Robert Wyatt

Comicopera

Domino (2007)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 28/12/2007
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τον έχουν, όχι άδικα, χαρακτηρίσει την πιο θλιμμένη φωνή του rock. Ο άνθρωπος που ξεκίνησε ως drummer και φωνή των Soft Machine, για να περιπλανηθεί σε διάφορα progressive μονοπάτια και να καταλήξει καθηλωμένος πια σε αναπηρική καρέκλα να ακολουθεί μία καταξιωμένη προσωπική καριέρα, επανέρχεται μετά από 4 χρόνια απουσίας με εντυπωσιακό τρόπο.

Όσοι έχουν παρακολουθήσει τη δισκογραφία του θα γνωρίζουν ήδη ότι πάντοτε διατηρούσε ένα υψηλότατο επίπεδο ποιότητας στις δουλειές του, είτε επρόκειτο για αριστουργήματα όπως τα "End Of An Ear", "Rock Bottom" ή "Shleep", είτε για έστω ενδιαφέρουσες δουλειές όπως αυτές της δεκαετίας του '80. Ο υπό εξέταση δίσκος όχι μόνο δεν αποτελεί εξαίρεση στην παράδοση αυτή, αλλά εντάσσεται στην πρώτη κατηγορία.

Όπως συνήθως, και στην προσπάθειά του αυτή έχει συνεργάτες ικανότατους μουσικούς όπως ο Brian Eno, ο Phil Manzanera, ο Paul Weller και ο παλιόφιλος Dave Sinclair, για να αναφέρουμε τους πιο γνωστούς. Φυσικά και ο ίδιος, όντας πολυοργανίστας, συμμετέχει στο πιάνο και τα πλήκτρα, την τρομπέτα, τα κρουστά και την κορνέτα. Τα τραγούδια μοιράζονται σε τρία μέρη με τίτλους "Act 1: Lost In Noise", "Act 2: The Here And The Now" και "Act 3: Away With The Fairies". Αν και δε φαίνεται να υπάρχει συγκεκριμένη θεματική πίσω από κάθε μέρος, μουσικά ο διαχωρισμός είναι σχετικά δικαιολογημένος.

Η πρώτη «πράξη» περιλαμβάνει τραγούδια όπου κυριαρχούν σε μεγάλο βαθμό τα πνευστά. Ανοίγει με το υπέροχο "Stay Tuned" και συνεχίζει με ένα ερωτικό ντουέτο με την Monica Vasconcelos. Παρά την ιδιαιτερότητα της φωνής του Wyatt, είναι εκπληκτικό το πόσο καλά λειτουργεί η συνεργασία των δύο. Αν και τα δύο αυτά τραγούδια ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα και περιλαμβάνονται και στα καλύτερα του δίσκου, μόνο στις λεπτομέρειες υστερούν τα επόμενα τρία που κλείνουν και το πρώτο μέρος.

Η δεύτερη «πράξη» ανοίγει με ένα ακουστικό τραγούδι όπου κυριαρχούν οι κιθάρες και το μπάσο και αποτελεί μία σχετικά απότομη αλλαγή. Η κιθάρα, ηλεκτρική αυτή τη φορά, κάνει την εμφάνισή της και στο "Be Serious" που ακολουθεί, με τον Wyatt να κριτικάρει τις απανταχού θρησκείες με τους καυστικούς στίχους του. Το "On The Town Square" που ακολουθεί είναι ορχηστρικό, με εξωτική ατμόσφαιρα, και επαναφέρει την τρομπέτα σε θέση οδηγού, δίνοντάς της μάλιστα την ευκαιρία για ένα από τα λιγοστά μεγάλης διάρκειας σόλο. Ακολουθούν άλλα δύο σύντομα, αλλά εξαιρετικά, τραγούδια για να έρθει το θορυβώδες "Out Of The Blue" να κλείσει το δεύτερο μέρος. Συγκαταλέγεται και αυτό στα καλύτερα του δίσκου και δίνει την ευκαιρία στα πλήκτρα του Eno να δημιουργήσουν τη δική τους ατμόσφαιρα.

Το τρίτο και τελευταίο μέρος έχει ως χαρακτηριστικό στοιχείο το ότι κανένα τραγούδι δεν ερμηνεύεται στα αγγλικά. Επί τούτου ο Wyatt θα δηλώσει: «Μπούχτισα με τους Αγγλόφωνες». Κάνοντας, λοιπόν, το λόγο του πράξη τραγουδά εδώ στα ιταλικά και τα ισπανικά. Ο δίσκος κλείνει με την απίθανη εκτέλεση του "Hasta Siempre Comandante", το γνωστό αφιερωμένο στον Τσε τραγούδι, το οποίο ο Wyatt φέρνει στα μέτρα του και από όπου αντλεί για μία ακόμα φορά την ευκαιρία να εκφράσει τις πολλάκις δεδηλωμένες αριστερές αντιλήψεις του.

Η μουσική του Robert Wyatt δεν είναι εύκολο να χαρακτηριστεί. Έχει πολλά στοιχεία jazz / fusion, αλλά ακόμα και τα ευρύτατα όρια αυτής εδώ δείχνουν πολύ στενά. Είναι σίγουρα ακραιφνώς προοδευτική και ίσως μελαγχολική, αφορά μόνο σε ανθρώπους που θέλουν τη μουσική απρόβλεπτη και περιπετειώδη, απαιτεί την προσοχή του ακροατή και σε καμία περίπτωση δε συνίσταται ως υπόκρουση σε άλλη παράλληλη δραστηριότητα. Ξεκαθαρίζοντας τα προηγούμενα, δηλώνω έχοντας σώας τας φρένας και γνωρίζοντας τις συνέπειες του νόμου, ότι πρόκειται για την κυκλοφορία της χρονιάς.

  • SHARE
  • TWEET