Le Orme

La Via Della Seta

Ice (2011)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 26/01/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Η σχολή του Ιταλικού prog rock υπήρξε πιθανότατα η τρίτη σε σημασία πίσω από τις αντίστοιχες της Βρετανίας και της Γερμανίας. Ίσως είναι δύσκολο να το αναλογιστεί κάποιος σήμερα που η ιταλική σκηνή δείχνει να είναι ανύπαρκτη, αλλά το πέρασμα από το ιταλικό τραγούδι στα πρώτα beat/garage σχήματα και στη συνέχεια στο progressive rock γέννησε μεγάλα ονόματα με παγκόσμια αναγνώριση όπως οι Area, οι Premiata Forneria Marconi και οι Banco Del Mutuo Soccorso. Σε αυτήν ακριβώς την κατηγορία ανήκουν και οι Le Orme που μάλιστα δισκογραφούν ανά διαστήματα χωρίς να εγκαταλείπουν τον ήχο που τους καθιέρωσε.

Ένα από τα χαρακτηριστικά της σκηνής που τηρούν ευλαβικά και οι Le Orme είναι ότι διατηρείται η ιταλική γλώσσα και αυτό ισχύει και εν έτει 2011. Κάπου εδώ λοιπόν θα πρέπει να έρθει η προειδοποίηση ότι αν δεν αντέχετε τα ιταλικά ή γενικότερα οποιαδήποτε άλλη γλώσσα πέραν των αγγλικών, ο δίσκος αυτός δεν κάνει για εσάς. Η Ιταλική κουλτούρα είναι διαποτισμένη σε όλους τους κρυστάλλους του cd ακόμα και αν αυτή έρχεται από άλλους μουσικούς χώρους όπως οι όπερες.

Γενικότερα το κύριο χαρακτηριστικό στο "La Via Della Seta" είναι ο λυρισμός, είτε αυτός προέρχεται από την πολύ μελωδική κιθάρα είτε από το πιάνο και τα πλήκτρα εν γένει. Αν και καθαρά progressive rock ο χαρακτήρας της μουσικής τους, αποφεύγονται οι δαιδαλώδεις ενορχηστρώσεις και οι περίεργοι ρυθμοί προς χάριν ενός πλουραλισμού μελωδιών και ιδεών. Απόδειξη και το γεγονός ότι το μεγαλύτερο κομμάτι του άλμπουμ έχει διάρκεια έξι λεπτά ενώ υπάρχουν και τρία κάτω των δύο. Η προσέγγιση αυτή σαφώς έρχεται ως προέκταση των στιγμών που τους καθιέρωσαν όπως το εξαιρετικό "Felona E Sorona", παρότι από εκείνη την κλασική σύνθεση έχει μείνει μόνο ο drummer Michi Dei Rossi με τον Aldo Tagliapietra σε φωνητικά και μπάσο να απουσιάζει για πρώτη φορά.

Αφαιρώντας κάποιες συνθέσεις που δρουν είτε εισαγωγικά είτε ως ιντερλούδια προς τις υπόλοιπες, ορισμένες φορές μάλιστα επαναλαμβάνοντας τα ίδια μουσικά θέματα, αυτές που πραγματικά ξεχωρίζουν είναι τα οργανικό "Il Romanzo Di Alessandro", και "Xi'an - Venezia - Roma". Δεν αποτελεί μομφή προς τον τραγουδιστή Jimmy Spitaleri καθώς τη δουλειά του την κάνει άψογα. Απλώς στη δομή του τραγουδιού θυσιάζονται κάποιες πιο περιπετειώδεις δοκιμές που είναι αυτές που εξυψώνουν τα μέρη όπου η φωνή απουσιάζει. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η συνολική αίσθηση είναι το δυνατό σημείο του άλμπουμ και όχι οι μεμονωμένες στιγμές του.

Συνολικά το "La Via Della Seta" θα λέγαμε ότι έρχεται ως μία ευχάριστη έκπληξη από το παρελθόν με έναν ήχο που λίγα συγκροτήματα πλέον μπορούν ή θέλουν να επιτύχουν. Δεν συγκλονίζει αλλά ακούγεται πολύ ευχάριστα και θα αγαπηθεί από όσους έλκονται από την πιο ...allegro πλευρά του prog.
  • SHARE
  • TWEET