God Damn

Οι Γάλλοι είναι φλωράκια. Μαζί σου. Έχουν τα μύρια όσα κι άλλα τόσα, αλλά... Αυτό το τιμημένο «αλλά» προσμένει να ακουστεί εδώ και πέντε χρόνια, από τότε που ο γίγαντας Ζαγοράκης έκανε χωνί τον Βιθέντε Λιζαραζού (τη ντροπή των απανταχού Βάσκων) κι έκανε πρώτο μάγκα τον αγαπημένο ποδοσφαιριστή του Αλέφαντου. Και τί έγινε ρε φίλε το 2009 που θα με κάνει να στρέψω ξανά το βλέμμα μου στον Πύργο του Άιφελ; Έννοια σου, πάντως δεν είναι ο Τζιμπρίλ Σισέ...

...και πως αλλιώς, όταν υπάρχει σύνθεση σαν το "When I Used..." που σκορπάει απλόχερα χαμόγελα σε όσους αλλόθρησκους δεν προσκύνησαν το "Over The Under". Δεν τους κακολογώ, μη νομίζεις. Κι εγώ πόνεσα τότε, άλλο που το live επί ελληνικού εδάφους με διακόρευσε. Είναι όμως ετούτη η γαλλική επανάσταση που μέσα στην ομοιότητά της διαφέρει τόσο πολύ, γιατί ακούγεται τόσο φρέσκια. God Damn 'em...

...αλλά οφείλω να παραδεχτώ πως τα γαλλάκια συνέθεσαν δέκα hit-άκια, πέντε εκ των οποίων μπορούν κάλλιστα να γίνουν singles με stage diving που προσγειώνεται στο αφιλόξενο πάτωμα ελληνικού live club. Αψογότατη παραγωγή, τέτοια που η βρωμιά της μπάντας να μοσχοβολά, το air head-banging / guitar να φτάνει μέχρι και τις Βερσαλλίες και το Slayer-ικό τελείωμα του #8 να προετοιμάζει το έδαφος για το "Hangover". God Damn 'em...

...κι αυτούς και το slide του "Here Stands Serenity" που ακολουθεί. Έχουμε και κάποιες αδυναμίες, γιού νόου. Ποτέ άλλοτε το whiskey σκέτο δεν ήταν τόσο δροσερό εν μέσω καύσωνα και υγρασίας, ποτέ άλλοτε οι Γάλλοι δε μου ήταν τόσο συμπαθείς (συντάκτη εξαιρουμένου) κι επ' ουδενί δε θα ξανακούσω το "When I Used...", γιατί θα αναγκαστώ (και καλά) να το τοποθετήσω ανάμεσα στα "Lifer" και "Stone The Crow". Τραβάτε με κι ας κλαίω δηλαδή. God Damn 'em...