Sorrows Path, Infidel, In Vain @ Rodeo, 17/12/06

Μόλις ανακοινώθηκε η ημερομηνία του live και η διεξαγωγή του στο συγκεκριμένο χώρο, ανάμεικτα συναισθήματα και ερωτηματικά μου τριβέλισαν το κεφάλι: πως να είναι άραγε ένα live με 3 ελληνικές μπάντες κατ' εξοχήν doom και δη στο ιστορικό Rodeo; Όλες οι απορίες, όμως, έλαβαν τέλος το βράδυ της Κυριακής, όπου σιγά σιγά, γύρω στις εννέα το βράδυ, άρχιζε να μαζεύεται ο πρώτος κόσμος. Αρχικά σκεφτόμουν ότι θα ήμασταν με το ζόρι 30 άτομα, αυτό που ακολούθησε όμως με διέψευσε...

Γύρω στις εννέα και μισή έκαναν την εμφάνιση τους οι In Vain. Ομολογώ ότι τους άκουσα για πρώτη φορά και έτσι δεν ήξερα τι ακριβώς εστί In Vain. Δεμένη μπάντα, χαρούμενα παιδιά (αλλά πολύ χαρούμενα!) με άκρως doom ήχο και διάθεση, και παρά το γεγονός ότι τα φωνητικά στο πρώτο δεκάλεπτο ακούγονταν με δυσκολία, κατάφεραν να τραβήξουν την προσοχή του κοινού για πάνω από τριανταπέντε λεπτά. Έχουν κυκλοφορήσει ένα demo και στο set list τους συμπεριέλαβαν και μια διασκευή, το γνωστό σε όλους μας "Black Sabbath". Μόνο εδώ θα σταθώ: αρκετά καλή η εκτέλεση, αν και μου φάνηκε κομματάκι πιο γρήγορο από το original, αλλά όταν ερμηνεύεις Black Sabbath και θέλεις να λέγεσαι και doom, δεν κάνεις πλακίτσα με τον φίλο σου τον Λευτεράκη απ' το Γ2, διακωμωδώντας την τραγική (και το εννοώ) φιγούρα του κυρίου Ozzy Osbourne, ούτε προσπαθείς να γίνεις ευχάριστος και να δείξεις πόσο καλή αίσθηση του χιούμορ έχεις (που δεν έχεις). Αυτό ήταν που έκανε και την προσμονή μας για την εμφάνιση των Infidel στη σκηνή ακόμα πιο έντονη.



Λίγο μετά τις δέκα, οι τέσσερις άπιστοι ανέβηκαν στη σκηνή του Rodeo για να μας παρουσιάσουν την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά και το τελευταίο που θα περίμενε κανείς θα ήταν άγχος και τρακ από τη στιγμή που έχουν δώσει ουκ ολίγα και σημαντικά live. Η άνεση κινήσεων και το δέσιμο τους ήταν κάτι παραπάνω από εμφανή, ακόμα και όταν στο δεύτερο κομμάτι παρουσιάστηκε ένα προβληματάκι στο μπάσο του Χ. Κισατζεκιάν (λες και το ήξερε ότι θα συνέβαινε, φόραγε t-shirt από την προπέρσινη παράσταση του Τζιμάκου). Περισσότερο ήθελα να τσεκάρω τα φωνητικά και την κιθάρα επί σκηνής, διότι οι απαιτήσεις είναι μεγαλύτερες στο σανίδι και η μία κιθάρα σηκώνει μεγάλο βάρος. Ο Γ. Πούσιος αναδεικνύεται θαρρώ σε frontman ολκής με το επιβλητικό, υποβλητικό και συνάμα απέριττο στήσιμο του. Και να φανταστείτε δεν κάνει κάτι πέραν αυτών που κάνουμε κι εμείς σε στιγμές υπέρτατης πόρωσης, όπως τρελό κοπάνημα και ξανά κοπάνημα και πάλι από την αρχή. Υπερτερεί έναντι μας όμως σ' ένα κύριο σημείο: Έχει καλύτερη φωνή και σκηνική παρουσία από εμάς και δείχνει πως "το έχει". Ο Ν. Κωστόπουλος από την άλλη απέδειξε πως και με μισή, κουτσή κιθάρα να έπαιζε, πάλι περίφημα θα τα πήγαινε. Συμπαγής, μονολιθικός ήχος, χωρίς επιδείξεις και φανφάρες και σε συνδυασμό με την εμπειρία του Χ. Κισατζεκιάν συνέθεσαν ένα πολύ καλό δίδυμο που σε μεγαλύτερο χώρο πιστεύω θα τα σπάει κανονικά. Για τα τύμπανα μόνο ένα περισσότερο παράπονο παρά ένσταση: Θέλω περισσότερες δίκασες ειδικά στο "Echoes In Vain". Είναι γεγονός ότι κουνηθήκαμε αρκετά κι αυτό οφείλεται κατά σειρά στα "The Infidel Theme", "The Mourning Demon", "Facing The Mirror", "Dreamer Redeemer", "Circle Of Shame", το επόμενο το έχασα (καινούργιο μήπως;), "Echoes In Vain" και στον ύμνο-ξεσβέρκιασμα "Succubus". Κράτησε λίγο αλλά τι να κάνουμε, κάποια στιγμή θα τους απολαμβάνουμε για περισσότερη ώρα.



Μετά τον καταιγισμό των Infidel και αφού μας άφησαν με ένα ψιλοπιάσιμο στο σβέρκο, ο κόσμος όπως ήταν αναμενόμενο αραίωσε και οι Sorrows Path πήραν τα ηνία. Συγκρότημα με δεκατρία χρόνια στο ενεργητικό του και μάλιστα από τα καλύτερα ονόματα που συμμετείχαν στο πρώτο doom festival που έγινε τον περασμένο Απρίλιο στη χώρα μας (με headliners τους Solitude Aeturnus), οι Sorrows Path είναι αυτό που θα λέγαμε ο ορισμός της ατυχίας. Πολλά προβλήματα στο παρελθόν στα μέλη της μπάντας και μετά από απώλειες και ανακατατάξεις είναι οι Sorrows Path που είδαμε την Κυριακή. Δυστυχώς, ο περιορισμένος χρόνος δε μας επέτρεψε να παρακολουθήσουμε όλο το live (που όσο είδαμε περιελάμβανε κομμάτια από το "Resurrection") και κάπου στο τέταρτο κομμάτι φύγαμε, αφού είχε προηγηθεί η διασκευή στο "Seven Silver Keys" των παντοδύναμων Candlemass. Τι να πω τώρα εγώ; Δύσκολο το εγχείρημα να διασκευάσεις Candlemass και ιδιαίτερα να τραγουδήσεις, διότι Messiah is only one! Τουλάχιστον, εύγε για το μεράκι και το θάρρος. Μόνο. Θέλει άντερα να βγεις και να πεις live τέτοιο κομμάτι. Πάντως γενικότερα, τα παιδιά μου φάνηκαν λίγο deformer - ίσως πάλι και να ήταν η ιδέα μου. Μακάρι το ελληνικό doom να μας κάνει περήφανους και στο εξωτερικό. Είμαστε σε καλό δρόμο πάντως...

Υ.Γ.: Ένα μπράβο στα παιδιά του Monolith για τη διοργάνωση στην οποία επέτρεπαν το κάπνισμα κι επέβαλλαν τη λήψη φωτογραφιών και ευελπιστούμε να μας φέρουν λίαν συντόμως πακέτο Witchcraft & Burning Saviours... παράλογο;