Kristoffer Gildenlow

Φυσικά και πάντα θα έχουμε τον Kristoffer στο νου μας ως «τον μπασίστα των Pain Of Salvation». Εκεί τον μάθαμε και τον αγαπήσαμε και έχουμε τους λόγους μας για τον θεωρούμε «μέλος της οικογένειας». Αλλά, έχουν περάσει πλέον 14 ολόκληρα χρόνια από τότε που αποχώρησε από τις τάξεις τους και θα αδικούσαμε τη μετέπειτα πορεία του αν μέναμε εκεί. Άλλοτε ως μέλος συγκροτημάτων, όπως οι The Shadow Theory ή οι Kayak και άλλοτε ως σόλο καλλιτέχνης, ο Kristoffer έχει μια πολύ παραγωγική post-PoS καριέρα και κυρίως αρκετά ποιοτική.

Ειδικά στις πιο προσωπικές δουλειές του απέδειξε ότι έχει το πακέτο συνθέτη κι ερμηνευτή για να σταθεί αυτόνομα στα πόδια του, με το "Rust" να κρίνεται ως αρκετά ικανοποιητικό και το "Rain" ως εξαιρετικό δείγμα γραφής. Τώρα, κυκλοφορεί την τρίτη κατά σειρά προσωπική του δουλειά, η οποία προέκυψε εμβόλιμα ενώ έγραφε το… τρίτο προσωπικό του άλμπουμ. Στην πραγματικότητα, ενώ καθυστερούσε η ολοκλήρωση της νέας του δουλειάς, συνέθεσε κάποια ακουστικά τραγούδια και σκέφτηκε να κυκλοφορήσει ένα ενδιάμεσο ακουστικό EP το οποίο εξελίχθηκε σε ένα σχεδόν κανονικό άλμπουμ, με έξι συνθέσεις, μια εισαγωγή και μια διασκευή.

Το "Homebound" έχει μια μάλλον μινιμαλιστική προσέγγιση, παρόλο που τον Kristoffer συνοδεύουν μια πλειάδα μουσικών, κυρίως από την ολλανδική prog σκηνή, με εξέχοντα τον παλιόφιλο Fredrik Hermansson (ex-PoS) στα πλήκτρα. Ο ρόλος τους, όμως, είναι κατά βάση υποστηρικτικός στην ακουστική κιθάρα, το μπάσο και τις εύθραυστες ερμηνείες του Kristoffer, ο οποίος καταπιάνεται με μια σειρά από θέματα με τα οποία μάλλον εύκολα μπορούμε να ταυτιστούμε όσοι περιτριγυρίζουμε τα σαράντα (τι εννοείς οι μεσήλικες; ).

Η σχέση πατέρα γιού και πως ο γιός γίνεται πατέρας ("Like Father, Like Son"), η επανεκτίμηση της επαφής με το φυσικό περιβάλλον κι ακόμα περισσότερο με αυτό με το οποίο μεγάλωσες ("Holy Ground"), τα άγχη και οι αγωνίες που σε κρατάνε ξύπνιο τη νύχτα ("Infected"), η συσσώρευση πιέσεων που οδηγεί σε ξέσπασμα ("I Cried Today"), η δημιουργία ενός νέου σπιτιού ("Our Home") αλλά και η εσωτερική επιθυμία μιας παλινόστησης ("You Need Not Stay (Away)") συνθέτουν έναν συναισθηματικό καμβά που σίγουρα θα πει πολλά περισσότερα σε όσους ταυτίζονται με τα παραπάνω θέματα. Αλλά και γενικότερα θεωρώ πως το σύνολο του άλμπουμ κερδίζει τον ακροατή με την ειλικρίνεια που αποπνέουν οι συνθέσεις, οι ερμηνείες και οι στίχοι του ο Gildenlow. Μάλιστα, ως εξτραδάκι υπάρχει και μια ταιριαστή διασκευή/φόρος τιμής στον Leonard Cohen, με το όμορφα αποδιδόμενο "Chelsea Hotel #2".

Η αλήθεια είναι πως στην αρχή, μέχρι να μπω λίγο στο πετσί των όσων ήθελε να επικοινωνήσει ο Kristoffer, έβρισκα τον μινιμαλισμό του "Homebound" ελαφρώς υποτονικό, αλλά στην πορεία το εκτίμησα περισσότερο από όσο περίμενα αρχικά. Μπορεί να μην φτάνει σε αξία τις δυο προηγούμενες δουλειές του όμως, όπως αναφέρθηκε, πρόκειται για μια εμβόλιμη και ειδικού χαρακτήρα δουλειά που με σύμμαχο τη σύντομη διάρκειά της (35 λεπτών) μοιάζει να επιτυγχάνει τον σκοπό του είχε ο δημιουργός του.

Αναμένοντας το άλμπουμ το οποίο ήδη ετοίμαζε ο Kristoffer, κρατάμε το "Homebound" για κάποιες πιο προσωπικές, εσωστρεφείς ακροάσεις και είμαστε εδώ για να στηρίζουμε τις πάντα ποιοτικές και ειλικρινείς δουλειές αυτού το εξαιρετικού μουσικού και πραγματικά ωραίου τύπου.

Υ.Γ. Kristoffer, σε περίπτωση που προσπαθείς να διαβάσεις τι λέει η παραπάνω παρουσίαση (με google translate), θα ήθελα να σε ενημερώσω για μια «επαγγελματική ευκαιρία». Η θέση του μπασίστα σε μια μπάντα από την ιδιαίτερη πατρίδα σου έχει μείνει κενή και νομίζω ότι θα σου ταίριαζε απόλυτα. Λέω εγώ τώρα…