Moonspell

Alpha Noir / Omega White

Napalm (2012)
Από τον Παναγιώτη Λουκά, 26/04/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Μας έλειψαν και το ξέρουν. Από το "Night Eternal" μέχρι σήμερα έχουν περάσει τέσσερα χρόνια και στο διάστημα αυτό οι Moonspell ήταν συνέχεια στο studio ή σε περιοδείες και μάλιστα είχαμε την ευκαιρία να τους δούμε ξανά στην Ελλάδα τόσο σε δικιά τους εμφάνιση όσο και σε φεστιβάλ.

Καθώς η έμπνευση υπήρχε και δεν υπήρχε πίεση για να κυκλοφορήσουν κάτι σύντομα, το συγκρότημα έγραψε αρκετά τραγούδια έχοντας υλικό για διπλή κυκλοφορία. Προσπαθώντας να βρουν τη χρυσή τομή ανάμεσα στα ατμοσφαιρικά και στα γρήγορα τραγούδια τους, αποφάσισαν να χωρέσουν τα μεν γρήγορα κομμάτια στο "Alpha Noir", τα δε ατμοσφαιρικά /σκοτεινά στο "Omega White" που θα υπάρχει στη special έκδοση της κυκλοφορίας.

Για να κάνουν πιο εμφανή τη διαφοροποίηση στην επίσημη δήλωση της μπάντας δηλώνουν ότι οι επιρροές τους είναι από Bathory, King Diamond, Metallica, Testament για τον heavy δίσκο, ενώ για τον άλλο αποτίουν φόρο τιμής στις Type O Negative και Sisters Of Mercy ρίζες τους.

Μεγαλεπήβολο σχέδιο και οι προσδοκίες πολύ υψηλές για ένα συγκρότημα που σχεδόν ποτέ δεν μας έχει απογοητεύσει. Αρχίζοντας από τις τυπικές πληροφορίες στην παραγωγή βρίσκεται ξανά ο Tue Madsen που έχει συνεργαστεί μαζί τους και στα "Under Satanæ" και "Night Eternal", ενώ οι οπαδοί του χώρου με το που θα αντικρίσουν το εξώφυλλο θα καταλάβουν αμέσως τον καλλιτέχνη (Seth Siro Anton), καθώς εάν κοιτάξουμε στις δουλειές του θα δούμε ότι η κεντρική ιδέα έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον από τον Seth.

Ξεκινώντας από το "Alpha Noir", δεν ξέρω κατά πόσο ταιριάζει πια στους Moonspell ένας καθαρός metal δίσκος. Γιατί αυτό είναι. Πέρα από ταμπέλες είναι ένα άλμπουμ με σύντομα σκληρά τραγούδια με έμφαση στις κιθάρες, όπως το ομώνυμο ή το "Em Nome Do Medo", ικανά στην πρώτη ακρόαση να σε κάνουν να χτυπηθείς στον ρυθμό τους. Αλλά σε μια δεύτερη ακρόαση θα πεις ότι σαν και αυτά τα τραγούδια έχουμε ακούσει πολλάκις στο παρελθόν και ίσως και καλύτερα από άλλα συγκροτήματα. Αυτό που ξεχωρίζει είναι το single "Lickanthrope" που οι κραυγές του Fernando Ribeiro του προσδίδουν την απαραίτητη μαγεία που έβγαζαν οι Moonpell, καθώς και το instrumental "Sine Missione" που λειτουργεί σαν γέφυρα ανάμεσα στις δύο κυκλοφορίες.

Δεν κρύβω ότι το πρώτο μέρος δεν με είχε αφήσει ικανοποιημένο και περίμενα με ανυπομονησία το "Omega White", καθώς το preview με καθαρά φωνητικά, πλήκτρα και λιγότερα βαριά κομμάτια που υπήρχε άφηνε μεγάλες προσδοκίες. Αυτό που πέτυχαν είναι ότι όντως υπάρχουν τραγούδια που είναι σαν να ακούς Type O Negative ("Sacrificial") και Sisters Of Mercy ("Herodisiac") και με αυτό τον τρόπο πέτυχαν αυτό που δήλωσαν.

Ήταν όμως αυτός ο σκοπός τους; Ο σκοπός τους ήταν να δημιουργήσουν το «απόλυτο» άλμπουμ τους, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν κατάφεραν. Και αυτό γιατί και στις δύο κυκλοφορίες η συνταγή είναι περισσότερο επιρροές παρά Moonspell, ενώ θα περίμενα το αντίθετο. Αυτό δικαιολογείται για ένα συγκρότημα μέχρι τον δεύτερο-τρίτο δίσκο το πολύ, αλλά μετά από τόσα χρόνια αυτή η στροφή δεν θεωρείται επιτυχημένη. Ενώ οι δυνατότητες αποδεδειγμένα υπάρχουν, υπήρχε λογικά και η στήριξη από την καινούρια τους δισκογραφική και ακολούθησαν την safe επιλογή διασκευάζοντας κατά βάση αγαπημένα τους συγκρότημα δίχως να κάνουν το κάτι παραπάνω.

Οι αστοχίες των Moonspell βρίσκονται σε δύο στοιχεία: το πρώτο είναι ότι δημιούργησαν υψηλές προσδοκίες άρα και μεγάλες απαιτήσεις και στο ότι το βασικό άλμπουμ θα έπρεπε να είναι το "Omega White" και όχι το "Alpha Noir".

Η διπλή κυκλοφορία θα ακουστεί την πρώτη φόρα με ανυπομονησία, την δεύτερη με προσοχή για να ακούσεις τι ακριβώς παίζουν και από την τρίτη και μετά απλά θα παίζει όταν ασχολείσαι με κάτι άλλο παράλληλα. Θα το ακούς σαν μουσικό χαλάκι και μόνο σε ελάχιστες στιγμές θα καταλάβεις ότι ο λυκάνθρωπος είναι κάπου έξω και παραμονεύει.
  • SHARE
  • TWEET