Restorations

Είχα να ακούσω κάτι από τα παλικάρια από την Φιλαδέλφεια των Η.Π.Α περίπου δύο χρόνια. Τότε ήταν το ας πούμε single "See/Sea" το οποίο είχε αφήσει καλές εντυπώσεις και επανέφερε τον τόσο δικό τους και ιδιαίτερο ήχο. Φυσικά δεν ξεχνάμε τα LP2 και LP3 τα οποία έκαστος θα τα χαρακτήριζα ως πάρα πολύ καλούς δίσκους. 

Ο νέος δίσκος δεν πλησιάζει καν την μισή ώρα σε διάρκεια. Επτά συνθέσεις με πρώτη το "St." το οποίο μπαίνει πολύ ρυθμικά. Έχει όλα τα γνωστά τους, μελωδία, κρεσέντο και μελαγχολική βραχνάδα στις φωνές. Ίσως το πιο ουδέτερο στιχουργικά κομμάτι του δίσκου και σίγουρα το πιο καταθλιπτικό. Όμορφα φωνητικά πάνω σε τραγανές κιθάρες και φανταστικό ρυθμό. Παρακάτω το "Nonbeliever" ακούγεται σαν το πιο όμορφο κομμάτι της κυκλοφορίας. Επίσης δελεαστικά φωνητικά και στίχοι που σε προβληματίζουν καθώς νιώθω ότι εκφράζουν μια ιδεολογία εναντίον της πραγματικότητας και του τι είναι αληθινά σημαντικό. Για άλλη μια φορά διδάσκουν μελωδία και παρουσιάζουν αυτό το γοητευτικό και συνάμα απλό indie rock μέσα από την καρδιά (τους). To "Remains" που έρχεται μετά είναι σχετικά αδιάφορο. Αμερικάνικο νεανικό εναλλακτικό rock χωρίς καμία ιδιαίτερη πτυχή.

Πιο πέρα, στο "Melt" ακούγονται ηλεκτρονικοί ήχοι πίσω από ένα καλά σκεπτόμενο κομμάτι το οποίο πέφτει και σε αναγκάζει να πέσεις μαζί του. Είναι σίγουρα το πιο σκοτεινό τους κομμάτι και η τρεμάμενη φωνή το κάνει ακόμα πιο βαρύ. Κάπου εκεί, σκάει άλλο ένα σκαμπανέβασμα και μας ανασηκώνει. Το σαρωτικό σε σχέση με τα άλλα "The Red Door" έχει όλα τα καλά τους στοιχεία. Καλό χτίσιμο, ωραία μελωδία και δυνατό, ξεσηκωτικό ρυθμό. Τα πλήκτρα εδώ έχουν μια άλλη άποψη. Αυτό είναι σίγουρα το χιτ του δίσκου. Η σύνθεση ανεβαίνει κλιμακωτά και ένα κρεσέντο σκάει υπέροχα στο ρεφρέν. Πλησιάζοντας στο τέλος το "Caretaker" βραχνιάζει πάλι τις κιθάρες και στριφογυρνά πάνω σε πολύ γοητευτικά πλήκτρα. Ο διάλογος σταματά σε ένα σόλο της κιθάρας και καταλήγει ότι όλοι τελικά πλέουμε στο διάστημα με σβηστούς κινητήρες. Το τελευταίο "Eye" κι αυτό με παρέα ηλεκτρονικούς ήχους σπέρνει μελαγχολία. Σίγουρα κρύβει πολιτική άποψη. Παρουσιάζει άλλη μία μέρα στην Αμερική του μαλάκα προέδρου. Μάλλον γενικότερα για την μπάντα αυτό είναι ένα ζήτημα ζωής.

Δεν είναι άριστο. Δεν έχει ντε και καλά κάτι φρέσκο. Δεν είναι καθόλου καινοτόμο. Παρά αυτές τις ελλείψεις βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν είναι διασκεδαστικό (όσο μπορεί ένας μελαγχολικός και αρκετά προβληματισμένος δίσκος να φέρει διασκέδαση). Είναι ένας εύκολος δίσκος. Τα κομμάτια είναι απλά αν και κρύβουν μέσα σημεία πολύ ενδιαφέροντα. Μελαγχολικό, ανεξάρτητο, αντιδραστικό και εναλλακτικό rock λοιπόν. Παρότι δεν θα το χαρακτήριζες διαμάντι, σε κρατάει και ζητάς να ακούσεις ξανά και ξανά τα κομμάτια. Είναι μια πάρα πολύ καλή συντροφιά.

Bandcamp