Spook The Horses

Προκειμένου να μιλήσουμε καλύτερα για το τέταρτο άλμπουμ αυτού του σεξτέτου από τη Νέα Ζηλανδία, ας ξεκινήσουμε με τις δύο ιδιομορφίες τους: καταρχήν, τα έξι μέλη παίζουν όλα σχεδόν τα όργανα, κάτι που τους επιτρέπει να συνθέτουν «ανορθόδοξα». Και κατά δεύτερον -ίσως σε απόλυτη συνάρτηση με το πρώτο - κάθε δίσκος τους έχει διαφορετικό ύφος. Η διαφοροποίηση του "Empty Body" από τον προκάτοχο του "People Used To Live Here" είναι σχεδόν δραματική. Εκείνο το μελωδικό post έχει αποχωρήσει και στη θέση του έχουν βγει δόντια.

Το νέο άλμπουμ λοιπόν αποτελείται από εννέα τραγούδια που κινούνται κάπου ανάμεσα στο τεχνικό, επιθετικό post metal και το sludge. Το υλικό είναι σε γενικές γραμμές εξόχως τσιτωμένο, άγριο και χωρίς καμπύλες, περίπου σαν τα παραμορφωμένα περιγράμματα του εξωφύλλου. Τα grooves, τα riffs και τα φωνητικά είναι, θαρρείς, υψωμένα στο τέρμα, λες και η μπάντα θέλει να παίξει ανοιχτά με hardcore διαθέσεις.

Αυτά δεν σημαίνουν βέβαια ότι η μπάντα είναι άτεχνη. Πίσω από τον χαμό, ίσως παρατηρήσεις ότι αρκετά μέρη έχουν μπόλικη τεχνική, σε ικανό βαθμό για να αναλογιστείς ότι οι prog τεχνοτροπίες των Mastodon μοιάζουν να έχουν εισχωρήσει δια παντός στο sludge ιδίωμα. Στην όψη πάντως, οι Spook The Horses δεν κάνουν χατίρια και δεν μετριάζουν τις δυναμικές τους. Η ένταση είναι πιο χαρακτηριστική στα τύμπανα και τα κοφτερά φωνητικά του Callum Gay, φωνητικά πειστικά μεν αλλά και αρκετά μονοδιάστατα, αφού καμία μελωδία δεν καταφέρνει να τρυπώσει.

Αντίθετα, κάποιες μελωδίες τρυπώνουν σε μερικά τραγούδια. Είναι και οι συνθέσεις που κερδίζουν περισσότερο τις εντυπώσεις ("Cell Death", "Apology Rot"), ως εκείνες που αποδεικνύουν ότι το γκρουπ έχει βάθος και αφηγηματικές ικανότητες. Το υπόλοιπο άλμπουμ κινείται περισσότερο σε υψηλές ταχύτητες, με την αδρεναλίνη να κυριαρχεί. Χαρακτηριστικά δείγματα τα "singles" "Self Destroyer" και "Inheritance".

Στα θετικά του άλμπουμ είναι η ανεπιτήδευτη ενέργεια και η ποικιλία ιδεών. Στα αρνητικά πρέπει να προσμετρηθεί η αδυναμία της μπάντας να γράψει κάτι αξιομνημόνευτο. Ενώ το έχω ακούσει πολλές φορές, σπανίως μου μένει κάτι και συνήθως οι ακροάσεις περνούν χωρίς να αφήνουν πολλά κατάλοιπα. Υπάρχει εδώ μια ψυχρότητα και κλινικότητα στην έκφραση που, ομολογώ, σε στιγμές με έκανε να αναρωτηθώ αν η μπάντα αποσκοπεί ακριβώς σε αυτό. Φαντάζομαι ότι τα visuals που τους συνοδεύουν πάντα, θα έδιναν κάποιες απαντήσεις για το τί είναι αδυναμία και τί είναι αισθητική.

Το post/sludge metal τη φετινή χρονιά παρουσιάζει γενικά μια εικόνα σύγχυσης, ενώ λείπουν (ως τώρα τουλάχιστον) τα σπουδαία άλμπουμ και τα νέα σημεία αναφοράς. Το "Empty Body" στέκεται πάνω από τον μέσο όρο του ιδιώματος κι αποτελεί συνολικά μια ενδιαφέρουσα δουλειά, από ένα γκρουπ που έχει ιδιαίτερο χαρακτήρα και άποψη. Χωρίς να δείχνουν ικανοί να συνταράξουν τον κόσμο της μουσικής, οι Spook The Horses χαράζουν μια αξιόλογη πορεία, με το στοιχείο του απρόβλεπτου να της προσδίδει επιπλέον ενδιαφέρον.