Roky Erickson & Okkervil River

True Love Cast Out All Evil

ANTI (2010)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 15/06/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ειλικρινά δε θα με πείραζε αν ο Roky έβγαζε ακόμα και ένα δίσκο στον οποίο μόνο θα σφύριζε. Ή θα μουρμουρούσε. Έστω και θα έβηχε ρε αδερφέ. Οτιδήποτε τέλος πάντων θα δήλωνε την δισκογραφική του επανένταξη. Όχι τόσο με καλλιτεχνικά κριτήρια αλλά από αγνή, ανόθευτη αίσθηση εκδίκησης. Εκείνη την αυθόρμητη ανατριχίλα που σε πιάνει ακόμα και στις χειρότερες χολιγουντιανές ταινίες όταν ο ταλαιπωρημένος τραγικός ήρωας βρίσκει την πολυπόθητη λύτρωση ενάντια σε όσους τον κατατρέχουν.

Δεν είναι η ώρα να αναλύσουμε την ιστορία του Roky Erickson, μιας από τις εμβληματικότερες φιγούρες του ροκ και την κατ' εξοχήν rock 'n' roll casualty. Η ιστορία του από την εποχή των 13th Floor Elevators και μέχρι την πρόσφατη ανάκαμψή του από τα περίεργα μονοπάτια του μυαλού του είναι το καλύτερο παραμύθι που θα λένε κάποτε γύρω από το τζάκι ροκάδες παππούδες σε ροκάκια εγγόνια. Και ναι, πλέον θα έχει και ευτυχές τέλος: «ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».

Ο άγριος νεανίας που ξεσήκωνε το απροετοίμαστο Τέξας με την εμφάνιση, τη συμπεριφορά και τα τραγούδια του, ο μπερδεμένος ψυχασθενής που έβαζε φωτιά στις φλόγες, σκεφτόταν δαίμονες και τραγουδούσε για δικέφαλα σκυλιά, έχει παραχωρήσει τη θέση του σε έναν ταλαιπωρημένο αλλά ολοζώντανο εξηντατριάχρονο. Ο παλιός του εαυτός ακούγεται σαν ηχώ από το παρελθόν και δεν είναι μόνο σχήμα λόγου αυτό. Ιστορικές ηχογραφήσεις ("Devotional Number One", "God Is Everywhere") που επίτηδες έχουν κρατηθεί ωμές και απείραχτες κάνουν την εμφάνισή τους για να γίνει ακόμα πιο έντονο το νόημα των στίχων που έπονται ή προηγούνται. Στίχων που μπορεί να μιλάνε για την αγάπη σαν κάτι που για πρώτη φορά στη ζωή του νιώθει ("True Love Cast Out All Evil", "Forever") ή για την εξουσία που έχει ένας δικαστής όταν κρατά τη ζωή ενός νεαρού στα χέρια του ("Please Judge").

Μουσικά το παρελθόν του εμφανίζεται πολύ πιο αραιά. Αν και τα περισσότερα τραγούδια γεννήθηκαν από τη δεκαετία του '70 κιόλας, όταν και κλεισμένος στην ψυχιατρική κλινική τα συνέθετε και σκιαγραφούσε τη δομή τους ηχογραφώντας τα, η μπάντα που τον συνοδεύει έχει σαφώς Americana καταβολές. Προς τα εκεί κατευθύνει ενορχηστρωτικά και τον ίδιο τον Erickson κάτι που ταιριάζει εξάλλου και στο folk μπαλαντοειδές ύφος των περισσότερων τραγουδιών του. Παρόλο που αρκετές συνθέσεις θα μπορούσαν να ενταχθούν στο στυλ της πρότερης δισκογραφίας του, ούτε η ερμηνεία του περιέχει πλέον τα ψυχωτικά ουρλιαχτά και το αλλοπρόσαλλο falsetto, ούτε και ο ηλεκτρισμός των Okkervil River φτάνει ανάλογες εντάσεις. Εξαίρεση ίσως αποτελεί το "John Lawman" που βρίσκει παρόντα και τα δύο αυτά στοιχεία για να προσφέρει κάμποσες ανατριχίλες.

Όπως οι μουσικοί που τον πλαισιώνουν έτσι και η παραγωγή του ενός εξ αυτών, Will Sheff, δείχνει, όχι μόνο σεβασμό, αλλά και δέος μπροστά στη φιγούρα του Erickson αναγάγωντας το άλμπουμ αυτό σε μία γιορτή, έναν θερμό εναγκαλισμό, ένα «καλωσόρισες» και «καλώς σας βρήκα», δύο σε ένα. Μπορεί να μην έχει την αυθεντικότητα των ταραγμένων ερμηνειών στις πρόχειρες ηχογραφήσεις που κατά καιρούς ξεθάβονται από τα θολά χρόνια του ήρωά μας, αλλά επιτέλους ας σταματήσουμε να διατηρούμε τον βασανισμένο μύθο του και ας απολαύσουμε το happy end και να είμαστε σίγουροι ότι λίγο πριν η οθόνη μαυρίσει και οι τίτλοι τέλους πέσουν, θα ακούγεται το "Be And Bring Me Home" για να φέρει χαμόγελο στη συγκίνησή μας.
  • SHARE
  • TWEET