Soulfly

Ό,τι έχει καταφέρει ο Max Cavalera το αξίζει πέρα για πέρα. Το reboot που έκανε στην καριέρα του με τους Soulfly είναι από τα εντυπωσιακότερα στη metal μουσική, πηγαίνοντας την μεγάλη παρακαταθήκη που άφησε το τρομερό "Roots" ένα βήμα παραπέρα… Και νομίζω πως θα προτιμούσα να συνέχιζα την νοσταλγική αναδρομή από το να μιλήσω για το "Enslaved" που αποτελεί αισίως το 8ο στούντιο άλμπουμ της μπάντας.

Αναρωτιέμαι τι να πω ακριβώς. Για όσους παρακολουθούν προσεκτικά την πορεία των Soulfly - εμού συμπεριλαμβανομένου - το "Enslaved" είναι αυτό ακριβώς που περιμένουν να ακούσουν. Ένα ακόμα βήμα μακρύτερα από ό,τι ρηξικέλευθο είχαν να παρουσιάσουν κάποτε, ακόμα πιο σκληρό, ακόμα πιο επιθετικό, στο δρόμο που χάραξαν οι δύο προκάτοχοι του. Κι αν το "Omen" είχε τις στιγμές του, που το καθιστούσαν εν τέλει συμπαθητικό άκουσμα, στο "Enslaved" - συγχωρέστε με - δυσκολεύομαι να τις βρω και πραγματικά είναι η πρώτη φορά που πιάνω τον εαυτό μου να αδιαφορεί τόσο έντονα ακούγοντας άλμπουμ των Soulfly. Οκ, και το "Conquer" κάπου με έχασε, αλλά αφενός όχι σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, ενώ αφετέρου περιείχε κάποια τραγούδια που διαφοροποιούνταν, κάτι που λείπει από εδώ, καθώς ακόμα και το «παραδοσιακά διαφορετικό» sequel του "Soulfly VIII" θα περιλαμβάνεται μόνο στην ειδική έκδοση του άλμπουμ.

Το νέο rhythm section που πλαισιώνει τον Cavalera και τον (πάντα εξαιρετικό) Mark Rizzo δε με συγκινεί, καθώς αμφιβάλω αν επηρεάζει έστω και στο ελάχιστο το τελικό αποτέλεσμα, ενώ το ότι συμμετέχουν και οι τρεις γιοί του στο "Revengeance" μπορεί να είναι σημαντική στιγμή για τον Max, αλλά μουσικά πάλι δεν προσφέρει τίποτα. Ακόμα και η επιλογή του Travis Ryan των Cattle Decapitation ως guest τραγουδιστή στο - ο Θεός να το κάνει - single "World Scum" είναι ενδεικτική της αντι-εμπορικότητας του δίσκου, αποτελώντας ενδεχομένως και μια ένδειξη αναφορικά με το που κινείται η μουσική κατεύθυνσή του, αφού εν τέλει η βαρύτητα που το διακρίνει προκαλεί εντύπωση. Ίσως να μην είναι πιο βαρύ από ό,τι έχει κάνει στο παρελθόν με τους Sepultura, όπως υποστηρίζει ο Max, αλλά πρόκειται για το πιο σκληρό συνολικά άλμπουμ των Soulfly δίχως αμφιβολία.

Η παραγωγή είναι στα κλασικά υψηλά επίπεδα, ενώ διάσπαρτα στο άλμπουμ υπάρχουν χαρακτηριστικά σημεία της μουσικής των Soulfly όπως το riff του "Intervention", η εισαγωγή του "Legions", το κοφτό ρυθμικό μεσαίο μέρος του "American Steel" και η (λίγη) ακουστική κιθάρα στο "Plata O Plomo", με τα δύο τελευταία να αποτελούν τις συνθέσεις που ξεχωρίζουν. Καλά όλα αυτά, όπως ενδεχομένως και μερικές ακόμα στιγμές, αλλά θεωρώ πως τα έχουμε ξανακούσει και μάλιστα πιο εμπνευσμένα στο παρελθόν, ενώ η συνολική αίσθηση που μου αφήνει κάθε ολοκληρωμένη ακρόαση είναι πως το άλμπουμ είναι επιτηδευμένα σκληρό, ομογενές μεν, μονοδιάστατο δε.

Η κυκλοφορία σε γενικές γραμμές είναι άρτια και ίσως συγκινήσει περισσότερο τους πιο σκληροπυρηνικούς (από εμένα) οπαδούς του Max ή όσους αναζητούν κάτι πιο ακραίο στα ακούσματά τους, αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω πως ο σπουδαίος αυτός Βραζιλιάνος διανύει περίοδο παρατεταμένου συνθετικού ντεφορμαρίσματος εδώ και μερικά χρόνια. Έχω την εντύπωση πως όσο δεν βρίσκει δίοδο στο να πραγματοποιήσει το πολυπόθητο reunion των Sepultura θα προσπαθεί - ηθελημένα ή άθελά του - όλο και περισσότερο να προσεγγίσει τα περασμένα μεγαλεία της πρώην μπάντας του, χωρίς να διακρίνω ιδιαίτερη προοπτική να τα καταφέρει.

Κι αν η μετριότητα των Cavalera Conspiracy συγχωρείται, στην προκειμένη περίπτωση νομίζω πως αδικεί τα όσα ωραία προσέφερε με τον ανανεωτικό αέρα των πέντε πρώτων δίσκων των Soulfly, που μέχρι και το "Dark Ages" έπαιρναν κεφάλια.