Onslaught

Θυμάστε τους θρυλικούς Onslaught των "Power From Hell" και "The Force"; Μήπως αυτούς του προοδευτικού "In Search Of Sanity", όπου τα φωνητικά είχε αναλάβει ο Steve Grimmett των Grim Reaper; Ξεχάστε τους και τους δύο. Από την επιστροφή τους με το "Killing Peace" του '07 οι πρωτοπόροι του βρετανικού thrash είναι ένα εντελώς διαφορετικό συγκρότημα, έχοντας απειροελάχιστη σχέση με το cult παρελθόν τους.

Οι σημερινοί Onslaught, λοιπόν, διοχετεύουν τις ορέξεις τους σε ένα μοντέρνο, ογκώδη, νεο-thrash χείμαρρο, ύφους ανάλογου με τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες των Testament, Heathen και Exodus. Στο "Sounds Of Violence" διακρίνεται μία περιορισμένης έκτασης old school αισθητική, κρυμμένη με τη μορφή κάποιων riff, αν και στις περισσότερες των περιπτώσεων ο εκσυγχρονισμός που πλέον καθιερώνεται από τη μπάντα είναι εμφανής. Τα φωνητικά του Sy Keeler είναι μία μίξη της αγριάδας του Zetro Souza και της «γκρίνιας» του Blitz Ellsworth, με λίγο από το φλέγμα του Tom Araya, αλλά και τους death βρυχηθμούς του να εμφανίζονται αρκετά συχνά, αντικαθιστώντας τις κραυγές που έβγαζε κάποτε στο "The Force". Η θεματολογία των στίχων εστιάζεται κατά κύριο λόγο στο γνωστό ανίερο μοτίβο, με τη φράση «Children of God, you're fucking evil» του Slayerικού "Godhead" να αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Ένα σημαντικό πλεονέκτημα του άλμπουμ είναι ότι περιλαμβάνει μόλις οκτώ «κανονικές» συνθέσεις, επομένως ξεπερνάει τον κίνδυνο της επαναληπτικότητας. Τα κομμάτια αυτά πλαισιώνονται από μία εισαγωγή σε ρυθμό εμβατηρίου, ένα ακουστικό outro, καθώς και μία διασκευή. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν τα ισοπεδωτικά "Suicideology" και "Rest In Pieces", το δυσοίωνο "Code Black" αλλά και η ευχάριστη εκτέλεση του "Bomber" των Motörhead, στην οποία μάλιστα οι Onslaught τιμώνται από τις παρουσίες των Phil Campbell και Tom Angelripper.

Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, υπάρχουν αρκετά σημεία που μοιάζουν περισσότερο με επίδειξη ανούσιας δύναμης και βίας, παρά με αξιομνημόνευτα τραγούδια. Το γεγονός ότι το "Bomber" υπερκαλύπτει με ευκολία όλα τα κομμάτια του δίσκου δεν προκαλεί έκπληξη, όμως η -διόλου τυχαία- επιλογή του ως single και video clip είναι κάτι που μάλλον θα έπρεπε να τους προβληματίζει.

Συνολικά, το "Sounds Of Violence" παίζει στην ίδια κατηγορία με το "Killing Peace", βρίσκεται όμως ένα σκαλί χαμηλότερα στην κλίμακα της ποιότητας. Απομακρύνει περαιτέρω τα όποια στοιχεία του παρελθόντος, κάνοντάς το να μοιάζει όλο και πιο μακρινό και, μη όντας απόλυτα εστιασμένο, αφήνει ανάμεικτα συναισθήματα, που θα μπορούσα να τα παρομοιάσω με αυτά που μου προκάλεσε το περσινό "Omega Wave" των Forbidden. Ακόμα κι έτσι, όμως, δεν παύει να είναι ένας καλός δίσκος μοντέρνου thrash metal από την αναγεννημένη ιστορική βρετανική μπάντα.