Sofia Sarri

Euphoria

Inner Ear (2017)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 17/01/2017
Ανεξάρτητο, γλυκό, προοδευτικό, τίμιο, μοντέρνο και φωνητικά άψογο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Έγχορδα, λύρες, beat και synth αγκαλιασμένα από μια υπέροχη φωνή. Μουσικές και φωνές που φέρνουν στο μυαλό Portishead, Bjork, Chelsea Wolfe, Radiohead και Anneke van Giersbergen. Από τις Σανάδες και τους Night On Earth, στους Borderline Syndrome και πρόσφατα στους LYD Quartet και τώρα τη μοναχική πορεία, η Σοφία Σαρρή δείχνει ότι χρόνο με τον χρόνο εξελίσσεται και δημιουργεί μια περσόνα εναλλακτική και μουσικά αρκετά ανοιχτόμυαλη. Βέβαια, δεν την λες και τόσο μοναχική όταν έχει τόσο καλούς μουσικούς στο πλάι της. Επιπλέον, συνεργασίες με τους Θανάση Παπακωσταντίνου, Φοίβο Δεληβοριά και Νίκο Πορτοκάλογλου, αποδεικνύουν ότι είναι εξαιρετικά δραστήρια και η σκηνή της δίνει ζωή.

Στον φετινό αυτόν δίσκο θα βρεις μουσικές κυρίως ηλεκτρονικές που ντύνονται, όμως, με πολλά διαφορετικά όργανα και φτιάχνουν μια ατμόσφαιρα αρκετά γλυκιά. Επίκληση στην Ευφορία. Προσευχή για μια καλύτερη ζωή; Ό,τι και να είναι, διακατέχεται από έντονες στιγμές, από διαφορετικής προσέγγισης φωνητικά και συνθέσεις που έχουν ιδιαίτερο ενορχηστρωτικό χτίσιμο.

Προσωπικά βρήκα τα κομμάτια "Still Universe" και "The Moon" εξαιρετικά και πάρα πολύ ατμοσφαιρικά. Λέω προσωπικά, γιατί αυτό το άλμπουμ είναι τόσο εσωτερικό που θα αγγίξει κάθε ακροατή διαφορετικά. Το πρώτο έχει και λύρα και μου φέρνει μια διαφορετική συναισθηματική φόρτιση. Δεν θα κάνω καμία πρόταση και δεν θα αναλύσω κανένα κομμάτι διεξοδικά. Το πιο σωστό που έχετε να κάνετε είναι να ακούσετε και να απολαύσετε βάσει του γουστου σας. Στο "Kira Kitana" όλοι θα αντιληφθείτε τι θα ακολουθήσει στον δίσκο. Εκεί σίγουρα θα μπορέσετε να αντιληφθείτε εάν είστε κοντά σε αυτά τα ακούσματα ή όχι. Στο "Roller Coaster Blues", ας πούμε, δεν βρήκα κάτι να με συγκινήσει. Δεν ένιωσα καμία καινοτομία στον ήχο και βρήκα τα φωνητικά αδιάφορα. Στο "Cuckoo", όμως, παρότι φαντάζει πολύ απλό έχει μια μοντερνιά στον ήχο του που με δελεάζει. Το "Fire" έχει όμορφους στίχους και αφήνει τη Σοφία να δείξει το ταλέντο της σε πολλούς τομείς. Μουσικά, κατ’ εμέ πάλι, είναι το πιο ολοκληρωμένο κομμάτι και δείχνει μια περισσότερο rock διάθεση. Το "Ingen Vinner Frem Til Den Evige Ro" προς το είναι ίσως το πιο σκοτεινό και ιδιαίτερο.

Ο δίσκος είναι όμορφος. Έχει κάτι διαφορετικό και παρουσιάζει μια καλλιτέχνιδα που ασχολείται, εξελίσσεται, μαθαίνει και είναι πρόθυμη να ακούσει και να ακουστεί. Από την αρχή μέχρι το τέλος δεν κάνει καμία κοιλιά και ανεβοκατεβαίνει ευχάριστα. Είναι άκουσμα προσωπικό. Δεν μπορείς να το βάλεις σε καλούπι και δεν μπορείς να το βαθμολογήσεις. Είναι μουσικές και ήχοι που μπορούν να παρεξηγηθούν, αλλά ταυτόχρονα μπορούν να σε συνεπάρουν και να τους λατρέψεις. Το πιο σημαντικό είναι ότι μέσα του ακούς την ψυχή της Σοφίας και φεύγεις με μια αίσθηση ότι αυτό που άκουσες είναι τίμιο, αληθινό και βγαλμένο με μεράκι.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET