Rick Springfield

Η κατάρα του one hit wonder. Τί είναι προτιμότερο άραγε για έναν μουσικό; Να έχεις μια καλή καριέρα, σε μέτρια επίπεδα, δίχως το μεγάλο hit ή να κάνεις κάποια στιγμή το «μπαμ» με ένα κομμάτι που θα καταστήσει το όνομα σου πασίγνωστο, αλλά ταυτόχρονα θα επισκιάζει κάθε επόμενη δισκογραφική σου κίνηση; Ο Αυστραλός τραγουδοποιός Rick Springfield, θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς πως ανήκει στη δεύτερη περίπτωση, αφού έπειτα από τα 80s και το βραβευμένο με Grammy "Jessie's Girl" δεν έπιασε ουδέποτε τα επίπεδα της φήμης που απολάμβανε εκείνη την εποχή.

Μπορεί την επόμενη δεκαετία να υπήρξε μουσικά άπραγος (πλην του "Karma" του 1999), αλλά η νέα χιλιετία τον βρήκε να επιστρέφει σε μια συστηματική δισκογραφική παρουσία, από το 2004 κι έπειτα, κάτι που οδήγησε στη φετινή του κυκλοφορία. Το έτος έχει 2012 και ο κόσμος σύμφωνα με ακριβέστατες επιστημονικές εκτιμήσεις πρόκειται να καταστραφεί (αυτή τη φορά) τον ερχόμενο Δεκέμβρη. Τί καλύτερο λοιπόν από μια συλλογή τραγουδιών για να μας κρατήσουν συντροφιά ως τότε; Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτηκε και ο Springfield όταν τιτλοφορούσε το "Songs For The End Of The World".

Πέρα απ' τον χαβαλέ πάντως, η αλήθεια είναι πως ούτε κάποιο concept που να συνδέει τον τίτλο με τα κομμάτια υπάρχει, ούτε τίποτα τέτοιο. Ίσα-ίσα, το εν λόγω άλμπουμ αφήνει μια γλυκιά γεύση η οποία μόνο με το τέλος του κόσμου δε θα μπορούσε να συνδεθεί. Ο ήχος που κυριαρχεί είναι ένα ευχάριστο μίγμα pop και rock με στιγμές ικανές να ικανοποιήσουν τους οπαδούς και των δύο αισθητικών. Σε θέση να το αποδείξει αυτό, είναι το "Wide Awake" που ανοίγει τον δίσκο, το οποίο δίνει την απαιτούμενη για το ξεκίνημα ένταση, που εκτονώνεται εξαιρετικά στο πανέμορφο "Our Ship's Sinking" που ακολουθεί. Αυτά τα δύο τραγούδια φτάνουν για να αντιληφθεί κάποιος το πνεύμα του συνόλου του υλικού. «Γυαλισμένη» rock, δοσμένη μέσα από pop φόρμες, με ωραίες μελωδίες και όμορφα ρεφρέν. Εκτός από το εναρκτήριο δίδυμο, το replay κερδίζουν και συνθέσεις όπως τα "Love Screws Me Up", "A Sign Of Life", "My Last Heartbeat" και "I Hate Myself", αφού κερδίζουν το ενδιαφέρον με την πρώτη ακρόαση και είναι ικανά να σου «μείνουν» για μέρες. Γεγονός είναι όμως, πως μετά από κάποιες ακροάσεις ο δίσκος μοιάζει να επαναλαμβάνει τον εαυτό του, καθώς δεν υπάρχει η στιγμή που θα εκπλήξει και θα περάσει το φράγμα του «απλά ευχάριστου».

Αυτό δεν αναιρεί, βέβαια, πως πρόκειται για ένα άλμπουμ με ένα σύνολο ιδιαίτερα ευκολοάκουστων κομματιών. Σε αυτό έχουν συνεισφέρει, φυσικά, οι όμορφες μελωδίες του Springfield, αλλά και η πολύ καλή δουλειά που έχει γίνει πίσω απ' την κονσόλα. Αυτό γίνεται αντιληπτό, εάν σκεφτεί κανείς πως σε κάποια άλλη περίπτωση το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ διαφορετικό. Το υλικό θα μπορούσε να ακούγεται αποδυναμωμένο και «ξεπλυμένο» ή θα μπορούσε ακόμα να πάρει τη μορφή ενός ασύνδετου ηχητικού μπασταρδέματος που θα ξένιζε το αυτί. Στην προκειμένη όμως, έχει βρεθεί μια ισορροπία, η οποία επιτρέπει στις συνθέσεις να «αναπνεύσουν» και να περάσουν στον ακροατή με τον τρόπο που επιθυμούσε εξ' αρχής ο δημιουργός τους.

Το "Songs For The End Of The World", λοιπόν, μπορεί να μην πρόκειται να φέρει κοσμοϊστορικές αλλαγές στα μουσικά δρώμενα ή στην καριέρα του Rick Springfield, αλλά είναι σίγουρο πως θα προσφέρει μερικές πολύ όμορφες στιγμές και ένα ευχάριστο συναίσθημα σε όποιον του δώσει μια ευκαιρία.