Jordsjo

Το υπό-υποείδος του progressive rock που θα μπορούσαμε να περιγράψουμε ως σκανδιναβικό symphonic prog folk δεν ζει κάποιου είδους revival, αφού ανέκαθεν διέθετε αρκετούς ταλαντούχους και ολότελα «βαρεμένους» δημιουργούς. Βαρεμένοι μάλλον και αρκετοί από εμάς, δεν μπορούμε να βγάλουμε την ουρά μας απ' έξω αφού να, μας αρέσει αρκετά για να τους παρακολουθούμε στο πλήρως αναχρονιστικό τους ταξίδι. Θεωρώ ότι υπάρχει εξήγηση γι αυτό: η μουσική αυτή διατηρεί μια ποιότητα παραμυθιού και μια αίσθηση μυστικού-μυθικού storytelling.

Ο πολυοργανίστας Hakon Oftung (επίσης στους θεούληδες Tusmorke) ηγείται των Jordsjo από το Oslo και έχει κάθε δικαίωμα να αισθάνεται ως ένας από τους σημαντικούς δημιουργούς αυτής της σκηνής. Η δεύτερη full length και πέμπτη συνολικά κυκλοφορία τους έρχεται μάλλον να εδραιώσει την θέση τους στην αφρόκρεμα του ήχου τους, ενός ήχου εμπνευσμένου «από παλιές ταινίες τρόμου, νορβηγική φύση, γερμανική '70s synth σκηνή, σουηδική folk, ιστορίες φαντασίας και camping φωτιές», κατά τα δικά τους λόγια. Σκέτο παραμύθι δηλαδή, γεννημένο και παγιδευμένο κάπου στα λυκόφωτα.

Για τους φίλους του είδους, οι Jordsjo μοιάζουν να επιτυγχάνουν μια καλή ισορροπία ανάμεσα στην τραχιά, παγανιστική παλαβομάρα των Tusmorke και τον εξεζητημένα συμφωνικό χαρακτήρα των Anglagard ή του περσινού δημιουργήματος των All Traps On Earth. Το άλμπουμ διακατέχεται από έναν αρκετά ακουστικό χαρακτήρα αφού το φλάουτο πρωταγωνιστεί στην ενορχήστρωση και συνοδεύεται κυρίως από ακουστικές κιθάρες, αναλογικά synths, hammond και σε στιγμές κοντραμπάσο. Το μωσαϊκό συμπληρώνεται με τα αλαφροΐσκιωτα κρουστά του Kristian Froland.

Η μουσική του "Nattfiolen" δείχνει εντελώς απρόθυμη να ανήκει ξεκάθαρα κάπου. Μοιάζει εντελώς απορροφημένη στις prog ονειροπολήσεις κάποιου φανταστικού μέρους όπου οι σκιές χορεύουν πίσω από τις φωτιές προς τιμήν κάποιου ξεχασμένου obscure folk θεού. Πυκνές μα και θαμπές αρμονίες ντύνουν τις συνθέσεις με τέτοιο τρόπο ώστε να παραμένουν σχετικά δύσκολες και απρόσιτες, ποτέ όμως κουραστικές, σε «μικρομέγαλα» τραγούδια των 6-7 λεπτών που συγκροτούν μικρές ραψωδίες. Το σώμα καλείται να ονειροπολήσει μαζί τους, όχι απαραίτητα με λογικό τρόπο.

Η εμπειρία της ακρόασης περισσότερο αφορά την γενική αίσθηση του άλμπουμ και όχι επιμέρους και πιθανόν πιασάρικες στιγμές. Τέτοιες δεν υπάρχουν, με την εξαίρεση ίσως του καταληκτικού "Ulvenatt" και τού αλά "Starless" μέρους που εμπεριέχεται στο "Solens Sirkulaere Sang". Το δίλεπτο "Septemberbal" επίσης μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο ως διαμάντι, παρά το ιντερλουδιακό του ρόλο.

Το "Nattfiolen" αφήνει την αίσθηση μιας μάλλον ηθελημένης θολούρας. Εκεί βρίσκεται και η μαγεία του. Χωρίς να είναι progressive «επιθετικό», χτίζει την γοητευτική του ατμόσφαιρα πάνω σε ηχοτόπια που παραμένουν ικανά να είναι αρεστά σε λίγους. Οι φίλοι του είδους και συγκροτημάτων όπως οι Anglagard, Anekdoten, Wobbler και Tusmorke δεν θα πρέπει να προσπεράσουν για κανέναν λόγο, απεναντίας ίσως βρουν στους Jordsjo μία μπάντα απολύτως ισότιμη τους και σίγουρα άλλη μια θαυμάσια προσθήκη στον φανταστικό κατάλογο της Karisma. 

Για όσους νοιώθουν εκτός τόπου, εκτός χρόνου και πάντα σε αναζήτηση ενός μυστηριακού μισοσκόταδου.