Hell Or Highwater

Έλεγα να προσπαθήσω να αποφύγω την προφανή παγίδα, αλλά δεν βλέπω να τα καταφέρνω, οπότε ας τη βγάλουμε από τη μέση εξαρχής. Οι Hell Or Highwater είναι το σχήμα που ηγείται ο Brandon Saller, ο ντράμερ και τραγουδιστής των Atreyu. Όχι εκείνος που κάνει τα brutal, ο άλλος, με την καθαρή και μετρημένη φωνή, που αναλαμβάνει τα ρεφρέν. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, βέβαια, εδώ μιλάμε για ένα τελείως διαφορετικό συγκρότημα. Η όποια σχέση με metalcore και τα δύο συνθετικά του όρου είναι, με μια λέξη, ανύπαρκτη.

Αντιθέτως, στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με εκείνο το μοντέρνο alternative που στην από κει μεριά του ατλαντικού έχει καθιερωθεί εδώ και αρκετά χρόνια. Εύπεπτες μελωδίες, κολλητικά ρεφρέν, γυαλισμένη παραγωγή, τόσο-όσο συμπαθείς στίχοι με ορισμένα αναμενόμενα cheesy σημεία· όλα τα απαραίτητα συστατικά του ύφους είναι ακριβώς εκεί που θα τα περίμενε κάποιος έστω κι ελάχιστα σχετικός. Και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι rock ραδιοφωνικοί σταθμοί της πατρίδας τους, με δεδομένη την αγάπη που έχουν σε αυτού του είδους τους ήχους, δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να πετάξουν σε playlist κάποια από τα κομμάτια του δίσκου.

Το εισαγωγικό "Colors" (αυτή η αμερικάνικη ορθογραφία) για παράδειγμα, είναι πιασάρικο σε βαθμό ανησυχίας και μπορώ εύκολα να φανταστώ κόσμο άσχετο με σκληρή μουσική να σιγοτραγουδάει τα ομαδικά φωνητικά με ευχαρίστηση. Σε αντίστοιχα, αν όχι ακόμα υψηλότερα, επίπεδα κολλητικότητας συνεχίζουν τα "Walk Out In The Rain" και "Don't Hate Me", με το δεύτερο να βάζει πολύ σημαντική υποψηφιότητα για επόμενο single. Κάπου από κοντά ακολουθούν το ροκάδικο "Another Good Time" και το poppy "Blister". Μιας και ειπώθηκε η λέξη single, το "I Want It All" επιτελεί εξαιρετικά το έργο του ως τέτοιο και αποτελεί ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα του συνολικού περιεχομένου.

Αν περιμένετε καινοτομίες, δεν θα τις βρείτε στο "Vista". Το "Don't Stop. Get Up." μου έφερε στο μυαλό τους Black Stone Cherry, το "Pieces" έχει λίγο από τις πρόσφατες μέρες των Halestorm και γενικά οι στιγμές που έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται "κάτι μου θυμίζει αυτό" δεν ήταν λίγες. Όχι ότι αυτό είναι απαραίτητα κακό. Χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, μιλάμε για μια προσεγμένη κυκλοφορία κι ένα σίγουρο βήμα μπροστά από το ντεμπούτο. Σε κάποιο road trip σε φαρδείς δρόμους σαν αυτούς του εξωφύλλου, αυτός ο δίσκος θα ήταν στο φυσικό του περιβάλλον.