Keane

Είναι φορές που η αγορά ειλικρινά με αφήνει προβληματισμένο. Και εντάξει να βλέπεις τα γενικότερα chart να κατακλύζονται από ποπ ονόματα που τη μία υπάρχουν και την άλλη γυρίζουν σεξ τέηπς, αλλά όταν μία στο τόσο ανεβάινουν και στρογγυλοκάθονται κάποια ονόματα, που, καλή ώρα, έχουν μία μικρή σχέση με την rock σκηνή, τα οποία είναι ιδιαιτέρως μέτριες κυκλοφορίες, ε ναι, προβληματίζομαι.

Ένα φεγγάρι, οι Keane υπήρξαν μεγάλη αγάπη. Εκεί στο μακρινό 2004, που το "Hopes And Fears" χόρευε μοναχικό στο ντίσκμαν μου, εκείνο το μελαγχολικό πιανάκι ήταν πανέμορφη συντροφιά, κι ας τσακωνόταν συχνά με τη σπιρτάδα των Franz Ferdinand και των Razorlight που ανέβαζαν τόσο ψηλά το indie cred μου εκείνες τις εποχές. Μεγάλωσα εγώ, έγιναν και βαρετοί αυτοί, χαθήκαμε. Τόσο που πέρα από κανένα ράντομ σινγκλάκι, δεν έκατσα να τους ψάξω παραπάνω. Αραιά και που πεταγόταν κάποιο τραγούδι στο ράδιο, και μου 'λεγε ο παραγωγός, «Keana ειν' αυτοί», και αναρωτιόμουν εγώ «Keane ειν' αυτοί;», αλλά δεν έφτανε αυτό να θέλω να δω με τι καταπιάνεται ο Tom Chaplin και η παρέα του. Φτάσαμε όμως στο 2012, μπήκαμε μέσα στο HMV, είδαμε τους Keane πάνω πάνω στα ράφια με τα «Τοπ Χιτς» και είπαμε να δούμε τι γίνεται, γιατί τόσος ντόρος*.

Έλα ντε. Δεκαέξι τα καινούργια τραγούδια στο "Strangeland", κοντά μία ώρα η διάρκειά του. Ίσως τελικά όμως να είναι ένα τραγούδι, δεν ξέρω, προβληματισμένος σου λέω είμαι. Προσπαθώντας λοιπόν να δημιουργήσω μία άποψη για τον δίσκο, έπρεπε πράγματι να πιεστώ για να τελειώσει όλος. Παίχτηκαν σκηνικά όπου τον έβαζα στο στερεοφωνικό, ξάπλωνα στον κάναπε και πέταγα μακριά το τηλεχειριστήριο για να μη μπορώ να αλλάξω τραγούδι (γιατί το να σηκωθώ είχε αποκλειστεί ντε φάκτο). Πάλι όμως, δεν μπορούσα να καταλάβω πότε τελείωνε το ένα κομμάτι και άρχιζε το άλλο. Εϊπαμε, να κρατάμε μία συνοχή στις δουλειές μας, αλλά το πήγαν στα άκρα.

Αυτό που είναι σίγουρα εμφανές είναι πως η μπάντα γύρισε για τα καλά στις ρίζες του "Hopes And Fears". Ήθελε όμως ο κόσμος δεύτερο "Hopes And Fears"; Κρίνοντας από τα charts, μάλλον ναι, εγώ όμως καθόλου. Καλό και χρυσό το πιανάκι και το μελό κουπλορεφρέν, αλλά άλλο να το παίζεις safe και άλλο απλά να αντιγράφεις τον κατά οχτώ χρόνια νεότερο εαυτό σου. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το πόσες φορές χρειάστηκε να ξαναρχίσω το δίσκο από την αρχή γιατί τελικά καταπιάστηκα με κάτι άλλο και αγνόησα τους Keane που έπαιζαν στο βάθος, αλλά τα πρώτα τραγούδια είναι εκείνα που μάλλον μου φάνηκαν πιο συμπαθή. Αρκετά πιο upbeat θα ομολογήσω, και πιασάρικα κάπως, άλλα τι να γίνει που κουράζουν όσο μετράει το track counter.

Στιχουργικά δεν καταπιάνονται με τίποτα τρομερά, αλλά ακολουθούνται τουλάχιστον κάποια ενδιαφέροντα μοτίβα, καθώς όμως και κάποια ατοπήματα. Μπάντα που εν έτει 2012 χρησιμοποιεί αναίσχυντα το τέχνασμα «Sha la la la la dee day» να γεμίσει κάποιο κομμάτι του τραγουδιού θα έπρεπε να να ζητά δημοσίως συγγνώμη, αντιθέτως όμως πουλάει σα τρελή. Σηκώνω τα χέρια ψηλά.

Το λοιπόν, ή εγώ είμαι παράξενος, ή ο κόσμος, αλλά πραγματικά δε μπορώ να καταλάβω τη σκόνη που σηκώθηκε για αυτήν εδώ την κυκλοφορία. Ο λιγότερο απαιτητικός fan ενδέχεται να αγαπήσει αρκετά το CD, ειδικά αν θυμάται το "Everybody's Changing" και δακρύζει σκεφτόμενος τα νιάτα του που χάθηκαν, αλλά για κάποιον πιο συνειδητοποιημένο ακροάτη μάλλον για νερομπούλι θα του κάνει.

*Ναι, το ξέρω ότι και όλα τα προηγούμενά τους άλμπουμ έφτασαν στο #1, τι θες;