Glass Kites

Η πρωτοχρονιά του 2021 βρήκε τους Glass Kites να κυκλοφορούν ανεξάρτητα το δεύτερο άλμπουμ τους, εννέα χρόνια έπειτα από το ντεμπούτο τους. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι προφανώς αυτή η μπάντα είναι χαλαρή δημιουργικά, από τα ηχεία όμως ξεπηδάει ποσότητα φωτός ικανή να μετατρέψει την όλη επαφή μαζί τους σε κάτι απολύτως θετικό. Για κάποιο λόγο, οι λέξεις Ελπίδα και Υπόσχεση κυκλώνουν το μυαλό μου, καθώς γράφω αυτές τις γραμμές.

Το πρώτο πράγμα που θα εντοπίσει κανείς είναι ότι ο ήχος τους είναι ιδιαίτερα πολυσυλλεκτικός. Τα synthesizers είναι το κυρίαρχο όργανο και όχι οι κιθάρες, χτίζεται έτσι μια νοητή γραμμή που ενώνει τη μουσική τους περισσότερο με το neo-prog και τους ήχους των '80s, η προσεκτική ακρόαση όμως αποκαλύπτει μια πληθώρα στοιχείων που περιλαμβάνει art rock, dream pop, indie έως και nu jazz αναφορές, μαζί με τα πιο παραδοσιακά prog στοιχεία. Οι λέξεις δεν λένε βέβαια και πολλά. Αυτό που αξίζει να κρατήσεις είναι ότι πρόκειται για ένα ανοιχτό, εξωστρεφές, φωτεινά συναισθηματικό άκουσμα.

Το "II" είναι ένα σύντομο σε διάρκεια άλμπουμ (5 tracks σε μόλις 30 λεπτά) που είναι άμεσο στο αποτύπωμα του. Δύο τραγούδια είναι μεγάλα σε διάρκεια ("Leviathan" και "Discworld/Projector") κι είναι ενδεικτικά του πόσο υπέροχα απλώνει η μπάντα τις ιδέες της στον χρόνο, χωρίς επαναλήψεις και με περίσσια φαντασία. Το "Discworld/Projector" ειδικά, έχει τόσο έξυπνη ενορχήστρωση και τόσο πειστικό 80s groove στο δεύτερο μισό του που, αναπόφευκτα, σε καλεί να το επισκεφτείς ξανά και ξανά.

Οι συντομότερες συνθέσεις ("Soviet", "In The Night", "Ideologue") λειτουργούν περισσότερο σαν «περάσματα», έχουν όμως φυτευτεί εντός τους μερικές εξαιρετικές ιδέες. Το "In The Night" ειδικά είναι φανταστικό, με τη Radiohead-ική του μελωδία και το εκπληκτικό rhythm section, ένα τραγούδι που κερδίζει πόντους συνολικά για το πόσο φρέσκια ακούγεται η πρόταση των Glass Kites. Οι χροιές των οργάνων έχουν συντεθεί με τέτοιο τρόπο ώστε τίποτα να μην κυριαρχεί και τίποτα να μην μένει κρυμμένο.

Εκτός από τα εντυπωσιακά synths, η φωνή του πολυοργανίστα Leon Feldman επιβάλλεται καθόλη τη διάρκεια του άλμπουμ, με την όμορφη, ζεστή του χροιά. Στον αντίποδα, το ηχόχρωμα του μπάσου του άλλου δημιουργικού πόλου της μπάντας Nate Drobner, ευθύνεται για κάποιες από τις πιο prog στιγμές του δίσκου - εμφανής η Squire-ική επιρροή - και μαζί με τα τύμπανα του Kyle Araki, συγκροτεί ένα θαυμάσιο rhythm section.

Το "Glass Kites II" είναι μια πολύ όμορφη δουλειά, γεμάτη από μια μουσική που ακούγεται σχεδόν θεραπευτική. Η σύντομη διάρκεια του αφήνει βέβαια κάτι ανεκπλήρωτο, την αίσθηση ότι υπάρχουν ακόμα πράγματα που δεν ειπώθηκαν. Είναι όμως ταυτόχρονα πολύ γενναιόδωρο για να αρνηθείς το κάλεσμα του - είναι σαν να αρνείσαι ένα χάδι. Είμαστε ακόμα αρκετά άνθρωποι για να μην πούμε όχι σε κάτι τέτοιο ή για να μην καταρρίψουμε κάθε ελπίδα ή κάθε υπόσχεση. Όπως αναρωτιούνται και οι ίδιοι, όχι, δεν χαθήκαμε ακόμα μέσα στη νύχτα.

Bandcamp