Spock's Beard

Είναι κρίμα και άδικο, αλλά οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα. Ο δίσκος αυτός για να κυκλοφορήσει χρειάστηκε την οικονομική βοήθεια των οπαδών της μπάντας υπό τη μορφή προ-παραγγελίας, πριν καλά καλά ηχογραφηθεί. Και έτσι, σήμερα είναι διαθέσιμος χωρίς την υποστήριξη κάποιας δισκογραφικής, χωρίς προώθηση, στηριζόμενος μόνο από τις ίδιες δυνάμεις της μπάντας. Μιας μπάντας, που τα μουσικά βιογραφικά των μελών της, στις παράπλευρες ασχολίες τους, είναι ικανά να ζαλίσουν όποιον τους ρίξει μια ματιά και θα αρκούσαν για να βγάλουν το προς το ζην. Αλλά τα μέλη των Spock's Beard είναι φίλοι, είναι παρέα και τους αρέσει πολύ αυτό που κάνουν για να το βάλουν κάτω και εν τέλει υπάρχει και ο δημιουργικός οίστρος.

Ως εδώ όμως! Δεν αξίζει στο "SBX" να αναλωθώ άλλο με αυτά. Μετά τον ανεμοστρόβιλο των Transatlantic που τα σάρωσε όλα, το progressive rock γιορτάζει ξανά. Ναι, είναι τόσο καλό το "SBX" και ναι, είμαι τόσο ενθουσιασμένος. Το progressive rock του σε όλο το «σημερινό '70s» μεγαλείο του μέσα από 8 συνθέσεις και 80 λεπτά θα συνεπάρει τους φίλους του ιδιώματος. Μελωδία στη μελωδία, αλλαγές ρυθμού, τεχνική στην υπηρεσία των συνθέσεων και έμπνευση σε σημεία που μπορεί να σε καθηλώσει. Όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό, οι μυημένοι στον ήχο θα ανταμειφθούν πλουσιοπάροχα αν επενδύσουν στο "SBX", ενώ όσοι τους είχαν ξεγραμμένους θα βρεθούν προ εκπλήξεως.

Όλες οι συνθέσεις είναι εξαιρετικές, αλλά ξεχωρίζει το 16λεπτο "From The Darkness" που κάπου στο ένατο λεπτό απογειώνεται σε ένα μουσικό μανιφέστο με την εθιστική μελωδία στο πιάνο και το ρυθμό του. Παράλληλα, ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο "Their Names Escape Me", τον καλύτερο φόρο τιμής που θα μπορούσαν να κάνουν οι Spock's Beard σε όσους οπαδούς συνέβαλαν για την κυκλοφορία του δίσκου. Ακούστε την μεστότητα του ορχηστρικού "Kamikaze", ανακαλύψτε όλες τις μελωδίες στο "The Emperor's Clothes", στο "Edge Of The In-Between" και στο "The Quiet House". Κάθε ακρόαση του "SBX" είναι μια απόλαυση και ταυτόχρονα μια πρόκληση.

Μέχρι τη φυγή του από τους Spock's Beard το κύριο συνθετικό κομμάτι άνηκε στον Neal Morse και δευτερευόντως στους υπόλοιπους. Στο τέταρτο πλέον album χωρίς τον Neal Morse οι υπόλοιποι λάμπουν και με τις συνθετικές τους ικανότητες πέραν των εκτελεστικών για τις οποίες ήταν γνωστοί. Το "X" έρχεται να ξεπεράσει τα τρία πολύ αξιόλογα album της μετά Neal Morse εποχής, με τον Nick D'Virgilio να είναι από τις ηγετικές φυσιογνωμίες στο σημερινό progressive rock. Τραγουδάει, παίζει drums και αν χρειαστεί συνεισφέρει στην κιθάρα και τα πλήκτρα, αλλά κυρίως συνθέτει ως ο Phil Collins της γενιάς του. Ο Alan Morse είναι υποτιμημένος κιθαρίστας και σε αυτό το δίσκο γεμίζει με το παίξιμό του και τους ήχους του, ενώ ο Dave Meros είναι πραγματικά από τους πιο στιβαρούς μπασίστες. Στο δίσκο ξεχωρίζει η συνεισφορά του Ryo Okumoto αφού μέσα στις μακροσκελείς συνθέσεις, είναι τα σημεία με πλήκτρα και κυρίως με το πιάνο που εντυπωσιάζουν.

Το "X" με προκαλεί να το ακούω συνεχώς και κάθε ακρόαση μεγαλώνει την πίστη μου σε αυτό. Οι Spock's Beard ήταν πάντα κόσμημα στον χώρο του progressive rock, μια μπάντα που ποτέ δεν ανταμείφτηκε με αυτό που της άξιζε και πλέον η μόνη επιβράβευση έρχεται από τους φίλους της μουσικής τους. Ανακαλύψτε τον μουσικό πλούτο που κρύβεται στα δέκα studio album που έχουν κυκλοφορήσει και ελπίζοντας να τους απολαύσουμε ζωντανά κάποια στιγμή. Προτείνω μια βόλτα από το site της μπάντας και αφού ψαρώσετε με τα όσα κάνουν τα μέλη του συγκροτήματος, μπορείτε να παραγγείλετε και το "SBX" χωρίς κανένα ενδοιασμό. Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου στο τέλος του 2010 θα φιγουράρει πολύ ψηλά στις προσωπικές μου προτιμήσεις.