Kemerov

Οι Kemerov είναι ύπουλη μπάντα.

Βάζοντας να ακούσω το άλμπουμ τους FMKD, από τα πρώτα τραγούδια αρχικά αντιλαμβάνομαι ότι έχω να κάνω με ένα συγκρότημα, το οποίο γράφει μουσική πάνω στα σπασμένα γυαλιά από τα πάρτι του Andrew WK, έχοντας ως πυξίδα τους Hellacopters και τους Turbonegro.

Αυτό για κάποιους φυσικά φτάνει και περισσεύει, αλλά εμένα δεν μου αρκεί πια. Η χύμα -και καλά- διάθεση της τουρμπονεολαίας έχει πει τα τραγούδια της, έχει πιει της μπύρες της και πρέπει σιγά-σιγά να πέσει για ύπνο, γιατί το πάρτι τελείωσε.

Ενώ στα τρία-τέσσερα πρώτα τραγούδια κοντεύω να βγάλω, με πλήρη συνείδηση της κακοδικίας μου, ένα βιαστικό καταδικαστικό πόρισμα, το οποίο αναφέρει ότι ο δίσκος των Kemerov αφορά μια μπάντα που τιμάει τις επιρροές της πιο πολύ απ' ό,τι θα έπρεπε, έρχεται πισώπλατα ένας αναπάντεχος πλουραλισμός από το πουθενά.

Υπό την ομπρέλα του death 'n' roll πολλά καλά χωράνε, αλλά συνήθως αυτοί που αξίζουν της πολύτιμης προσοχής μας, μένουν από έξω και βρέχονται. Ακούγοντας το σύνολο του δίσκου, έρχομαι αντιμέτωπος με κάτι που παίρνει τη μόνιμη ξινίλα από το πρόσωπό μου.

Βέβαια, η παραγωγή θα βοηθούσε την μπάντα περισσότερο αν ήταν, είτε λίγο heavy και πιο death metal αισθητικής, είτε λίγο πιο Motorhead, αφού η μπόλικη βρωμιά σε αυτόν τον ήχο ταιριάζει σαν λαδωμένο γάντι σε αισθησιακή ταινία.

Αν και άρτια στο εκτελεστικό κομμάτι, τα τύμπανα έχουν αρκετή οξύτητα και πριμαδούρα και δεν έχουν το απαραίτητο βάρος στον ήχο και η φωνή, ίσως, να βρίσκεται λίγο πιο μπροστά απ' όσο θα ήθελα. Ταυτόχρονα, όμως, τα φωνητικά είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό, το οποίο κάνει τους Kemerov να ξεχωρίζουν, αφού έχουν την απαραίτητη «βοθρίλα», που βγάζει την μπάντα από το καλάθι των προσφορών και τους τοποθετεί πρώτη μούρη στη βιτρίνα. Μάλιστα στα πιο αργά μέρη του δίσκου η φωνή έχει τον απαραίτητο χώρο και ξεδιπλώνεται περαιτέρω η βαρύτητα.

Κατηγορώντας αποκλειστικά τη σειρά των τραγουδιών στο FMKD για την όποια αρχική παρανόηση, το άλμπουμ περνάει από την απλή ρυθμική rock 'n' roll διάθεση, σε death και thrash μονοπάτια και πάντα ευπρόσδεκτα sabbathικα groove, τα οποία από μόνα τους βέβαια δεν λένε τίποτα, αλλά ο δίσκος και η μπάντα του δίνει την ψυχή και την έμπνευση που χρειάζονται.

Επίσης τα διάφορα samples από ταινίες και sound effects στην έναρξη ή το μέσο μερικών τραγουδιών είναι πολύ ξεχωριστά και μου θύμισαν παρόμοια κόλπα Queens Of The Stone Age ή των Necrophagia και ανεβάζουν τον πήχη της διάθεσης και της ατμόσφαιρας ακόμα πιο ψηλά.

Το αγαπημένο μου τραγούδι του δίσκου είναι ξεκάθαρα το "Plague Of Nations" με τoν thrash πρόλογο και επίλογο, την επική doom βουτιά στη μέση και το απολαυστικό fuzz μπάσο, αλλά ξεχωρίζω και το "The Better Man", το οποίο είναι διασκευή από Sicks Daze και το απλό και αποτελεσματικό "Sane".

Αντιλαμβανόμενος τις πρακτικές δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζει ένα συγκρότημα το οποίο δεν δραστηριοποιείται σε μια μεγάλη πόλη, οι Kemerov δείχνουν πως δεν έχουν κανένα πρόβλημα και μπορούν τελικά να βρεθούν σε πιο υψηλά μουσικά κλιμάκια. Τελικά κάτι παίζει εκεί στις Σέρρες.