Hills

Οι Hills είναι άλλο ένα από τα συγκροτήματα της Σουηδίας που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, μόνο και μόνο για να διατηρήσουν τη φήμη μίας χώρας που έχει με διαφορά καλύτερο συσχετισμό παραγωγής - ποιότητας, τουλάχιστον στο δώθε μέρος της «σκληρής» μουσικής, ίσως και όχι μόνο. Αυτή τη φορά, όμως, αντί να έχουμε να κάνουμε με ακραίο metal ή με riffοπαραγωγικό retro rock, καταπιανόμαστε με ατμοσφαιρικό prog, κατά το κοινώς λεγόμενο «space rock».

Όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, η έμφαση δε δίνεται στη σύνθεση καθεαυτή ως όχημα δομής και τυπικότητας, αφού αυτή είναι σαφώς χαλαρή, αλλά στη δημιουργία ήχων, την αναπαράσταση συναισθημάτων και την αυτοσχέδια έκφραση των μουσικών. Οι Hills, λοιπόν, δημιουργούν μία βάση groove-αριστών ρυθμών και υποβλητικού ηχητικού περιβάλλοντος, που δεν έχει ως στόχο την παραμονή στο συνειδητό του ακροατή για παραπάνω από όσο κρατάει η διαδικασία της ακρόασης, αλλά από την άλλη επιζητά την πλήρη αιχμαλωσία του κατά τη διάρκεια αυτής. Ναι, μπορεί τα όργανα να είναι τα συμβατικά των rock συγκροτημάτων, αλλά κάθε άλλο παρά συμβατική είναι η μουσική που δημιουργούν.

Από το fuzzαριστό "Rise Again", που θα έλεγες διαιωνίζει το ίδιο κατα βάση garage-punk riff του και το πνίγει σε βάθη ηλεκτρισμού, περνάμε στο ανατολίτικα εξωτικό "Bring Me Sand", που μάλλον παίζει και με τον τίτλο του με την ιδέα της ερήμου. Από εκεί μία στάση στο μελαγχολικά ψυχεδελικό "Claras Vaggvisa", το οποίο θα ήταν το κομμάτι που θα κράταγα από το δίακο αν έπρεπε να διαλέξω μόνο ένα. Απότομη μετάβαση με το "The Vessel", που εντυπωσιάζει με τον πιο σκληρό και συνάμα διαστημικό χαρακτήρα του, ο οποίος δε γίνεται να μη σου θυμίσει τους Hawkwind, και το groove θα επιστρέψει θριαμβευτικά στην ομώνυμη του δίσκου σύνθεση, η οποία στα 9 λεπτά διάρκειάς της αποδεικνύεται ασφαλώς το πιο ταξιδιάρικο μέρος του δίσκου, αφού ακόμα και τα (σπάνια) φωνητικά ακριβώς αυτό ενισχύουν. Το τριπάρισμα θα συνεχιστεί σε λίγο πιο doom κατευθύνσεις, αφού "Death Shall Come" και τα προηγούμενα πάνε περίπατο, προς χάριν ενός αργόσυρτου, εφιαλτικού feedback πληθωρισμού. Και δεν ξέρω αν φταίω εγώ, αλλά τελικά τα δύο πιο αργά κομμάτια του δίσκου μου φάνηκαν και τα πιο ελκυστικά.

Τίποτα που δεν έχετε ξανακούσει δε συμβαίνει στο "Master Sleeps", αλλά σίγουρα συμβαίνει κάτι που θα θελήσετε να ξανακούσετε, οπότε όσοι βρίσκετε ένα μικρό κομμάτι του εαυτού σας στα προαναφερθέντα, κάντε έναν κόπο, δύσκολα θα απογοητευτείτε.