Hellish Crossfire

Είναι φανερό πως αυτό το κουαρτέτο από την Νυρεμβέργη της Γερμανίας ζει σε μία άλλη εποχή. Στην εποχή που το thrash ήταν κύριο εξαγώγιμο προϊόν της πατρίδας του, το death έκανε τα πρώτα του βήματα, και το black βρισκόταν επίσης στην πρώιμη μορφή του. Με τον πρώτο τους δίσκο οι Hellish Crossfire κατάφεραν να αναμείξουν ιδανικά τα παραπάνω είδη και να τραβήξουν την προσοχή. Τέσσερα χρόνια μετά, με την καινούρια τους δουλειά, χρησιμοποιούν εκ νέου την επιτυχημένη τους φόρμουλα με σκοπό να εδραιωθούν στον χώρο.

Το πρώτο που θα παρατηρήσει κανείς στο "Bloodrust Scythe" είναι η ομοιότητα με τους θρυλικούς Possessed, κυρίως λόγω της cult ατμόσφαιρας, αλλά και των στοιχειωμένων φωνητικών του Iron Tyrant, του οποίου η απόδοση φέρνει σε τρομακτικό βαθμό στον νου τον Jeff Becerra. Από εκεί και πέρα, πολλές συγκρίσεις μπορούν να γίνουν με την γερμανική thrash σκηνή, περισσότερο όμως με μπάντες όπως οι Iron Angel και οι Living Death, και λιγότερο με τα πρώτα χρόνια των Sodom. Οι Slayer του "Hell Awaits" κατέχουν επίσης μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τον λυσσασμένο ήχο των Γερμανών, όπως και οι Sarcofago, και φυσικά οι Venom. Σε κάποια σημεία θυμίζουν μέχρι και Death και Dark Angel, καλύπτοντας ένα ικανοποιητικά μεγάλο εύρος επιρροών, τόσο ώστε να αποφεύγουν τον χαρακτηρισμό του «μονοδιάστατου» στη μουσική τους.

Αυτό όμως που κάνει τους Hellish Crossfire να ξεχωρίζουν από την πληθώρα των συγκροτημάτων που εκμεταλλεύονται την επάνοδο του παραδοσιακού thrash στις μέρες μας, είναι η αυθεντικότητα της παλαιότητας στον ήχο τους. Το αποτέλεσμα προκύπτει απόλυτα φυσικό, και σε αυτό έχει συμβάλλει τα μέγιστα η εκπληκτική παραγωγή. Αντίθετα με τον -ως επί το πλείστον- καλογυαλισμένο, πλαστικό ήχο των περισσότερων, το "Bloodrust Scythe" στηρίζεται στην «σάπια» ατμόσφαιρα που εκ φύσεως βγάζουν οι συνθέσεις και στην μινιμαλιστική (πλην τίμια) απόδοση της μπάντας. Οι δαιμονιώδεις ρυθμοί στα drums, που με τις συχνές αλλαγές τους κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον, τα εξαιρετικά riff, που στα 42 λεπτά του δίσκου αποτελούν ανεξάντλητη πηγή πώρωσης, τα solo που, αν και υποτυπώδη τις περισσότερες φορές, δίνουν ακριβώς ό,τι χρειάζεται, και μία διαολεμένη φωνή που σκεπάζει τα πάντα με τις παρανοϊκές κραυγές της.

Το κολασμένο "Night Of The Possessed", τα αφιονισμένα "Black Injection" και "Speed Hunter", το μυσταγωγικό "Into The Old And Evil", όλα αποτελούν συνθέσεις που θα ζήλευαν ακόμα και οι «τότε», χωρίς όμως να υπάρχει σε κανένα σημείο η αίσθηση της αντιγραφής. Η πρωτοτυπία μπορεί να μην συγκαταλέγεται στα προσόντα της μπάντας, και η λέξη «εκσυγχρονισμός» μάλλον δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό τους, αλλά για όσους από εσάς αρέσκεστε σε ταξίδια πίσω στον χρόνο, το "Bloodrust Scythe" είναι ένας αγνός δίσκος που θα σας ικανοποιήσει στο έπακρο.