Pinkish Black

Concept Unification

Relapse (2019)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 10/07/2019
Ultra - Heavy εξερευνήσεις χωρίς κιθάρες
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Γείρε να σου πω μια ιστορία. Πριν μια δεκαετία περίπου υπήρχε ένα παράξενο underground σχήμα που ονομαζόταν The Great Tyrant. Λίγο πριν όμως το trio κυκλοφορήσει το ντεμπούτο του άλμπουμ, ο μπασίστας της μπάντας Tommy Atkins αυτοκτόνησε μέσα στην τουαλέτα του σπιτιού του. Συντετριμμένοι ψυχολογικά, οι εναπομείναντες Daron Beck και Jon Teague έφτιαξαν μια καινούρια μπάντα και διάλεξαν να της δώσουν για όνομα ένα χρώμα: ήταν το χρώμα των τοίχων της τουαλέτας που αυτοκτόνησε ο φίλος και συνεργάτης τους.

Στην πραγματικότητα, η παραπάνω ιστορία δεν ενημερώνει απλώς για το background των Pinkish Black αλλά, κυρίως, αποκαλύπτει και την συναισθηματική υφή της μουσικής τους. Το ντουέτο επιθυμεί απροκάλυπτα να γράψει μουσική βαριά, εξερευνητική και θλιμμένη, όχι όμως πένθιμη. Η δημιουργικότητα τους μοιάζει να ορίζεται από τον χώρο εκείνης της νεκρικής τουαλέτας και να περιγράφει έναν σκιώδη ενδιάμεσο κόσμο, κάπου εκεί ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, το γνωστό και το άγνωστο. Σαν να βρίσκεται αιχμαλωτισμένο σε αυτό το καθαρτήριο, το τέταρτο album της μπάντας "Concept Unification" στέκει μετέωρο σε έναν γκρίζο κόσμο με φανερή διάθεση να πειραματιστεί χωρίς να διαλέξει.

Μέσα στα αργά drum grooves και στην μελαγχολική διάθεση, οι φίλοι του doom είναι εκείνοι που πρωτίστως θα αναγνωρίσουν τον ήχο των Pinkish Black ως οικείο τους. Πέραν των drums, η μουσική περιλαμβάνει μόνο πυκνά στρώματα από synths αλλά παραμένει πάντα εξόχως heavy ενώ η απουσία κιθάρας-μπάσου περνά απαρατήρητη αφού τα synths είναι συχνά παραμορφωμένα. Η πρώτη τριάδα του δίσκου είναι εξαιρετική, με το εναρκτήριο ομώνυμο να θέτει ένα ξεκάθαρα μοντέρνο doom περίγραμμα και τα "Until" και "Dial Tone" να βυθίζονται σε μια τρομερά ενδιαφέρουσα εξερεύνηση σε ηχοτόπια που εμπνέονται τόσο από sabbath-ικά όσο κι από alternative grunge στοιχεία. Με έναν παράδοξο τρόπο, τα φωνητικά εδώ φέρνουν λίγο στο νου τον μεγάλο Layne Staley.

Θέλοντας να εκμεταλλευτούν την ηχητική ευελιξία των synths όμως, το ντουέτο στην συνέχεια διευρύνει το φάσμα με ambient, ηλεκτρονικές, ψυχεδελικές και no wave αναφορές, αισθητές περισσότερα στα soundrack-ικά "Petit Mal" και "Inanimatronic". Αν και όλες οι συνθέσεις ακούγονται σωστά δομημένες και καθαρές ως προς τους σκοπούς τους, εδώ δημιουργείται κι ένα παράδοξο: ένας σύντομος δίσκος με μόλις έξι μόλις tracks και ικανοποιητικότατο στιλιστικό πλούτο, καταφέρνει να κάνει μια ελαφριά «κοιλιά» και να δημιουργήσει στον ακροατή μια ανεπαίσθητη αλλά υπαρκτή σύγχυση. Πιθανολογώ ότι η μπάντα δεν επέλεξε σοφά την σειρά των τραγουδιών. Το δωδεκάλεπτο "Next Solution" κλείνει τον δίσκο με έναν δραματικό τόνο όπου κυριαρχεί η χροιά του πιάνου και μια βασική μελωδία που αφήνει τα πάντα ανοιχτά, αδυνατώντας να δώσει μια οριστική κατάληξη. Οι ψηφιακές εκδόσεις του "Concept Unification" περιέχουν δυο bonus tracks όπου η μπάντα επιστρέφει στο μεταλλαγμένο και σκοτεινό αλά Tangerine Dream ηχόχρωμα της.

Συνολικά, οι Pinkish Black είναι από εκείνες τις μπάντες που ξεχωρίζουν αμέσως αισθητικά και ηχητικά και πειραματίζονται πάνω στα όρια του σκληρού heavy ήχου με έναν πραγματικά ενδιαφέροντα και φρέσκο τρόπο. Ο πειραματισμός τους ταυτόχρονα είναι κατανοητός και προσβάσιμος, φιλικός τελικά και προς ακροατές που δεν αισθάνονται κατ' ανάγκη experimental στα γούστα τους. Αν κάτι λείπει από την δουλειά τους είναι μια λίγο μεγαλύτερη συνεκτικότητα, ίσως είναι απλά αυτή η εμμονή τους να αρνούνται το φως και ταυτόχρονα να μην παραδίδονται σε ένα οριστικό σκοτάδι που κάνει την ακρόαση λίγο πιο θολή. Δεν είμαι σίγουρος για την απάντηση. Είμαι σίγουρος όμως ότι ούτε οι Pinkish Black τη γνωρίζουν, δεν ξέρω καν αν την επιδιώκουν. Σε κάθε περίπτωση, παραδίδουν μια πολύ αξιόλογη πρόταση που αξίζει να δοκιμαστεί, ειδικά αν κι εσύ είσαι ο τύπος που δεν νοιάζεται πολύ για απαντήσεις.

  • SHARE
  • TWEET