Orchid

Το έργο των Orchid είναι εξαιρετικά δύσκολο και το αποτέλεσμά του θα έχει διπλό αντίκτυπο. Από την μία έχουν να αποδείξουν πως δεν είναι μια tribute μπάντα, πως είναι μια οντότητα ξεχωριστή με προσωπικότητα και από την άλλη το "Mouths Of Madness" καλείται να διαδεχθεί έναν κλασικό δίσκο. Το "Capricorn" του 2011 ήταν, είναι και θα παραμείνει ένας από τους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών της doom rock σκηνής.

Όσον αφορά το πρώτο σκέλος της αποστολής τους, πιθανώς να τα καταφέρουν εν μέρει. Μπορεί να μην έχει αλλάξει ο ήχος τους στο παραμικρό, αυτό όμως σημαίνει και ότι δεν έχει αλλάξει η πίστη τους σε αυτό που κάνουν και η πεποίθησή τους πως μπορούν να τα καταφέρουν. Πριν από μερικούς μήνες, ο Mark Thomas Baker μας δήλωσε πως στο άλμπουμ αυτό θα υπάρξουν αρκετές μελωδίες ικανές να μας κάνουν να λικνιστούμε ξανά και το πλήρωμα του χρόνου ήρθε για να τον δικαιώσει. Η ομότιτλη εναρκτήρια σύνθεση, δίνει τέλος στο mid tempo διάστημα που μεσολάβησε με την κυκλοφορία δύο EP και ταυτόχρονα το έναυσμα για το ασυναίσθητο -και περιβόητο πλέον- λίκνισμα της μέσης.

Η πρώτη χτυπητή επισήμανση, έχει να κάνει με το άπλωμα κι όχι με το ξεχείλωμα των οργάνων, παρότι η συνολική διάρκεια του δίσκου δεν διαφοροποιείται από την αντίστοιχη του προκατόχου του. Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, υπάρχουν περισσότερα συνεχόμενα riff, περισσότερα solo κιθάρας μέσα σε μια σύνθεση και άπλετος αέρας για μπάσο και τύμπανα. Μην ψάχνετε για πριμαντόνες στους Orchid, αν και η ερμηνεία του Theo Mindell είναι για ακόμη μια φορά υποδειγματική ως προς το συναίσθημα και την αλήθεια των όσων λέει. Ούτε δημαγωγός είναι, μήτε ρήτορας, η προφορά όμως των καταπληκτικών στίχων του είναι αφοπλιστικά ειλικρινής και μεταδοτική.

Μπορεί πλέον να έχουν γίνει λίγο προβλέψιμοι όσον αφορά το σημείο της αλλαγής, της γέφυρας, αυτό όμως που δεν περιμένεις είναι το πότε θα μπει η φυσαρμόνικα, το ντέφι, το πιάνο (!), η ακουστική κιθάρα, αλλά ούτε και την εγκεφαλικότητα των συνθέσεων. Progressive; Μπα... Το "Mouths Of Madness" ξεκινά και συνεχίζει σε up tempo ρυθμό, με την εθιστική minimal στιγμή του "The Loving Hand Of God" και τη βαθιά υπόκλιση στην "National Acrobat" αισθητική του "Mountains Of Steel". Πες μου πως είχες προβλέψει και το solo πιάνο στο κλείσιμό του και τι στον κόσμο...

Αν και σχετικά νωρίς, πιθανολογώ πως οι Orchid δεν θα έχουν την μοίρα των Sheavy στον μάταιο τούτο μουσικό χάρτη και ο λόγος είναι απλός. Γράφουν καλύτερα, τόσο στην κάμερα, μα κυρίως στο πεντάγραμμο και δεν μπορώ παρά να ασπαστώ ένα από τα πρόσφατα γραφόμενα του φίλου Κώστα Σακκαλή: «Έχει και σπουδαία τραγούδια, ε! Κυρίως έχει σπουδαία τραγούδια». Αυτό.