Sebastian Bach

Ανέκαθεν ο Sebastian Bach ήταν ένα κωλόπαιδο, συνεχώς μπλεγμένος με ιστορίες για ναρκωτικά, πιώματα και ξυλοδαρμούς. Αυτός ήταν και είναι, αλλά και για αυτό τον γουστάρουμε, γιατί είναι ένας αλήτης, ένας γνήσιος... rock star. Σχεδόν κάθε μήνα θα διαβάζετε στα νέα του Rocking.gr περίπτωση που ανήκει στις τρεις προαναφερθείσες κατηγορίες, αλλά ευτυχώς όχι μόνο. Πού και πού κυκλοφορεί και μουσική και μάς απασχολεί για το σωστό λόγο.

Πλάκα-πλάκα πάνε τέσσερα χρόνια από το "Angel Down" και ο πολυάσχολος -στο να πίνει και να προκαλεί καβγάδες- Sebastian κυκλοφορεί το δεύτερο solo δίσκο του, αναγκάζοντας μας να ασχοληθούμε πάλι σοβαρά μαζί του. Καλά και άγια τα gossip νέα γύρω από τη ζωή του, αλλά στην τελική η μουσική του είναι αυτή που μετράει.
Έχοντας προσχωρήσει πλέον στο δυναμικό της Frontiers Records και βάζοντας στη θέση του παραγωγού τον πολύπειρο Bob Marlette, ο οποίος έχει συνεργαστεί με τους Black Sabbath, Shinedown και Atreyu, μεταξύ άλλων, κυκλοφορεί το "Kicking & Sceaming", με το οποίο θα διεκδικήσει και αυτός το μερίδιο του στην πίτα που αποκαλούμε μουσική βιομηχανία.

Ας ξεκινήσουμε απο το βασικό, που δεν είναι άλλο από το ύφος της μουσικής. Όσοι περιμένετε πισογυρίσματα θα απογοητευτείτε. Ο Bach ξέρει πως μόνος του δε μπορεί να αναβιώσει τη μαγεία των Skid Row και για αυτό το λόγο δεν προσπαθεί να κοπιάρει τον ήχο τους - και καλά κάνει. Ο νέος δίσκος είναι φρέσκο, δυναμικό και μοντέρνο heavy/rock ή όπως αλλιώς εσείς θέλετε να το βαφτίσετε. Σκληρές κιθάρες, μελωδικά refrain και ένας Bach ο οποίος, γνωρίζοντας πως δε μπορεί πλέον να τραγουδήσει όπως παλιά, αποφεύγει τις υπερβολές, αλλά ταυτόχρονα μπορεί και αποδίδει σε εξαιρετικό επίπεδο.

Στο "Kicking & Screaming" ακούμε τραγούδια μέσης ταχύτητας, στα οποία έχουν δώσει έμφαση στο καλό songwriting, καθώς δε θα συναντήσουμε κάποιο μέτριο κομμάτι. Το δυνατό χαρτί του άλμπουμ, πέραν φυσικά του Bach, είναι ο μόλις 21 ετών κιθαρίστας που ακούει στο όνομα Nick Stearling. Ο δίσκος χαρακτηρίζεται από την πολύ αξιόλογη κιθαριστική του δουλειά, με την οποία μας συστήνει heavy riff και τα καλοδουλεμένα lead σημεία, τα οποία ναι μεν δε θα φέρουν την επανάσταση, αλλά είναι παιγμένα «όπως πρέπει», σκοπεύοντας στην ουσία και όχι στον εντυπωσιασμό. Στα τύμπανα θα ξαναβρούμε τον -γνωστό και μη εξαιρετέο- γυρολόγο Bobby Jarzombek, ο οποίος μας έχει αποδείξει πως μπορεί να σταθεί σε οποιοδήποτε στυλ μουσικής και για άλλη μια φορά τα καταφέρνει περίφημα.

Μουσικά θα χαρακτήριζα το άλμπουμ ως ένα πιο μοντέρνο "Slave To The Grind", όσο ρίσκο κι αν ενέχει μια τέτοια δήλωση, ενώ σε αυτή την κατεύθυνση έχει βοηθήσει και η πολύ ωραία παραγωγή του Marlette, ο οποίος έχει επιλέξει αυτή να είναι βρώμικη και φασαριόζικη, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα την ευαίσθητη και μελωδική πλευρά των συνθέσεων, κάτι το οποίο δεν είναι πολύ εύκολο, είναι η αλήθεια.

Στα θετικά, επίσης, της εν λόγω κυκλοφορίας συμπεριλαμβάνεται και η ομοιογένεια των συνθέσων, κάτι που δεν είχαμε ακούσει στο "Angel Down", το οποίο, για όσους θυμούνται, ήταν στην ουσία δύο δίσκοι σε ένα. Το μόνο αρνητικό είναι η έλλειψη κομματιού-«κράχτη» που θα είναι ικανό να απογειώσει της πωλήσεις και να επαναφέρει τον εν λόγω καλλιτέχνη δυναμικά στο προσκήνιο. Αλλά ας μη δώσουμε τόσο έμφαση σε αυτό, γιατί πρόκειται για το «δέντρο». Το «δάσος» είναι τα "Kicking & Screaming", "Tunnelvision", "Caught In A Dream", "Live The Life" και "Lost In The Light", με το τελευταίο να είναι λες και ξεπήδησε μέσα από το "Ozzmosis" του... you know who.

Εν κατακλείδι, αν θεωρείστε οπαδός του μοντέρνου heavy/hard rock, κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και αποκτήστε αυτό το άλμπουμ, το οποίο θα σας ικανοποιήσει απόλυτα. Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί δεν το κάνω «Rocking επιλογή», ίσως επειδη περιμένω ένα φοβερό comeback/reunion των Skid Row με τον Bach πίσω από το μικρόφωνο. Μάταια θα πουν κάποιοι, αλλά... όσο ζω ελπίζω.