John Grant

Queen Of Denmark

Bella Union (2010)
28/12/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Το "Queen Of Denmark" του John Grant όχι μόνο έλαβε τον τιμητικό τίτλο του «instant classic» από το Mojo, αλλά ανακηρύχθηκε και ο δίσκος της χρονιάς για το συγκεκριμένο περιοδικό. Το ξέρω πως ήδη σκάλωσες. Σε καταλαβαίνω. Κι εγώ το ίδιο αναρωτήθηκα όταν διάβασα την επιλογή του Mojo: «ποιός στο καλό είναι αυτός και γιατί εγώ δεν τον ξέρω;». Μην αγχώνεσαι όμως. Γι' αυτό είμαστε εδώ.

Ο Grant εμφανίστηκε στη μουσική σκηνή ως τραγουδιστής και πληκτράς για τους The Czars, μιας όχι ιδιαίτερα γνωστής μπάντας στην alternative αμερικανική σκηνή, που κατάφερε όμως να κυκλοφορήσει έξι δίσκους, μέχρι τη διάλυση της, το 2004. Τα επόμενα πέντε χρόνια ο Grant έμεινε ουσιαστικά εκτός μουσικών δρωμένων και έβγαζε τα ως προς το ζην δουλεύοντας ως σερβιτόρος και δίνοντας αραιά και πού κανένα μικρό live. Για καλή του τύχη, όμως, τα μέλη των Midlake, μιας επιτυχημένης '70s folk μπάντας, δεν τον είχαν ξεχάσει από την εποχή που τον είχαν support στις περιοδείες τους και του πρόσφεραν μια χρυσή ευκαιρία. Τη δυνατότητα να ηχογραφήσει μαζί τους, στο studio τους, τον πρώτο προσωπικό του δίσκο. Και το επίθετο «προσωπικός» χαρακτηρίζει 100% αυτό το δίσκο.

Στιχουργικά ο Grant φέρνει στη δημοσιότητα σχεδόν όλη την πολυτάραχη ζωή του. Τους εθισμούς του σε ουσίες, τις αυτοκτονικές του τάσεις, τα εφηβικά του κόμπλεξ κατωτερότητας, τη ζήλια του για τους ομορφότερους και πλουσιότερους φίλους του, την ομοφυλοφιλία του, το μίσος για τον εαυτό του όταν τη συνειδητοποίησε, το πόσο τον είχε επηρέασει η ομοφοβική κοινωνία στην οποία είχε μεγαλώσει, την αδυναμία του να έχει τη σχέση που ονειρευόταν καθώς και τους άντρες που του έμειναν απωθημένο. Η πανέμορφη, μελωδική βαρύτονη φωνή του, το πιάνο και η συνοδεία όλων αυτών με folk και '70s χαλαρωτικούς ήχους από τους Midlake δημιουργούν τον soft rock δίσκο που ξετρέλανε το Mojo για το 2010.

Εμένα όμως δε με ξετρέλανε. Παρ' όλη την προσπάθεια του Grant να συνδυάσει τους Simon & Garfunkel με τους Fleet Foxes, τα κομμάτια του "Queen Of Denmark" μουσικά δε μου πρόσφεραν τίποτα και με εξαίρεση δύο από αυτά ("Marz" και το ομότιτλο "Queen Of Denmark"), όλα τα υπόλοιπα σίγουρα θα τα ξεχάσω σύντομα. Μη σου πω πως και αυτά τα δύο θα τα έχω ξεχάσει σύντομα. Οι soft μπαλάντες για πιάνο ταιριάζουν περισσότερο σε ένα κυριλέ πιάνο bar, παρά στο ηχοσύστημα μου, ενώ οι ενορχηστρώσεις των Midlake συχνά μου έφεραν στο μυαλό μπάντες για αμερικανικούς γάμους. Τέλος, ο δίσκος έχει τόσο μέλι, που μέχρι και ο Winnie the Pooh θα ξενέρωνε.

Δεν ξέρω πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε η θεματολογία του δίσκου για να προβεί το Mojo σε μια τέτοια επιλογή. Γενικά τα θέματα που θίγονται είναι taboo στις συντηρητικές κοινωνίες και, ομολογουμένως, τίτλοι κομματιών όπως "Jesus Hates Faggots" είναι προκλητικοί, ενώ και ο Grant σου προκαλεί αμηχανία με τις τόσο προσωπικές εκμυστηρεύσεις του. Είναι όμως το gay pride και η ειλικρινής εξομολόγηση ενός στιχουργού λόγοι ικανοί για να χαρακτηριστεί ένας μέτριος rock δίσκος ως rocking επιλογή;
  • SHARE
  • TWEET