Psygnosis

Αυτό που με τράβηξε στο "Mercury" ήταν κυρίως ότι ερχόταν συνοδευόμενο με τις λέξεις κλειδιά Opeth, Ne Obliviscaris, και Persefone. Παρ’ όλο που δεν ακούω instrumental metal, είχα απορία να δω τι θα είχε να προσφέρει από σκοτεινούς και ογκώδεις prog ήχους. Το συγκρότημα, μάλιστα, φαινόταν να ποντάρει πολύ στην τυπική tech/prog αισθητική: βαρύγδουπο όνομα που αντλεί από αφηρημένα και βαθιά νοήματα ψυχής και νόησης, διάστημα κι επιστημονική φαντασία, και κάμποση νερντοσύνη (αρκεί να πούμε ότι το συγκρότημα αναφέρεται στους φανς ως "Aliens", ενώ ενδεχομένως να υπάρχει μία σύνδεση με το όνομά τους και την ομώνυμη εταιρεία παραγωγής video games, που έκλεισε την περίοδο που το συγκρότημα έκανε τα πρώτα του βήματα).

Τα μόλις πέντε κομμάτια που απαρτίζουν το δίσκο μου προκάλεσαν ένα αντανακλαστικό σκίρτημα, καθώς ο προγκάς μέσα μου σκέφτηκε ένα πράγμα: μακροσκελέστατα και λαβυρινθώδη έπη. Πράγματι, με το μικρότερο κομμάτι να διαρκεί λίγο λιγότερο από εννιά λεπτά, είναι προφανές ότι οι Psygnosis δεν γράφουν ούτε καν ατμοσφαιρικά ιντερλούδια - στοχεύουν καρφί στην ποσότητα. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ποιότητα θυσιάζεται, αλλά παράλληλα, είναι αρκετά άνιση, κρυμμένη μέσα σε τρομερές ποσότητες ιδεών, μελωδιών, και επαναλήψεων.

Ξεκινώντας με το "Öpik-Oort", η νοοτροπία των Psygnosis γίνεται εμφανής. Αφού έπαψαν να έχουν φωνητικά, με την αποχώρηση του Yohan Oscar μετά την κυκλοφορία του "Human Be[ing]" (2014), και την εισχώρηση του τσελίστα Raphael Verguin το 2017 (τον έχουμε ξανασυναντήσει και εδώ), το όραμά τους περικλείει μία ακουστική επίθεση με καταιγιστικούς ρυθμούς - κι αρκεί να ακούσεις το ρομποτικό drumming του Thomas Crémier πάνω από το ανηλεές tremolo picking της κιθάρας, και θα καταλάβεις τι εννοώ. To τσέλο έρχεται να καλύψει το κενό της φωνής, οργανώνοντας λίγο την χαώδη σύνθεση με τις μελωδίες του, ενώ οι κιθάρες του ιθύνοντα νου Rémi Vanhove και της Elise Masliah αλλάζουν μοτίβα, riffs, και δυσαρμονικά αρπίσματα. Το θέμα είναι πως για δώδεκα λεπτά, ο ρυθμός αλλάζει ελάχιστα, και αυτό που στην αρχή σε γεμίζει εντυπωσιασμό και δέος, καταλήγει να γίνεται τεστ αντοχής.

Συνθετικά τα πράγματα βελτιώνονται πολύ από το αμέσως επόμενο κομμάτι, "Eclipse", το οποίο ποντάρει στα ηλεκτρονικά στοιχεία, που τους ξεχωρίζουν και τους διαφοροποιούν από τους Ne Obliviscaris, που η αλήθεια είναι πως αποτελούν την σημαντικότερη παραπομπή τους. Όταν δε, φτάσουμε στο "Uranometria", το τελευταίο κομμάτι, τα πράγματα έχουν ισορροπήσει κατά πολύ, και έτσι ο δίσκος κλείνει στην ακμή του.

Ωστόσο, η ακρόαση μίας ώρας πυκνού tech/progressive metal, με σχετικά μικρές διαφοροποιήσεις σε ύφος και ατμόσφαιρα, κάνει τη συνολική εμπειρία του "Mercury" κάπως δύσπεπτη. Η τεχνική μαεστρία των μουσικών, και οι πραγματικά καλές ιδέες που υπάρχουν διάσπαρτες, υποσκάπτονται από την πολύ μεγάλη διάρκεια, και το τράβηγμα των συνθέσεων στα χρονικά τους άκρα. Οι συνθέσεις όχι μόνο δεν μοιάζουν πολύ πιο σύντομες απ’ όσο είναι - ένα συνηθισμένο κριτήριο που ξεχωρίζει τα αριστουργήματα από τη φλυαρία -, αλλά αντιθέτως χρονίζουν. Με αμείωτη ένταση και χωρίς σαφή προσανατολισμό, ο αισθητηριακός ουδός μας αχρηστεύεται, τα πάντα μοιάζουν ελαφρώς ομοιόμορφα, και η δουλειά που έχουν ρίξει οι Psygnosis καταλήγει μουσική που παίζει στο παρασκήνιο.

Είναι κρίμα, πραγματικά, που το σαφές ταλέντο τους, οι μουσικές τους αναζητήσεις, και η πρόσμιξη σκληρού, δυσαρμονικού metal με ηλεκτρονικούς ήχους και κλασικές φόρμες, καταπνίγονται από την περιττή φιοριτούρα. Μπορώ πολύ εύκολα να φανταστώ τις djent εξάρσεις και τα ήρεμα σημεία τους ως soundtrack σε κάποιο video game, ή με περισσότερο μάζεμα των ιδεών να πετυχαίνουν μία αφηγηματική ροή που θα συγκινήσει ακόμη και σκεπτικιστές του instru-prog όπως η αφεντιά μου. Παραμένοντας ως έχουν, όμως, μοιάζουν να είναι μάλλον μία μπάντα που θα έχει σκληροπυρηνικούς οπαδούς από τη μία, και κόσμο που αδιαφορεί εντελώς από την άλλη, κι αυτό σημαίνει πως μάλλον χρειάζεται να κάνουν τον ήχο τους πιο τολμηρό.

Bandcamp | Official Album Stream