Spiritus Mortis

"Lord have mercy on my soul
I feel sick inside
Unable to find my goal"

Εάν όντως ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη, τότε ποιό τριχωτό, ιπτάμενο πλάσμα ξεπήδησε από τα ακουστικά μου και με κοζάρει, ξέροντας μόνο ανά πέντε λεπτά να κράζει «doom»; Η φωτεινή εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα; Θα μπορούσε, αλλά στην προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με έναν εκ των σπουδαιότερων ερμηνευτών του είδους, που έδωσε ώθηση και την απαραίτητη δόση έμπνευσης στην αρχαιότερη doom metal μπάντα από τη Φινλανδία. Οι παραπάνω στίχοι ακούγονται από τον Albert Witchfinder, ή Sami Hynninen αν προτιμάτε, των νεκροζώντανων Reverend Bizarre, που αυτή τη φορά δεν τραγούδησε ως guest στους Spiritus Mortis, αλλά ως κανονικό τους μέλος...

...και συμπαρέσυρε μαζί του και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας σε αυτό που γνωρίζει πολύ καλά. Την ανάβαση του Mount Of Doom πολλοί την τόλμησαν, λίγοι όμως κατάφεραν να καταπατήσουν την κορυφή του και μέχρι σήμερα οι Spiritus Mortis έφταναν λίγο πιο πάνω από τα μισά του δρόμου κι έμεναν κολλημένοι εκεί. Το "The God Behind The God" τους έχει φέρει πλέον μισό βήμα πριν τον τερματισμό κι αυτό οφείλεται εν πολλοίς στον τωρινό τους τραγουδιστή. Δε γνωρίζω κατά πόσον έβαλε και το χεράκι του στη σύνθεση των κομματιών, αλλά κάτι μου λέει πως δεν έμεινε κι άπραγος. Τραγούδια σαν τα "The Rotting Trophy", "Curved Horizon" (δεν περιγράφω άλλο), "Death Bride" βρωμάνε Albert Witchfinder από χιλιόμετρα μακριά, αλλά το σημείο μηδέν του δίσκου ακούει στο όνομα "Heavy Drinker".

Ποιός πιστεύει πως οι doomsters δεν είναι χαρούμενα όντα; Ναι, αυτός που δε σηκώνει το χέρι του για να το παραδεχθεί καλά θα κάνει να αναθεωρήσει και μάλιστα πολύ σύντομα. Μπορεί να κουνάνε το κεφάλι τους -επί το πλείστον- κάθε 10 λεπτά, αλλά αυτό δε σημαίνει επ' ουδενί πως δε μπορούν να αλλάξουν ταχύτητα και ρυθμό άμα το άκουσμα του "Heavy Drinker". Και με το Σταυρό τί γίνεται; Έννοια σας, και δεν τον πέταξαν στην άκρη. Ας χορέψει κι ο doomάς λίγο πριν την κατακραυγή του ομότιτλου τραγουδιού.

Το "The God Behind The God" είναι ο καλύτερος δίσκος των Φινλανδών και με διαφορά. Ακούγοντάς το, άλλοτε θες να εξομολογηθείς κι άλλοτε να κάνεις καμάκι έχοντάς το ως μουσικό χαλί. Και μέσα σε ολ' αυτά, ακούς και κάτι heavy rock solos που κάνεις το σταυρό σου ανάποδα και με το αριστερό. Ο δίσκος έχει τα φόντα να ανακηρυχθεί ως ο «doom δίσκος της χρονιάς» (να με συμπαθάτε κύριε Edling), αλλά όταν ακολουθεί ξοπίσω το "Mammons War" των Count Raven, δεν έχω και πολλές επιλογές...

"It's seven days and seven nights
Since I was shanghaied from my home
Now I lie in someone's basement
And I do not know where to go... next!"