Night Birds

Ναι λοιπόν, εν έτει 2015, υπάρχει συγκρότημα που θυμίζει εντυπωσιακά τους Dead Kennedys, εδράζεται επίσης στην Αμερική, ροκάρει ανελέητα «εκεί έξω», και κυκλοφορεί παραγωγικότατα την μια δισκάρα μετά την άλλη υπό το -κλασικό πλέον για την διεθνή σκηνή- όνομα Night Birds.

Πρωτογνώρισα την μπάντα με το κορυφαίο LP "Born To Die In Suburbia", μία από τις μεγαλύτερες παραλείψεις μου για το site τα προηγούμενα χρόνια, όπου το ενεργητικότατο hardcore punk της σε συνδυασμό με την τέρμα αμερικάνικη αλητεία που εκπέμπει ο δίσκος με κέρδισαν απευθείας, διαπιστώνοντας ότι με κομμάτια σαν το ομώνυμο ή τα "Modern Morons" και "Maimed For The Masses" με συνδέει πλέον ένας εθισμός, που πολύ συχνά με αναγκάζει να επαναφέρω στο προσκήνιο το άλμπουμ από την συλλογή μου.

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πως μάλλον έχουμε να κάνουμε με μια πολύ καλή περίπτωση εν προκειμένω, γι' αυτό και θα τολμήσω να το τραβήξω λίγο περισσότερο και να δηλώσω ότι στη νέα τους δισκογραφική δουλειά με τίτλο "Mutiny At Muscle Beach", η οποία μάλιστα είναι προϊόν της συνεργασίας του συγκροτήματος με το ξακουστό label του είδους Fat Wreck Chords, οι Night Birds εμφανίζονται ακόμα πιο δυνατοί, με ένα αρκετά πιο σφιχτοδεμένο σετ κομματιών και φυσικά όλα τα καλά χαρακτηριστικά που μας έκαναν να αγαπήσουμε την μπάντα.

Ο δίσκος από όπου και να τον πιάσεις απλά γαμάει. Σερβίρει από την μία κομμάτια μέσα στην τσίτα που μόλις που καταφέρνουν να συμπληρώσουν σε διάρκεια το δίλεπτο, με γιγαντίαια riff και τα ιδανικά lead στα σημεία όπου αυτά κρίνονται ως απαραίτητα, χαρίζοντας ορισμένες μοναδικές στιγμές στα εναρκτήρια "I'm Wired", "Life Is Not Amusement For Me", "Blank Eyes" αλλά και το ομώνυμο τραγούδι της κυκλοφορίας. Από την άλλη, όταν αυτά ξεπερνούν τα δύο λεπτά, κατεβάζουν ελάχιστα το tempo και αναδεικνύουν τις μελωδικές τους χάρες αλλά και τα surf στοιχεία που χαρακτηρίζουν γενικότερα την μουσική των Night Birds, προσφέροντας μάλλον τις κορυφαίες στιγμές του άλμπουμ, με το "Golden Age Of TV" να με τρελαίνει στα backup vocals του ρεφρέν και την σολάρα του, το ορχηστρικό "Miskatonic Stomp" να σερφάρει στο δικό του «σήμα», και το "Left In The Middle" να αποτελεί την κατάθεση ψυχής της μπάντας, την στιγμή της αλήθειας και το ξέσπασμα του συγκροτήματος, και τελικά το καλύτερο δυνατό κλείσιμο που θα μπορούσε να έχει ένας τέτοιος δίσκος. Η κυκλοφορία είναι σίγουρα ό,τι καλύτερο μπορείτε να ακούσετε αυτή την στιγμή στο punk rock.