Ginger

«Μα υπάρχει rock ζωή στην Ελβετία;» θα αναρωτηθεί κάποιος, ενώ ξέρω συγκεκριμένο συντάκτη του site μας που αναρωτιέται αν υπάρχει ζωή γενικότερα στην Ελβετία. Ίσως η απάντηση να παραμένει αρνητική, δεν ξέρω και δεν είναι της παρούσης να το ανακαλύψουμε. Το θέμα είναι ότι πλέον στο μυαλό μου, πριν τις σοκολάτες, τις τράπεζες και τα ρολόγια, η Ελβετία θα μου φέρνει στο μυαλό ένα από τα καλύτερα πράγματα που άκουσα το 2010.

Αυτοπεριγράφονται ως jam μπάντα και ελλείψει καλύτερης περιγραφής θα το δεχτούμε, προσωρινά τουλάχιστον. Μην πάει το μυαλό σας όμως (μόνο) στο αμερικανικό στυλ των Allmans, των Grateful Dead και των απογόνων τους. Απλά οι Ginger καλύπτουν τόσο γρήγορα τόσα είδη μουσικής, που είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να τους κατατάξεις οπουδήποτε. Κρατούν, όμως, πάντα ένα κοινό σημείο αναφοράς. Ό,τι παίζουν μπορεί κατά πάσα πιθανότητα να προβληθεί στη πενταετία '67-'72, τα πιο δημιουργικά χρόνια του rock δηλαδή. Να ψάξουμε και δεύτερο κοινό γνώρισμα; Δε θέλει και πολύ να αντιληφθείς μία διάθεση για πειραματισμό, χάσιμο, ψυχεδέλεια, ουσίες, συνουσίες και πεμπτουσίες της μουσικής, που κάποιοι από εμάς δε λέμε να ξεχάσουμε σε πείσμα των καιρών.

Το γεγονός ότι κατά κύριο λόγο θεωρούν εαυτούς συναυλιακό συγκρότημα φαίνεται και στην προσέγγιση των επτά τραγουδιών που αποτελούν και την πρώτη τους δισκογραφική δήλωση. Η χαλαρή διάθεση και οι συνθέσεις που «αναπνέουν» είναι αυτό που θα λέγαμε «θέλει ο καλλιτέχνης να κρυφτεί και η χαρά δεν τον αφήνει». Σίγουρα, παρότι σε καμία περίπτωση δεν είναι σύντομης διάρκειας τα περισσότερα κομμάτια, αντιλαμβάνεσαι ότι επί σκηνής θα πρέπει να βρίσκεται πολύς χώρος για αυτοσχεδιασμούς και εκτεταμένο τζαμάρισμα, που μάλλον ποτέ δεν ξέρεις πού ακριβώς θα καταλήξει.

Γιατί οι κύριοι είναι μάστορες πολλών τεχνών.

Για παράδειγμα, κατέχουν τόσο καλά το διαστημικό progressive rock των Γερμανών πρωτοπόρων, που δε διστάζουν όχι μόνο να το περάσουν από τα μονοπάτια των Porcupine Tree των πολύ πρώτων δίσκων, αλλά και να του προσθέσουν και το μυστικό τους συστατικό, την τρομπέτα, που δίνει άλλη διάσταση στο εναρκτήριο "T-10". Αυτό είναι το τραγούδι που όταν το πρωτοάκουσα πίστευα ότι θα είναι το highlight του δίσκου - ο αφελής!

Στροφή 90 μοιρών στη συνέχεια και βρίσκουν το σημείο που η ψυχεδέλεια τέμνει τους Who, εκτός κι αν είναι μόνο το μυαλό μου που κάνει το συνειρμό ανάμεσα στον τίτλο "Who Are You" και την κιθάρα του Pete Townsend που μου φαίνεται ότι αντηχεί και στα 4'21" της διάρκειάς του. Νέα στροφή και ήρθε η ώρα να κουμπώσουμε με τον τίτλο του jam συγκροτήματος που επικαλεστήκαμε και να αντιχήσουμε αυτή τη φορά τους Grateful Dead στο "Flesh And Skin", που όσο καταναλώνεται η διάρκειά του, τόσο σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην απογείωση και τη βεβαιότητα ότι τελικά αυτό είναι το highlight του cd - τι αφέλεια!

Γιατί ακριβώς στην παρακάτω γωνία, εκεί που η Ανατολή συναντά τη Δύση, σε περιμένει το είδος του ψυχεδελικού jazz rock που έκανε αγαπητούς τους Sweet Smoke. Και ναι, το περί ου ο λόγος "Raja" θα μπορούσε και να είναι τελικά η καλύτερη στιγμή του δίσκου, όσο κι αν προσπαθούν -αφελώς- να του πάρουν τα σκήπτρα δύο αμιγώς blues που ακολουθούν. Το μεν ένα "Crosstown Bar Blues" περιλαμβάνει αυτό το λυρικό ήχο κιθάρας που πάσχιζε ο Gary Moore να πετύχει για μια ζωή, ενώ ο Roy Buchanan γεννήθηκε με αυτόν να τρέχει στο αίμα του. Το δε άλλο, "Rosie's", είναι πιο κοντά στα blues όπως τα έπαιξαν ο Hendrix και οι Zeppelin.

Και μια που πάτησαν σε αυτή την περιοχή, οι Ginger είπαν να μην αφήσουν και το heavy psych blues rock, οπότε κλείνουν και με ένα "Drive Baby" που βρίσκει το δρόμο του για ένα βαρβάτο riff μέσα από ομιχλώδη τοπία, γεμάτα fuzz και feedback (όσοι περιμένετε με αγωνία το νέο άλμπουμ των Siena Root μην παραλείψετε να το τσεκάρετε) και ασφαλώς θα επρόκειτο για το καλύτερο τραγούδι που άκουσα από τους Ginger αν δεν είχα από νωρίς πατήσει το repeat, ώστε να ξεκινήσω την πορεία και πάλι από την αρχή, γεμίζοντας ταυτόχρονα με αμφιβολία τη σιγουριά μου.

Τα πράγματα είναι απλά, ξέρετε ποιοι είστε που σας αφορούν, ανακαλύψτε τους τώρα που είναι νωρίς και παίξτε το έξυπνοι στους φίλους σας πριν συμβεί το αντίστροφο. Γιατί αν υπάρχει δικαιοσύνη, έστω και στον underground χώρο, αυτοί οι τύποι θα καθιερωθούν.