SubRosa

More Constant Than The Gods

Profound Lore (2013)
Από τον Γιώργο Ζαρκαδούλα, 05/11/2013
Όχι άλλες γυναικείες μετριοφροσύνες. Οι SubRosa και τραγουδάνε και δέρνουνε
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Χτυπάς σε μηχανή αναζήτησης το «grower» και μετά εικόνες. Τι σου βγάζει; Ωραία, αλλά και καμία σχέση με τους μουσικούς όρους, όχι άμεση τουλάχιστον. Τί εστί λοιπόν; Το άκουσμα εκείνο που σε κερδίζει και γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα κι όχι μεμιάς; Δεκτό. Το άκουσμα εκείνο που προέρχεται από ένα εκ των δεκάδων αγαπημένων σου συγκροτημάτων, αρνείσαι να δεχθείς πόσο μποχλότσα και «fillerower» είναι και το βαφτίζεις έτσι για να μην έχεις τύψεις; Αποδεκτό. Πότε όμως θα χαρακτήριζες έτσι μια μπάντα κι όχι έναν δίσκο;

Ας πούμε όταν ανεβαίνει κατηγορία κάθε φορά που κυκλοφορεί δίσκο και δεν έχει πιάσει ακόμα ταβάνι, όχι γιατί μέχρι εκεί είναι, αλλά γιατί ο πήχης ψηλώνει ολοένα. Με μία λέξη; SubRosa. Μέσα σε πέντε χρόνια συστήθηκαν, εντυπωσίασαν και μας ψάρωσαν κατά σειρά με τους δίσκους τους. Ξεκινώντας με rock προσανατολισμό στην αρχή, συνέχισαν με την στριφνή εκδοχή της heavy μουσικής με τα κάμποσα παρακλάδια της και τώρα ξεπλένουν την λάσπη για να φανερωθεί η καλλιτεχνία τους.

Το "No Help For The Mighty Ones" είχε έναν βαθμό δυσκολίας ως προς το άκουσμά του, κυρίως αν είχες απορροφηθεί από το ντεμπούτο, κατάφερε όμως να κερδίσει κόσμο φτάνοντας στα πρόθυρα της αποθέωσης και δικαίως. Η φαινομενικά παράταιρη συνύπαρξη δύο (!) ηλεκτρικών βιολιών, καθαρών γυναικείων φωνητικών και ογκώδους ήχου, είναι αυτό το κάτι που καθιστά το "More Constant Than The Gods" μοναδικό. Δεν θέλω να σε μπλέξω με συγκροτήματα προκειμένου να συγκεκριμενοποιήσω τον ήχο τους, αλίμονο άλλωστε, αντ' αυτού θα σου δώσω εικόνες:

Φαντάσου να βλέπεις μια post / sludge ταινία, ποιά να πούμε μωρέ; Άντε το "Begotten" μου 'ρθε έτσι τυχαία βρε αδελφέ, σε Blu-ray. Ψυχοφθόρο, αλλά ταυτόχρονα απολεπισμένο από κάθε είδους βρωμιά, μια καθάρια αηδία, που όσο πάει γίνεται ολοένα και όμορφη. Οι SubRosa δεν είναι πλέον τα τέσσερα γκομενάκια της "Strega" περιόδου, που προκαλούν σούσουρο λόγω της ασυνέχειας μουσικής-καταγωγής, μήτε μάγισσες. Θα μπορούσες να τις πεις κωλόφαρδες καθότι ρίχνουν πολλά από τα μουσικά τους τινά στην τύχη, εγώ τις λέω μετριόφρονες.

Μπορεί να μην έχει αυτήν τη φορά "Go Down Moses" και "The House Carpenter" διασκευές με την ιρλανδέζικη σφραγίδα της Sarah, έχει όμως το πρωτότυπο "No Safe Harbor" με το πιάνο του, τη φλογέρα και το σαντούρι(;) του, σε φάση αποπνικτικής Dead Can Dance ονείρωξης. Πώς όταν πας σινεμά και βγαίνοντας λες «είδα κινηματογράφο, όχι ταινία», έτσι κι εδώ. Άκουσα μουσική κι όχι post-sludge-doom-folk-ambient δίσκο. Συγκλονιστικό κι άλλο τόσο συγκλονισμένος δηλαδή.
  • SHARE
  • TWEET