Ned Evett

Θα είμαι ειλικρινής. Τον Ned Evett δεν τον ήξερα και δε μπορώ να υποστηρίξω πως έμαθα πολλά περισσότερα για το ποιος είναι και το τι κάνει, ούτε μετά την ακρόαση του δίσκου του. Βλέπετε, η μόνη αναφορά του ονόματος του, σε κοτζάμ παγκόσμιο διαδικτυακό ιστό, συνοδεύεται από ένα τυποποιημένο τοσοδούλικο κειμενάκι που έχει γίνει copy-paste από την προσωπική του σελίδα. Σύμφωνα με αυτό το κείμενο, είναι από τους πρώτους που έπαιξαν κιθάρα δίχως τάστα και έχουν γράψει εγκωμιαστικά σχόλια για αυτόν και τις εμφανίσεις του σχεδόν όλα τα μουσικά περιοδικά του κόσμου.

Δεν έχω άποψη και δε σκοπεύω να διαφωνήσω με το κειμενάκι, αλλά δεν ενθουσιάζομαι κιόλας. Πρώτον, γιατί η σχέση μου με τη κιθάρα ομοιάζει στη σχέση μου με τη Μόνικα Μπελούτσι (αν τις δω θα τις αναγνωρίσω, αλλά δεν έχω αγγίξει ποτέ καμιά τους), αλλά δεύτερον και κυριότερο, γιατί είναι προφανές πως το κειμενάκι έχει γραφτεί με διάθεση να εκθειαστεί ο καλλιτέχνης. Επομένως είναι λιγότερο αξιόπιστο και από τις διαφημίσεις των πολιτικών κομμάτων πριν από τις εκλογές. Πόσο, δε, όταν τα βιβλία ιστορίας της Στ' Δημοτικού ρητά αναφέρουν πως κάποιος Zappa είχε παίξει στα '70s επίσης δίχως τα τάστα στην κιθάρα του...

Επομένως, το μόνο που μας μένει για να μάθουμε τι εστί Ned Evett είναι ο τελευταίος του δίσκος, "Middle Of The Middle". Όπως θα καταλάβατε ήδη, εμπεριέχει μέσα πολύ κιθάρα (θέλω να ελπίζω δίχως τάστα), τραγουδάει ο ίδιος ο Ned Evett και συνοδεύεται αρκετές φορές από ντραμς και μπάσο. Τα τραγούδια κυμαίνονται από χαλαρά pop rock κομμάτια, ιδανικά για να παίξουν το ρόλο του μουσικού χαλιού στις συγκεντρώσεις που διοργανώνουμε με φίλους και θέλουμε κάτι ήρεμο για να κουβεντιάσουμε, μέχρι και πιο γρήγορες συνθέσεις με πολλές alternative πινελιές που σου βελτιώνουν τη διάθεση, δίχως όμως να μπορούν να σου φτιάξουν τη μέρα.

Οι επιρροές του δεν είναι λίγες. Αποτίει φόρο τιμής στους πασίγνωστες κιθαρίστες (Jimi Hendrix, Joe Satriani, David Gilmour, κ.α.), ενώ οι συνθέσεις του είναι επηρεασμένες από πιο σύγχρονα pop alternative ονόματα του rock, με κυριότερα εξ αυτών τον Jeff Buckley, τους U2 των τελευταίων δίσκων και τους Radiohead. Κομμάτια που ξεχώρισα είναι τα "Faded Away" (Jeff ζεις, εσύ μας οδηγείς), "Fear”" (πάλι βροντερό παρόν από τον Buckley, αλλά αυτή τη φορά έχει για παρέα τους U2 και λίγη... soul) και "Get Back To England" ('70s αύρα με μια άκρως μελωδική κιθάρα που ρέει πανέμορφα). Ειδική μνεία οφείλω να κάνω και στο δεύτερο από τα δύο μπόνους κομμάτια του δίσκου (του οποίου το όνομα δυστυχώς αγνοώ, αλλά πολλές φορές επαναλαμβάνεται η φράση "Curse Is On You") και που μεταφέρει στους εναλλακτικούς ήχους των '90s τα τζαμαρίσματα των blues/southern συγκροτημάτων των '70s. Μία απόπειρα που ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί δεν κέρδισε κανονική θέση στο tracklist του δίσκου.

Όσο για τα υπόλοιπα κομμάτια; Παραμένουν στο εύηχο και ευδιάθετο επίπεδο, με σχετικά καλούς στίχους (όχι πάντα), αλλά με μεμονωμένες στιγμές μέσα τους που κάτι δε σου κάθεται καλά και δυσκολεύεσαι να παραδεχτείς το σύνολο της εκάστοτε σύνθεσης. Όπως είπα, ο δίσκος αυτός δε μπορεί να σου φτιάξει το κέφι αν είσαι στις μαύρες σου, απλά να ταιριάξει με την ήδη καλή διάθεση σου. Κοινώς, αν ψωνίζεις στου Βερόπουλου και είσαι κεφάτος, θα τον χαρείς. Αν έψαχνες δύο ώρες θέση πάρκινγκ στο Μοναστηράκι, για ένα βινύλιο, μην το επιχειρήσεις γιατί δε σου φταίω τίποτα εγώ για να με βρίζεις μετά.