Olafur Arnalds

Δεν υπάρχουν εκεί έξω πολλοί καλλιτέχνες σαν τον Ólafur Arnalds. Στα δεκατρία χρόνια δισκογραφικής παρουσίας του, το γεγονός έχει αποδειχθεί ξανά και ξανά. Το ότι σε αυτό το διάστημα κατάφερε να λογίζεται ανάμεσα στα μεγάλα ονόματα του contemporary classical μοιάζει με μικρό θαύμα στον κόσμο της μουσικής βιομηχανίας. Οι δημιουργίες του αρχίζουν πάντα από την κλασική, αλλά δεν μένουν εγκλωβισμένες σε ταμπέλες και «πρέπει». Έχουν προσωπικότητα, έχουν λίγο από τον αέρα της Ισλανδίας, και πάνω απ' όλα έχουν ψυχή.

Στην πέμπτη ολοκληρωμένη δουλειά του, ο αγαπητός Óli δεν επιχειρεί κάποια ριζική αλλαγή. Στη μέχρι στιγμής πορεία του έμοιαζε να ανεβαίνει σταθερά ένα-ένα τα σκαλιά μέχρι τη συγκλονιστική ισορροπία ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν του "Re:member"· εδώ φαίνεται να συνεχίζει μεν, κάνοντας μια μικρή παύση για να ανασάνει και να κοιτάξει προς τα πίσω δε. Οι λούπες και το programming δεν εξαφανίζονται εντελώς. Οι προβολείς ωστόσο στρέφονται προς το πιάνο, τα έγχορδα και κατά περίσταση τις φωνές, για χάρη μιας περισσότερο φυσικής αίσθησης.

Από τις ημέρες του "...And They Have Escaped The Weight Of Darkness" έχουν περάσει αισίως δέκα ολόκληρα χρόνια. Το να έχει οποιοσδήποτε την απαίτηση επιστροφής στον συγκεκριμένο ήχο είναι σχεδόν παράλογο. Από την άλλη, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να βρεθούν οι συνδετικοί κρίκοι ανάμεσα στο τότε, το τώρα και όλα όσα υπάρχουν ανάμεσά τους. Τα θαμπά χρώματα και η προσοχή στη λεπτομέρεια, η υπερβατικότητα και η απλότητα (βλ. "Woven Song" και "Spiral" αντίστοιχα), η χαρά και η λύπη. Όλα είναι τοποθετημένα με ακρίβεια και μεράκι, όπως πάντα.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα του δημιουργού του, το "Some Kind Of Peace" είναι ένας βαθιά προσωπικός δίσκος και μια απόπειρα επιστροφής στην απλότητα. Τα μηχανικά πιάνα και τα πολλαπλά layers δίνουν τη θέση τους σε απογυμνωμένες μελωδίες και παλιομοδίτικα φωνητικά samples. Η ατμόσφαιρα που ενέπνευσε το τηλεοπτικό Broadchurch είναι διάχυτη από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Οι μοντέρνες πινελιές του "Back To The Sky" δεν είναι κάτι περισσότερο από μια σύντομη έκλαμψη σε ένα κατά τα άλλα απολύτως προσγειωμένο, ανθρώπινο σύνολο.

Όσο τα ταξίδια μοιάζουν με μακρινή ανάμνηση, οι μουσικές του υπέροχου κυρίου Arnalds είναι μια καλοδεχούμενη εναλλακτική. Μπορεί μπαίνοντας να μην είναι πάντα ξεκάθαρο προς τα πού θα σε πάει, αν θα είναι μια νέα διαδρομή ή μία επιστροφή σε κάποιο μισοξεχασμένο βίωμα. Οι συνθέσεις (και) ετούτου του δίσκου είναι τέτοιες που κάθε φορά φτιάχνουν μια δική τους αφήγηση. Από το εισαγωγικό fade in μέχρι το φορτισμένο σβήσιμο των "We Contain Multitudes" και "Undone", το μόνο που χρειάζεται να κάνεις για να βρεθείς κάπου αλλού, είναι να αφεθείς.