Silvana Estrada

Marchita

AWAL Recordings (2022)
Ένα άλμπουμ-κατάθεση ψυχής, από μία μουσικό που κάνει τα συναισθήματά της να ανθίζουν και να γίνονται τραγούδια
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Υπάρχουν μερικά απογεύματα, όταν έχει κατακάτσει η ένταση της ημέρας, που έρχεται και σε βρίσκει η κούραση πολλών εβδομάδων, ίσως μηνών. Φτιάχνεις έναν καφέ, κάθεσαι, και με το βλέμμα χαμένο στο πουθενά επεξεργάζεσαι την εξάντληση που έχει ποτίσει το σώμα και το μυαλό σου. Εκεί, μέσα στη σιωπή και το αμυδρό φως, συνειδητοποιείς ότι έχει αρχίσει να μαραίνεται ένα κομμάτι μέσα σου εδώ και αρκετό καιρό. Το "Marchita", το ντεμπούτο της εικοσιπεντάχρονης Silvana Estrada από το Μεξικό, θα μπορούσε να μεταφραστεί ως μαραμένη. Είναι ένα προσωπικό άλμπουμ που προέκυψε μέσα από τη συνειδητοποίηση ότι η αγάπη δεν είναι αυτό το εξιδανικευμένο συναίσθημα που ακούμε, πως ο χρόνος περνάει, πως οι σχέσεις και οι άνθρωποι φθείρονται.

Στα τριάντα επτά του λεπτά, το "Marchita" σπάνια θα σπάσει τη σιωπή γύρω του. Με τη φωνή της Estrada στο επίκεντρο, και με μινιμαλιστική ενορχήστρωση, τα περισσότερα τραγούδια μοιάζουν με μία θλιμμένη μελωδία που φτάνει στ’ αυτιά σου από κάποιο διπλανό διαμέρισμα. Ακόμη και τα μικρό, χαρούμενο διάλειμμα των "Carta" και "Tristeza" δεν επαρκεί για να διαλύσει τη γενικότερη ατμόσφαιρα που βρίσκεται στην καρδιά του, κι η οποία επανέρχεται αμέσως μετά με το δυσαρμονικό και δυσοίωνο "Casa", την πιο όμορφη ίσως σύνθεση του δίσκου, στο οποίο η Estrada συνειδητοποιεί με φόβο στη φωνή της το ξεθώριασμα της οικογένειας και της παιδικής της ηλικίας.

Η Silvana Estrada αντιστάθηκε συνειδητά να υπερφορτώσει τα κομμάτια της, τα οποία τα δούλευε αρκετά χρόνια πριν μπει στο στούντιο να τα ηχογραφήσει. Παρά τα σαξόφωνα, τα έγχορδα δωματίου, τις δεύτερες φωνές, και τα κρουστά που διαβάζουμε στα credits, η σκηνή ουσιαστικά ανήκει στη φωνή της και την τετράχορδη βενεζουελάνικη κιθάρα της. Αντλώντας από τη λατινοαμερικάνικη κουλτούρα, ο τρόπος που τραγουδάει είναι γεμάτος αυξομειώσεις και τρέμουλο, θυμίζοντας σε μερικά σημεία μάλιστα μοιρολόι, όπως στο "Un Día Cualquiera", που η Silvana τραγουδάει με μόνη συνοδεία ένα σταθερό ρυθμό, ή στο ομώνυμο, που έχει επενδυθεί με μία διακριτική αλλά και συνοδεία από βιόλες, βιολιά, και βιολοντσέλα. Η χροιά της είναι οικεία, ζεστή, και καταφέρνει και σε αγγίζει ακόμη κι αν δεν έχεις ιδέα τι λένε οι στίχοι.

Τo "Marchita" αποτελεί σίγουρα μία από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς, και είναι ένα ντεμπούτο που κρύβει πολύ καλά την απειρία της καλλιτέχνιδας. Τα jazz και indie rock στοιχεία που είχε στο EP της "Lo Sagrado" του 2018, έχουν εκλείψει, και μόλις μερικές υπόνοιες υπάρχουν λόγω των οργάνων, όπως στη νοσταλγική τρομπέτα που μας αποχαιρετά με έναν λυτρωτικό τόνο στο τελευταίο κομμάτι "La Enfermedad Del Siglo". Αρκετά βραδυφλεγές, εν μέρει και λόγω της ήσυχης ιδιοσυγκρασίας του, το "Marchita" χρειάστηκε να με βρει σε ένα τέτοιο απόγευμα κούρασης για να το καταλάβω. Δεν πρόκειται για ένα άλμπουμ να ακούσεις με την παρέα σου, ούτε είναι κάτι ευχάριστο να περάσει η ώρα - κι ας μην κυλιέται μέσα στην κατάθλιψη. Είναι ένα άλμπουμ τρυφερό, γιατί παρά τον πόνο που χρειάστηκε για να δημιουργηθεί, δεν μας τον επιβάλλει, αλλά μας αφήνει να τον δούμε ως ένα μήνυμα για να μάθουμε τον κόσμο. «Τι λουλούδια μπορούν να φυτρώσουν μέσα από τη θλίψη;» ρωτάει σε μία συνέντευξή της, και παραπέμπει έτσι και στο εξώφυλλο, που υψώνει το ανάστημά της προς τον ουρανό, με λουλούδια ζωγραφισμένα στο χέρι της. Δεν είναι εύκολη η απάντηση αυτή, και δεν είναι δεδομένο καν πως υπάρχει απάντηση. Όμως μέσα από τη θλίψη φύτρωσε το "Marchita", κι αυτό αρκεί για να καλυτερέψει πολλά απογεύματα κούρασης και μαρασμού.

Youtube Stream
Spotify

  • SHARE
  • TWEET