Shitfucker

Δε μπορώ να σκεφτώ τι πρέπει να χρησιμοποιήσω σαν πρόλογο για την παρουσία ενός σχήματος που καλείται Shitfucker, πόσο μάλλον ενός δίσκου υπό του τίτλου "Sex With Dead Body". Αλλά αν έχετε ήδη απηυδήσει με όλα αυτά, τι να πω για το εξώφυλλο. Εδώ έχουμε τη λογοκριμένη έκδοση, ο μαύρος κύκλος ο οποίος μας αναφέρει κάποιους οδυνηρούς τρόπους για να πεθαίνει κανείς, μας προστατεύει από την αβυσσάλεα «πίσω» όψη του τραγουδιστή Demonbitch (παίζει και στους ιδιαιτέρα συμπαθείς Nuke).

Αντέχετε κι άλλο; Ε, οι φωτογραφίες των τριών μελών είναι πέραν «φαντασίας». Γίνεται το έλα να δεις! Ένα κομφούζιο σεξουαλικής ανωμαλίας και προσπάθειας να προκαλέσουν με τον οιοδήποτε τρόπο. Αυτό είναι κάτι «κοινό» στο rock/metal χώρο. Η προσπάθεια του να δημιουργήσεις ντόρο, να ταράξεις τα όποια κοινωνικά στεγανά έχει λάβει χώρα με διάφορους τρόπους. Είτε έξυπνους αισθητικά, είτε χύμα ή κακόγουστα είτε με γνήσια καλλιτεχνική διάθεση. Χαρακτηριστικά τα παραδείγματα του Elvis, The Doors, Frank Zappa, Kiss, W.A.S.P., Venom, Mentors και άπειρα άλλα. Προς «Σατανά»! Δεν τους βάζω στο ίδιο τσουβάλι!

Ωραία όμως, ας προσπεράσουμε το όλο αισθητικό concept. Θέλω να πω ότι, ok , μας προκάλεσαν, από ψαχνό όμως τι; Εισερχόμενοι στο φασαριόζικο κόσμο του "Sex With Dead Body" ακούμε κάτι που χρωστάει πολλά σε Bathory (μέχρι 1984), λασπομένους Motorhead, ακόμα πιο σαλεμένους G.B.H. και Venom της καμένης "Possessed" περιόδου. Πρακτικά αυτή είναι η βάση τους. Η πλάκα με αυτή τη μαστουρωμένη τριάδα είναι ότι έχουν συνθέσεις, έχουν στοιχεία που τις κάνουν διακριτές και σε απασχολούν σαν να έχεις πατήσει φρέσκες κοτσουλιές .

Τα intro και outro είναι εντελώς tribute σε splatter movies, ενώ με το "Stab The Head" ψαρώνεις στην αρχή. Νιώθεις ότι θα ακούσεις κάτι σε s/m gothic ύμνο, σαν να σε χώσανε σε μια υπόγα αλλά θα μετατραπεί σε metal/punk όργιο. Το μπάσο μπουλντόζα βρωμίζει όλο τον ήχο ενώ αυτή η θολούρα που έχουν επιτύχει σου μαυλίζει τον εγκέφαλο, σε κάνει κτήμα του. Το "Ricky's Dead" αν και αρχίζει σε αργό tempo μετά σχεδόν rock 'n' roll - άρει, μιλώντας για τον Ricky Kasso. Hit βρωμιάς και δυσωδίας, αλλά ταυτόχρονα ανοίκεια κολλητικό είναι το "Leather Lady Lover". Εδώ τα φωνητικά «καθαρίζουν» δίνοντας μας αισθαντικές ερμηνείες. Αν πούμε ότι είναι κοντά σε K.I.S.S. θα μας πιστέψει κανένας ή θα μας πάρει με τις πέτρες;

Μεγάλος χαμός όμως έρχεται με τα "Divinating Death" αλλά και το "Splatter Master". Στο πρώτο έχουμε επίπεδα ρυπαρότητας Reifert, άνετα θα μπορούσε να ήταν τραγούδι των Abscess! Στο refrain ποντάρουμε κανά μπουκάλι ουίσκι ότι το πήραν όταν άκουγαν Nifelheim ενώ κάπου θα είχαν και μια αφίσα του Cronos να ευλογεί την όλη δημιουργία αυτής της σύνθεσης. Κερασάκι στη «τούρτα»; Το παντελώς psych/garage όργιο που γίνεται στο solo. Τα εγκεφαλικά κύτταρα αυτό αναφλέγονται. Όσο για το δεύτερο, η χαρά early Bathory ρέκτη! Και κάπου θα νιώσετε κάτι, σαν να χουν μπλέξει σε ένα πάρτι οι Darkthrone (η punk όψη του Fenriz), τα group του Yasuyuki Suzuki και οι παλαβιάρηδες G.I.S.M. σχήμα που οι σχιζοφρενείς τύποι του Detroit έχουν διασκευάσει στο παρελθόν.

Το αποτέλεσμα είναι πραγματικά καλό. Βρώμικο, σιχαμένο, αηδιαστικό αλλά καλό. Απλά δίσκοι σαν το "Sex With Dead Body" δεν μπορούν να απασχολήσουν αρκετό λαό αφού παραείναι σάπιο ή γλίσχρο στο πόσες πραγματικές νέες ιδέες φέρνει. Επίσης μπορεί το όλο image να λειτουργήσει αρνητικά με διπλό τρόπο. Λειτουργώντας εξαρχής αποτρεπτικά ή να μπει κόσμος στο χορό μόνο και μόνο για τον συγκεκριμένο λόγο. Κάτι τέτοιο είναι άδικο για τα τραγούδια τους. Τώρα το αν η όλη παράνοια και ο ζουρλομανδύας που φέρουνε είναι καταλυτικός ή όχι για τη μουσική τους ας το κρίνει ο κάθε ακροατής.