Mark Knopfler

Privateering

Mercury (2012)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 25/09/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Η μικρή αναγνώριση της προσωπική καριέρας του Mark Knopfler κινείται κάπου στα όρια της αδικίας. Αν και από τη σκοπιά των κριτικών δύσκολα ακούστηκε ποτέ κακή λέξη, το «αμαρτωλό» (για αυτούς) παρελθόν του με τους Dire Straits δεν τους επέτρεψε ποτέ να μιλήσουν για αριστουργήματα, μεγάλες επιστροφές, δίσκους της χρονιάς, πρωτοπόρο βετεράνο όπως για παράδειγμα έχει γίνει με καλλιτέχνες τύπου Glen Cambell (για να αναφέρω ένα πρόσφατο παράδειγμα). Από την άλλη το κοινό του αποτελείται κατά κύριο λόγο από τους οπαδούς του παλιού συγκροτήματός του που, παρά την πιστή τους αφοσίωση, λαχταράνε κρυφά από ένα "Telegraph Road" στην καλύτερη, μέχρι ένα "Money For Nothing" στη χειρότερη. Έτσι ο Knopfler συχνά μένει μετέωρος και παγιδευμένος ανάμεσα σε δύο καταστάσεις που με δυσκολία μπορεί να ξεφύγει. Κι όμως, όπως το "Privateering" αποδεικνύει, μπορεί να σταθεί επάξια δίπλα στα πιο αγαπημένα ονόματα των περιοδικών αλλά και να αποκτήσει το δικό του αποκλειστικό κοινό που θα γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τους Dire Straits.

Κινούμενος κάπου στην περιοχή που ορίζεται στις τέσσερις κορυφές της από τα παραδοσιακά blues, την κέλτικη παράδοση, την Dylan-ική folk και την rock, ο Mark Knopfler εμφανίζεται με ιδιαίτερο συνθετικό οίστρο αφού η φετινή του δουλειά είναι ένα διπλό cd που δικαιολογεί τη διάρκειά του από κάθε άποψη. Από τις είκοσι συνθέσεις που παρουσιάζει είναι δύσκολο να βρεις μία δύο που να μην έχουν λόγο ύπαρξης ενώ αντίθετα στη μεγαλύτερη διάρκεια του cd η κάθε μελωδία παλεύει με την προηγούμενή της για το ποια θα σε σαγηνεύσει γλυκά και θα σε πάρει από το χεράκι. Παρότι κινείται κατά κύριο λόγο σε μπαλανταδόρικους (sic) ή χαμηλών τόνων ρυθμούς, το σύνολο του άλμπουμ έχει μία εξαιρετική ροή που κάνει ένα 90 λεπτών άλμπουμ να μοιάζει με EP.

Σημαντική πρόσθετη αξία στα τραγούδια δίνει το απλό αλλά μεστό παίξιμο τόσο του ίδιου όσο και όλων των συνοδοιπόρων του που δεν αρκούνται στο να συνοδεύουν μία μελωδική γραμμή, αλλά ενορχηστρώνουν πραγματικά τα τραγούδια ξέροντας πότε να σωπάσουν και πότε να έρθουν στο προσκήνιο. Αυτό το τελευταίο ισχύει ειδικά για την ηλεκτρική του Knopfler που δεν κάνει κατάχρηση του trade mark τόνου της παρά εμφανίζεται μετρημένη αλλά ουσιαστική. Ίδιας σημασίας είναι η στιχουργική που είτε αναφέρεται σε ερωτικά θέματα είτε σε μία καθημερινή (ή όχι και τόσο) ιστορία, αναδεικνύει μέσα και από την εκφραστική φωνή του Knopfler τη φαντασία,  την ευαισθησία του, το χιούμορ του.

Η αδυναμία μου να επιλέξω ξεχωριστά τραγούδια από το "Privateering" καθώς θα κατέληγα να συμπεριλάβω σχεδόν ολόκληρο το πρώτο CD και το μισό δεύτερο, θα πρέπει να γίνει αντιληπτή ως η μεγάλη δύναμη του συνόλου. Ενός συνόλου που δεν είναι από τους δίσκους που θέλουν χρόνο για να τους εκτιμήσεις αλλά ταυτόχρονα είναι από αυτούς που κάθε ακρόαση σε τραβάει όλο και περισσότερο στον κόσμο τους.
  • SHARE
  • TWEET