Red

Ιδιαίτερη περίπτωση οι Red. Χωρίς να πρωτοτυπούν μουσικά ή στιχουργικά, πολλές φορές αναμασώντας τις ίδιες τους τις ιδέες, καταφέρνουν συχνά να μένουν στην playlist μου για εβδομάδες ολόκληρες. Να πεις πως είναι η μουσική περιπετειώδης, ή έστω λίγο διαφορετική από τα τετριμμένα; Ε, δεν το λες. Ωστόσο έχουν κάτι που με τραβάει, μια ιδιαίτερη εμπορικότητα που, σε συνδυασμό με τα έγχορδα και την ιδιαίτερη φωνή του Michael Barnes, πετυχαίνουν να με κάνουν να παραβλέψω τόσο το ότι αυτοχαρακτηρίζονται ως «christian rock» όσο και τους συχνά παιδαριώδεις στίχους.

Με την προηγούμενη δουλειά τους, "Release The Panic", να κινείται σε μια αδιάφορη μετριότητα, δεν περίμενα και πολλά από το "Of Beauty And Rage". Δηλώσεις περί επιστροφής στις ρίζες έχουμε ακούσει άπειρες φορές, συνήθως δεν είναι ενθαρρυντικό σημάδι αλλά κίνηση απελπισίας για να τραβηχτούν οι οπαδοί που ξενέρωσαν μετά το στραβοπάτημα. Ήμουν όμως λάθος. Οι βαριές χαμηλοκουρδισμένες είναι εδώ, τα έγχορδα και τα συναισθηματικά ρεφρέν επίσης. Και το αποτέλεσμα είναι απροσδόκητα καλό.

Όποιος βέβαια έχει ασχοληθεί με τις προηγούμενες κυκλοφορίες των Red δεν θα πρέπει να περιμένει να ακούσει κάτι τόσο φρέσκο, αλλά κάτι σίγουρα καλοδουλεμένο και προσεγμένο. Οι κομματάρες υπάρχουν και είναι μπόλικες. Χαρακτηριστικά θα αναφέρω τα "Yours Again", "Darkest Part", "Falling Sky" όπως και το ιδιαίτερο "Shadow And Soul", ως μερικά από τα πιο κολλητικά και καλογραμμένα κομμάτια του δίσκου.

Φαίνεται πως η επιστροφή του Rob Graves στο πόστο του παραγωγού, ο οποίος είχε συνεργαστεί με την μπάντα και για τους τρεις πρώτους δίσκους επανέφερε τον χαρακτήρα της στα γνώριμα καλά επίπεδα. Με έναν ογκώδη αλλά ισορροπημένο ήχο (αν και θύμα της κατάρας των loudness wars), με τα έγχορδα να δίνουν έναν δραματικό χαρακτήρα και να ενισχύουν τις βαριές κιθάρες και το στιβαρό rhythm section, το "Of Beauty And Rage" καταφέρνει να ακούγεται ορμητικό και συνάμα συναισθηματικό. Υπάρχουν φυσικά και οι πιο απαλές στιγμές, με το ιντερλούδιο "The Forest" να ξεχωρίζει με την παραμυθένια του ατμόσφαιρα.

Για άλλη μια φορά βέβαια, πέραν της ορχηστρικής αρτιότητας, αυτό που ξεχωρίζει τους Red είναι η φωνή του Michael Barnes, ο οποίος έχει μια ιδιαίτερη χροιά, ενώ επιστρατεύει και κάποια screams που θυμίζουν λίγο Linkin Park για να δώσει μια ποικιλία και επιθετικότητα στα κομμάτια που το χρειάζονται.

Αξίζει τελικά το "Of Beauty And Rage" λοιπόν; Νομίζω πως ναι. Σίγουρα στα 15 κομμάτια που το απαρτίζουν υπάρχουν και κάποια (λίγα) fillers, αλλά δεν αρκούν για να αλλοιώσουν την αναμφίβολα θετική εντύπωση που μένει τελικά. Αν ψάχνεις για πιασάρικο, δυνατό alternative rock-metal και δεν βγάζεις αλλεργία στο άκουσμα της ορχήστρας, o δίσκος αυτός θα σε ικανοποιήσει και με το παραπάνω.