Marianne Faithfull

Μα είναι εξώφυλλο τώρα αυτό; Τόσο χαρούμενο και παραμυθένιο, όταν το λαμπερότερο πρόσωπο των βρετανικών swinging '60s πάντα είχε καλά κρυμμένη τη μελαγχολία και το σκοτάδι μέσα της. Με αυτά για συντροφιά πορεύτηκε στην ταραγμένη ζωή της και με αυτά καταφέρνει ακόμα και σήμερα να διαπρέπει, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αναζητεί την κατάλληλη συνθετική υποστήριξη. Είτε αυτή τη βρίσκει στο πρόσωπο της P.J. Harvey, στο εξαιρετικό "Before The Poison", είτε σε διάφορες διασκευές, όπως στο καλό "Easy Come Easy Go". Εξάλλου, ως συνθέτρια δε διεκδίκησε ποτέ δάφνες, κυρίως τις ερμηνείες της μνημονεύουν όλοι.

Και θα συνεχίσουν, λέω εγώ, παρά την εμφανώς βραχνή λόγω γήρατος φωνή της που παραμένει όμως χαρακτηριστική και σαγηνευτική. Η δημιουργική της συμβολή απλώνεται σε τέσσερα τραγούδια -όλα γραμμένα με παρέα- εκ των οποίων όμως τα τρία είναι και από τα πιο αδύναμα του άλμπουμ. Φωτεινή εξαίρεση αποτελεί το "Why Did We Have To Part", που είναι τόσο καλά δουλεμένο σε όλους τους τομείς και διαπρέπει ως κάποια διεστραμμένη μορφή αιματοβαμμένων blues.

Το συγκεκριμένο μαζί με τα "That's How Every Empire Falls" του R.B. Morris και κυρίως το "The Stations" των Gutter Twins (Lanegan και Dulli) είναι τα highlights του άλμπουμ, με τον τρόπο που η φωνή της Faithfull ακροβατεί τόσο πειστικά ανάμεσα στα όρια του πόνου και της εύθραυστης γαλήνης, ενώ η ενορχήστρωση σιγοντάρει ζωγραφίζοντας με ακόμα πιο ζοφερά χρώματα την ατμόσφαιρα. Από εκεί και πέρα τα περισσότερα από τα υπόλοιπα τραγούδια απλά συνεχίζουν ως μία μεγάλη ηχητική προέκταση τη διάθεση που τα τρία πρώτα δημιούργησαν. Ως τέτοια καταφέρνουν αρκετά καλά να εκπληρώσουν το δεύτερο ρόλο τους, συμπληρώνοντας ως όφειλαν το άλμπουμ, είτε αυτό γίνεται σε μία ευρύτερη alternative κιθαριστική εκδοχή, είτε σε soulful μπαλάντες. Καταφέρνουν σημαντικά να διαφοροποιηθούν τα "No Reasons" και "Gee Baby", που θυμίζουν ότι το "Horses And High Heels" ηχογραφήθηκε στη Ν. Ορλεάνη και ότι σε αυτό έχει βάλει και το χεράκι του (πάνω σε ασπρόμαυρα πλήκτρα) ο Dr. John. Άλλες συμμετοχές περιλαμβάνουν δυο σημαντικούς κιθαρίστες και μεγάλες προσωπικότητες, τους Lou Reed και Wayne Kramer.

Χωρίς να παίρνει ιδιαίτερα ρίσκα, για άλλη μία φορά η Marianne Faithfull καταφέρνει να μην ακούγεται εκτός εποχής. Εμπιστεύεται τη χαρισματική και με έντονη ιδιοσυγκρασία φωνή της και αναζητά τα κατάλληλα τραγούδια που θα την αναδείξουν. Το καταφέρνει πανηγυρικά, ακόμα και αν τελικά είναι περισσότερο το σύνολο που σε συγκινεί και είναι λιγότερες οι ξεχωριστές στιγμές που αποδεικνύουν το κατά τα άλλα οφθαλμοφανές. Η κυρία το «έχει» ακόμα.