Ink

Περίεργο είδος το grunge. Το ακούω πάνω από 15 χρόνια και ακόμα δεν είμαι σίγουρος πως ορίζεται. Βασικά νομίζω πως δεν ορίζεται ακριβώς  με συμβατικούς όρους περιγραφής μουσικών ιδιωμάτων. Ως grunge αντιλαμβάνομαι ένα δεδομένο feeling στη rock μουσική, μια ψυχοσύνθεση. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό που έχει κάνει τα μεγάλα συγκροτήματα και τους μεγάλους δίσκους του ιδιώματος να μη μπορούν να αντιγραφούν, αφού όσοι προσπαθούν να το κάνουν αποτυγχάνουν παταγωδώς.  Παράλληλα, είναι ένας ήχος που έξω από τα σύνορα των Η.Π.Α. (για να μην πω πέρα του Seattle) δεν κατάφερε να ευδοκιμήσει ιδιαίτερα σε εμπορικό επίπεδο.Ως εκ τούτου, τι βλέψεις μπορεί να έχει κάποιος από μια μπάντα που ισχυρίζεται ότι παίζει αυτό το είδος μουσικής και προέρχεται από την Ελλάδα και μάλιστα όχι από κάποιο μέρος που οι συνθήκες ίσως βοηθούσαν λίγο περισσότερο, αλλά από μια πόλη όπως η Αλεξανδρούπολη; Δε θα έρθω να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα, αλλά θα πω ότι τόσο πειστικό δείγμα αυτής της μουσικής δε βρίσκει κάποιος εύκολα, πλέον ούτε στην Αμερική.  Το "Diary" τον Ink είναι δίσκος με όλα τα χαρακτηριστικά εκείνα που ενδεχομένως σε έκαναν να εθιστείς στο rock με το εσωστρεφές feeling της δεκαετίας του 1990. Επίσης, αν δε σου το πουν, δύσκολα θα έλεγες ότι είναι ελληνικό προϊόν, οπότε δεν έχει ανάγκη και να κριθεί ως τέτοιο.Από την εισαγωγή του εναρκτήριου "Welcome", που αποτελεί εξαιρετικό τραγούδι, μπαίνεις στο κλίμα. Καθαρή παραγωγή, με κιθάρες που ο ήχος τους παραπέμπει στην προ-προηγούμενη πλέον δεκαετία, δυνατό μπάσο, εσωστρέφεια και μια «θολούρα» στους στίχους από μια δυνατή και βαθιά φωνή που καταλαβαίνεις ότι είναι στα δυνατά χαρτιά της μπάντας. Σε ένα σημείο που η πλειονότητα των εγχώριων σχημάτων πάσχει και συνήθως αποτελεί τροχοπέδη στη διεθνοποίησή τους, οι Ink φαίνεται πως διαθέτουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.Ο δίσκος κινείται κατά βάση σε mid tempo και αργά τραγούδια, με πολύ καλή χρήση ακουστικής κιθάρας και κρουστών σε κομμάτια όπως το "Little Hippie Freak", το "Strange Lullaby" και το "Sundays Wheeping" τα οποία διόλου τυχαία είναι και από τα ωραιότερα κομμάτια στο σύνολο  του "Diary". Δυναμικά κομμάτια και πιο πιασάρικα, πέραν του "Welcome", είναι το "Easy Day" και το "Heart Pills", ενώ το "Misery The Dream", μεγάλο σε διάρκεια και αργό, διακατέχεται από το αποπνικτικό συναίσθημα μιας μουσικής που συνήθως συνοδεύει πολύ προσωπικούς στίχους για εξαρτήσεις, αναμνήσεις και ασαφείς περιόδους, όπως θα καταγράφονταν σε ένα ημερολόγιο.Το "Diary" φαίνεται ότι έχει προκύψει από μουσικούς που είναι οπαδοί του ήχου τον οποίο πρεσβεύουν, οι οποίοι αντί να προσπαθήσουν να αντιγράψουν κάποια αγαπημένα τους συγκροτήματα προσπάθησαν να αναπαράγουν το feeling αυτής της σκηνής και το κατάφεραν σε εξαιρετικό βαθμό. Δεν κοίταξαν να πλασαριστούν στην εποχή, αλλά ενδεχομένως το timing να τους είναι βολικό με την επιστροφή μαζεμένων ονομάτων όπως οι Alice In Chains, οι Soundgarden και οι Creed. Το μουσικό περιεχόμενο θα το εκτιμήσουν ακόμα και όσοι αρέσκονται σε μπάντες όπως οι Monster Magnet και οι Nightstalker, αν και έχω την εντύπωση πως θα πει ακόμα περισσότερα σε όσους αναζητώντας τoυς λιγότερο γυαλισμένους θησαυρούς του grunge εκτίμησαν συγκροτήματα όπως οι Seven Mary Three ή οι Gruntruck και ανάμεσα στους αγαπημένους τους δίσκους έχουν το "Above" των Mad Season.Το "Diary" αποτελεί ένα πρώτο δυνατό χαρτί στα χέρια των Ink, που πρέπει να αξιοποιηθεί και σας καλεί να το εκτιμήσετε. Περιμένουμε να ακούσουμε πολλά και καλά από αυτούς στο μέλλον.