Sepultura

Το 2014 συμπληρώνουν 30 χρόνια καριέρας. Σε αριθμό κυκλοφοριών η Derrick-era προηγείται με 7-6 σε σχέση με την Max-era και πια ο Derrick είναι περισσότερα χρόνια από ότι ήταν ο Max. Τι σημαίνει αυτό; Πολλά για λίγους και τίποτα για αρκετούς. Για τον περισσότερο κόσμο οι Sepultura τελείωσαν με την αποχώρηση του Max. Είναι λογικό γιατί κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει ότι η «κλασική» σύνθεση έχει βγάλει μερικές από τις καλύτερες κυκλοφορίες στην ιστορία του thrash metal και όχι μόνο. Υπάρχει όμως και ζωή μετά το "Roots". Το θέμα είναι πόσοι την έχουν ακούσει και ακόμα περισσότερο πόσο μπορούν να την εκτιμήσουν. Δεν πρόκειται ποτέ να ισχυριστώ για παράδειγμα ότι το "A-Lex" έχει την ίδια σημασία με το "Beneath The Remains", αλλά θα συνεχίζω να ισχυρίζομαι ότι μετά από τόσα χρόνια οι Sepultura έχουν πολλά να δώσουν και συνεχίζουν να βγάζουν καλά άλμπουμ.

Το "Metropolis" (1927) θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα έργα στην ιστορία του σινεμά. Είναι ένα έργο που αναμφισβήτητα έχει επηρεάσει όχι μόνο κινηματογραφιστές αλλά και μουσικά συγκροτήματα. Παίρνοντας την σκυτάλη μετά τους Queen, Madonna, Cult Of Luna, System Of A Down, ήρθε και η σειρά των Sepultura να χρησιμοποιήσουν ως πηγή έμπνευσης το συγκεκριμένο έργο. Μολονότι η 13η κυκλοφορία τους δεν είναι ένα concept άλμπουμ όπως ήταν τα "Dante XXI" και "A-Lex", κρατάει την κεντρική ιδέα που αποτυπώνεται εύστοχα στον μεγάλο τίτλο.

Όπως μας τόνισε ο Kisser στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, οι δύο βασικές διαφοροποιήσεις σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους είναι από τη μία ο νέος drummer Eloy Casagrande που έφερε νέο «αίμα» στο συγκρότημα, και από την άλλη ο «πολύς» Ross Robinson στην παραγωγή. Τελευταία φορά που είχαν δουλέψει μαζί του ήταν στο "Roots" και, σύμφωνα με τον Max, o Robinson «τα τελευταία δέκα χρόνια δεν έχει κάνει τίποτα εκτός από τη συνεργασία με τον Vanilla Ice». Αυτό που έφερε ο Ross ήταν μια σιγουριά από κάποιον που τους ξέρει πάρα πολύ καλά και γνωρίζει το πώς θα πάρει από το συγκρότημα το καλύτερο αποτέλεσμα.

Το "The Mediator Between Head And Hands Must Be The Heart" δεν απέχει ηχητικά από τις δύο τελευταίες κυκλοφορίες τους. Ξεκινάει πολύ δυναμικά με το "Trauma Of War" σε υψηλές ταχύτητες και είναι σαν να μας δείχνει με το καλημέρα τις δυνατότητες του καινούριου drummer. Το "The Vatican" χρησιμοποίει στην αρχή keyboards προσπαθώντας να μας βάλει στο κλίμα του Βατικανού για να γίνει στην συνέχεια ένα σχεδόν death metal τραγούδι που την παράσταση κλέβει και πάλι ο Casagrande. Το "Grief", όπως μας είπε χαριτολογώντας ο Kisser, θα μπορούσε να είναι η πρώτη μπαλάντα που γράφουν οι Sepultura. Ξεκινάει με clean κιθάρες όπως αρμόζει σε ένα μελαγχολικό τραγούδι βασισμένο σε ένα τραγικό συμβάν. Το θάνατο 200 ατόμων σε ένα club στη Βραζιλία κατά την διάρκεια πυρκαγιάς. Για το κερασάκι στην τούρτα υπάρχει η συμμετοχή του Dave Lombardo στο "Obsessed", με τους δύο drummer να ξεσαλώνουν.

Όπως θα διαπιστώσατε δεν έχω αναφερθεί καθόλου στα μέλη των Sepultura, εκτός του Casagrande. Αυτοί που δεν αντέχουν τον Derrick θα συνεχίσουν να μην τον αντέχουν, ο Kisser είναι ο γνωστός riff-master και ο Paulo Jr σταθερός στον ρόλο του. Αυτό που είδα για μια ακόμη φορά είναι ότι το συγκρότημα είναι στο υψηλό επίπεδο που ακολουθεί από το "Dante XXI" και έπειτα. Είναι οι Sepultura του 2013 και σε όποιον αρέσουν. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Σε διαφορετικούς καιρούς θα λέγαμε ότι το "The Mediator Between Head And Hands Must Be The Heart" είναι από τα καλύτερα άλμπουμ που έχουν βγάλει. Έχει καμία σημασία αυτό σήμερα;