Rick Springfield

Είναι γεγονός πως o Rick Springfield είχε για αρκετά χρόνια ξεχαστεί, παρότι συνέχιζε να δίνει συχνά πυκνά το δισκογραφικό «παρών». Το 2012 όμως, ήρθε το "Songs For The End Of The World" να υπενθυμίσει εμφατικά την παρουσία του. Το εν λόγω άλμπουμ είχε όλα τα συστατικά που χαρακτηρίζουν τη μουσική του Αυστραλού τραγουδοποιού, όντας ένα σύνολο ιδιαίτερα ευχάριστων και καλοδουλεμένων τραγουδιών.

Φέτος, επιστρέφει με το "Rocket Science", επιχειρώντας να κρατήσει το ενδιαφέρον που τράβηξε τέσσερα χρόνια πριν. Στο "Songs For The End Of The World", ο Springfield έδωσε στο power pop / pop rock που τόσο καλά ξέρει να δημιουργεί, μία ελαφρώς πιο heavy αισθητική, με βασικό συστατικό τις κιθάρες, οι οποίες -σε γενικές γραμμές- κυριαρχούσαν. Αυτήν τη φορά, όμως, τα πράγματα έχουν αλλιώς. Η μουσική ρότα έχει διαφορετική κατεύθυνση, με εμφανείς επιρροές από τον χώρο της country. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στις πιο mid-tempo συνθέσεις του "Rocket Science", όπως τα "Let Me In" και "Found", αλλά παρατηρείται και σε πιο ανεβαστικά κομμάτια όπως τα "Pay It Forward" και "Crowded Solitude".

Η συγκεκριμένη επιλογή, είναι πολύ πιθανό να ξενίσει μερικούς, ιδιαίτερα έπειτα από τον πιο κιθαριστικό προηγούμενο δίσκο. Μπορεί εύλογα να σκεφτεί κάποιος, πως η απρόσμενη αυτή αλλαγή δεν είχε νόημα. Πως η πιο safe επιλογή θα ήταν να συνεχίσει ο Αυστραλός στο στυλ που έδειξε να κάνει γκελ στον κόσμο. Είναι προφανές, όμως, πως ο Springfield δεν ενδιαφέρεται να αποδείξει πλέον τίποτα. Κι αυτό, στην προκειμένη, λειτουργεί θετικά, μιας και η αλήθεια είναι πως ο χαρακτήρας της μουσικής του ούτε έχει παραμεριστεί, ούτε έχει μπασταρδευτεί. Παρά τις όποιες country πινελιές, η pop rock συνθετική δεινότητά του βρίσκεται ξεκάθαρα στο προσκήνιο. Τρανά παραδείγματα το rock 'n' roll "Light This Part Up", το παιχνιδιάρικο bluesy "Miss Mayhem", το Κέλτικο "All Hands On Deck" και το ραδιοφωνικότατο "That One". Ακόμα, η δουλειά που έχει γίνει στην παραγωγή είναι και πάλι εξαιρετική, επιτυγχάνοντας τη δημιουργία ενός γεμάτου και ταυτόχρονα ξεκάθαρου ήχου.

Ο Rick Springfield, λοιπόν, με τη φετινή του κυκλοφορία μπορεί να επέλεξε να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό, κατάφερε, όμως, να κρατήσει ανέπαφα όλα τα χαρακτηριστικά που τον ξεχωρίζουν και να μας τα παρουσιάσει σε ένα ωραίο σύνολο, με το οποίο συνεχίζει επιτυχημένα τη δισκογραφική του αναγέννηση.