Poisonblack

Δεν πρόλαβε καλά-καλά να συμπληρωθεί ένας χρόνος από το "Of Rust And Bones" και οι Poisonblack κυκλοφόρησαν ήδη το διάδοχό του. Στο σύντομο αυτό χρονικό διάστημα η μπάντα του Ville Laihiala δεν άλλαξε το παραμικρό στον ήχο της (υποθέτω πως δεν το επεδίωξε κιόλας) και ως αποτέλεσμα το "Drive" μπορεί να περιγραφεί απλά ως ένα ακόμα άλμπουμ των Φινλανδών.

Στο συμπέρασμα που προκύπτει από την παραπάνω πρόταση εντάσσεται οριακά ο χαρακτηρισμός gothic metal, αλλά και μπόλικα heavy / stoner περάσματα, που όπως πάντα συγκεντρώνονται κάτω από τις γνώριμες πεσιμιστικές διαθέσεις της μπάντας. Βέβαια, παρούσα για μία ακόμα φορά είναι και η κληρονομικότητα των Sentenced, η οποία διοχετεύεται μέσα απ' τη φωνή και τις κιθαριστικές μελωδίες του Laihiala. Ο οποίος, αναλαμβάνοντας εξολοκλήρου το ρόλο του κιθαρίστα, μετά και την πρόσφατη αποχώρηση του Janne Markus, μάς υπενθυμίζει περισσότερο από ποτέ τις μέρες του στους Northernmost Killers. Ιδίως στις περιπτώσεις των "Mercury Falling" και "Scars", οι ομοιότητες είναι τόσο έντονες που θα έκαναν μέχρι και τον Miika Tenkula να καμαρώνει.

Το blues / southern στοιχείο που εισχώρησε για τα καλά στο "Of Rust And Bones" παραμένει κι εδώ αρκετά ισχυρό, προσδίδοντας και πάλι ζωτική σημασία στο δίσκο. Εκπρόσωποί του είναι τα δύο μεγαλύτερα σε διάρκεια κομμάτια, "From Now-Here To Nowhere" και "Futile Man", που υποστηρίζουν την προσπάθεια της μπάντας να ξεφύγει από την τυπική μελιστάλαχτη φινλανδική μπαλάντα. Ωστόσο, η επιρροή που οργιάζει στο μεγαλύτερο μέρος του "Drive" είναι αυτή των Metallica. Δίνοντας έμφαση στην απλότητα, οι Φινλανδοί πετυχαίνουν ένα εκρηκτικό μείγμα που συνδυάζει αποτελεσματικά τα "Load" και "Reload" με τα "Lust Stained Despair" και "A Dead Heavy Day". Επιπλέον, το ύφος των φωνητικών του Laihiala ευνοεί ακόμη περισσότερο τις συγκρίσεις με τον «Jaymz», κάτι που είναι εμφανέστερο στα "Piston Head", "Sycophant" και "A Good Day For The Crows".

Απαριθμώντας τα θετικά στοιχεία του άλμπουμ, συνειδητοποιώ ότι είναι πολλά παραπάνω από όσα θα περίμενα αρχικά. Δέκα καλογραμμένα τραγούδια, με ικανοποιητική ποικιλία, σωστή αλληλουχία, ιδανική διάρκεια και μια «νόστιμη» παραγωγή από τον Tue Madsen δεν είναι και λίγα σαν προτερήματα. Ασφαλώς, λίγη πρωτοτυπία θα ήταν καλοδεχούμενη, δυστυχώς όμως δε μπορείς να τα έχεις και όλα. Το πρόβλημα με το "Drive" είναι ότι όλα έχουν ξανακουστεί είτε σε έναν από τους τέσσερις προηγούμενους δίσκους του συγκροτήματος, είτε στα "The Cold White Light" και "The Funeral Album" των Sentenced. Κι αυτό είναι το μοναδικό σημείο στο οποίο υστερεί αυτή η -κατά τα άλλα άρτια- δουλειά των Φινλανδών.