Nuke

Nuke

Hells Headbangers (2016)
Από τον Γιάννη Δούκα, 15/09/2016
Βρώμικο και θορυβώδες metal, με speed και punk καταβολές από το Detroit
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Nuke είναι μια πεντάδα τύπων από το Detroit που παίζουν κάτι σαν κλασσικό heavy ανακατεμένο με πυρηνικής εκρηκτικότητας speed μέσα στη μούχλα και τη βρωμιά από τα εργοστάσια της περιοχής. Ε, αν προσθέσετε και μια punk τζούρα νομίζω ότι το πλησιάσαμε αρκετά. Μόλις δύο χρόνων συγκρότημα, με ένα demo σαν ιστορία από πίσω, αλλά με μέλη που έρχονται από σχήματα σαν τους Reaper, Shitfucker, Anguish, Acid Witch, Borrowed Time και άλλα. Στο δε ντεμπούτο τους που κυκλοφορεί από την Hells Headbangers μοιάζουν σαν να βρεθήκαν σε ένα υπόγειο, να γίνανε ντίρλα και να τα σπάσανε όλα. Ειδικά σε κάποια σημεία είναι λες και σκάει βόμβα πάνω σου.

Το "Nuke" περιλαμβάνει εννέα συνθέσεις εκ των οποίων κάποιες κινούνται σε τελείως speed ρυθμούς. Αναφέρομαι στα "Marching Undead" και στο εναρκτήριο "Nuke Me Baby", το δε τελευταίο, στην αρχή θυμίζει αρκετά και Suicidal Angels. Σε αυτήν την όψη του γκρουπ θα ακούσουμε πράγματα από Accept, Running Wild, Razor και μαζί με την αγριοφωνάρα του κύριου Ritchie, που στην αρχή θα μοιάζει εντελώς παράταιρη, θα νιώσετε σα να σας κάνουν επίθεση. Κορυφαία στιγμή τα τσιρίδια που βγάζει ο μάστορας, ειδικά στο "Marching Undead" που σε στέλνουν αδιάβαστο.

Οι εξολοθρευτές του Detroit, όμως, δεν ποντάρουν μόνο στο κοπάνημα. Πολλές δισολίες από τα δύο πρώτα Maiden κάνουν συχνές παρουσίες, έως και σε σημείο στυγνής αντιγραφής, πχ. στην αρχή του "Dead Space". Αυτές μαζί με μια πιο κλασσική προσέγγιση στη σύνθεση, φέρνει τους Nuke κοντά σε γκρουπ όπως οι Skullview ή οι Conviction. Τραγούδια σαν τα "Metal Inferno" και το "Hellrider" είναι καλογραμμένα και κάποιες γέφυρες είναι αξιοπρόσεχτες σίγουρα. Η top of the top στιγμή, όμως, είναι η απροσδιόριστη επικότητα που βγάζει ο ύμνος "The Queen" που, πιστέψετε το ή όχι, σε πάει προς τη μεταλλική περίοδο των English Dogs! Μιλάμε για απόλυτη κομματάρα, μπαίνει σε highlight για φέτος, η μελωδία των γδαρμένων φωνητικών σε υπνωτίζει και τα leads το ανεβάζουν στο ζενίθ.

Καλά, θα πει κάποιος, εδώ μιλάμε για την απόλυτη δισκάρα έτσι; Όχι, δυστυχώς γαμώτο μου. Τέσσερα τραγούδια δεν στέκονται στα επίπεδα των προαναφερθέντων και είναι αρκετά χτυπητή η διαφορά. Δεν είναι για τα πανηγύρια, αλλά κάπου το ταλαιπωρούν το θέμα, ενώ προς το τέλος η φωνητική σύμπλευση προς κάτι σε Darkthrone (Fenriz φωνή) και πρώιμων Agnostic Front δεν είναι αποτελεσματική. Μπορεί να φταίει και η μουσική από πίσω αλλά, επαναλαμβάνω, ότι στέκονται τουλάχιστον με αξιοπρέπεια.

Ίσως στο τέλος να μένει πιο έντονα αυτή η μικρή κοιλιά που κάνει ο δίσκος, αλλά ειλικρινά αν είστε κοντά σε αυτά τα μουσικά πεδία δώστε μια ευκαιρία στους Nuke. Θεωρώ δε, ότι αν ξαναχτυπήσουν με τέτοιους πυραύλους, η επόμενη φορά θα είναι απόλυτο μακελειό.

  • SHARE
  • TWEET