Sound City

Real To Reel

Sony Music (2013)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 01/04/2013
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Όταν  τα φημισμένα Sound City Studios κερδήθηκαν από το χρόνο και την τεχνολογία, ο Dave Grohl θεώρησε καθήκον του (ίσως και ευκαιρία) να κάνει δική του την επιβλητική -αλλά επίσης πεπαλαιωμένη όντας αναλογική- κονσόλα που δέσποζε στον εν λόγω χώρο και μέσω της οποίας ηχογραφήθηκαν πολλοί σπουδαίοι δίσκοι της rock μουσικής. Αφού την εγκατέστησε στα ιδιόκτητα 606 Studios προχώρησε στη δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ-φόρο τιμής στο χώρο που κι ο ίδιος έγραψε μουσική ιστορία ηχογραφώντας κάποτε το "Nevermind" με τους Nirvana. Ως κορύφωση αυτής της κίνησης συνέθεσε και ηχογράφησε νέα τραγούδια με διάσημους μουσικούς, οι οποίοι στο παρελθόν είχαν περάσει από αυτή την κονσόλα, σε δουλειές που τους στιγμάτισαν.

Το μυαλό του όλου εγχειρήματος είναι ο ίδιος ο Dave, ο κορμός είναι τα υπόλοιπα μέρη των Foo Fighters, ενώ η ψυχή του εγχειρήματος ανήκει σε όλους όσους περνάνε μέσα από το ντοκιμαντέρ και το soundtrack αυτού. Τον παραγωγό Butch Vig, τον Rick Springfield, την Stevie Nicks των Fleetwood Mac, τον Josh Homme, τον Trent Reznor, τον «πολύ» sir Paul McCartney και όσους ακόμα συνεισφέρουν. Στο "Real To Reel" μπορούμε να απολαύσουμε μερικές νέες μουσικές αυτών των ανθρώπων, υπό το την καθοδήγηση και επιμέλεια του Grohl.

Εστιάζοντας στο καθαρά μουσικό μέρος του CD, συνήθως σε αντίστοιχα εγχειρήματα είτε οι «καλεσμένοι» προσαρμόζονται στο ύφος του συνθέτη, είτε ο συνθέτης προσαρμόζει τον ήχο στους καλεσμένους. Εδώ, όλοι προσαρμόζονται στον ήχο μιας «κονσόλας», που στην ουσία είναι ο ήχος μιας άλλης εποχής, μιας πιο αναλογικής εποχής. Δεν αναφέρομαι σε retro καταστάσεις, 60s ή 70s ή κάτι τέτοιο, παρά σε μια εποχή που δεν ήταν εφικτό να γίνουν τα πάντα σε έναν υπολογιστή και ο σημαντικότερος παράγοντας διαμόρφωσης του τελικού αποτελέσματος ήταν ο ανθρώπινος. Όχι πως τώρα έχει απαραίτητα εξαλειφθεί, αλλά τότε -εκ των πραγμάτων- ήταν πιο συνήθης και έντονος ο εν λόγω παράγοντας.

Η ζεστασιά αυτή που αποπνέει αυτή η νοσταλγική προσέγγιση μεταφέρεται και στις συνθέσεις, οι οποίες κυλάνε ομαλά, παρά τη διαφορετική προσέγγιση μεταξύ τους, δημιουργώντας ένα ομοιογενές σύνολο. Από για το punk rock, όπως το έχει στο μυαλό του ο Lee Ving των Fear (θυμάται κανείς τους MD.45 με τον Mustaine;), ως το ακουστικό "If I Were Me" που μοιάζει να είναι βγαλμένο από το δεύτερο CD του "In Your Honor" των Foo Fighters. Ξεχωρίζουν το μελωδικό και συναισθηματικό "You Can't Fix This" με την Stevie Nicks και το νεύρο που βγάζει ο Rick Springfield στο "The Man That Never Was", όμως η καλύτερη στιγμή του άλμπουμ έρχεται στο τελευταίο τραγούδι, όταν ο Grohl, ο Homme και ο Reznor «χτίζουν» το εντυπωσιακό "Mantra" πάνω στον ρυθμό του πρώτου, τη μπασογραμμή του δεύτερου και το πιάνο του τρίτου.

Ομολογώ πως θα ήθελα κάτι καλύτερο το μπαλαντοειδές "From Can To Can't" με τον Corey Taylor και κυρίως περίμενα κάτι πιο εντυπωσιακό από το -μάλλον πιο αδιάφορο τραγούδι του δίσκου- "Cut Me Some Slack", όπου ο McCartney συνεργάζεται με ό,τι πιο κοντινό έχει μείνει στους Nirvana, ήτοι τον Grohl στα τύμπανα, τον Novoselic στο μπάσο, τον Pat Smear στην κιθάρα και τον Butch Vig στην παραγωγή. Ωραίοι οι Black Rebel Motorcycle Club στο εναρκτήριο "Heaven And All" και ο Ving στο "Your Wife Is Calling", ενώ ο Grohl με τον Homme συμπράττουν με τον Chris Goss (Masters Of Reality) και τον γυρολόγο φίλο τους Alain Johannes σε ακόμα δυο συνθέσεις όπως το "Centipede" και το "A Trick With No Sleeve" που φαντάζουν μάλλον εύκολες για αυτούς, μα διόλου άσχημες.

Βλέποντας το ντοκιμαντέρ, το εν λόγω άλμπουμ αποκτά ακόμα περισσότερο νόημα, δίνοντας εικόνα σε κάποια πράγματα που ακούς στο CD, αλλά και χωρίς αυτό στέκεται αξιοπρεπέστατα ως αυτόφωτη κυκλοφορία. Θα περάσεις καλά με τις μουσικές που περιέχει και θα θέλεις μετά να κάτσεις μπροστά στο στερεοφωνικό σου, να απλώσεις το "Rumors", το "Nevermind", το "Working Class Dog", το "Slipknot" και το "Rated R" και να ακούσεις μουσική, όπως τον παλιό (και για κάποιους καλό) καιρό. Αν κάποιο από αυτά τα άλμπουμ σου λείπει από τη δισκοθήκη θα σκεφτείς σε πρώτη ευκαιρία να το αποκτήσεις, διότι αξίζει να το έχεις στη δισκοθήκη σου. Θα αναλογιστείς πόσο λογικό είναι να σου αρέσουν και οι Fleetwood Mac και οι Slipknot ταυτόχρονα και ίσως τελικά ευχαριστήσεις τον Dave Grohl που βοηθάει τον κόσμο να το αντιληφθεί, σε κάθε ευκαιρία.
  • SHARE
  • TWEET