Fullforce

One

SPV (2011)
Από τον Βαγγέλη Ευαγγελάτο, 09/09/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Είμαι πεπεισμένος ότι το μελωδικό heavy / power δε θα πεθάνει ποτέ. Κι αυτό γιατί, ακόμα και να σταματήσουν να γεννιούνται καινούριες μπάντες, τα μέλη των ήδη υπαρχόντων δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν ποτέ την αγαπημένη τους συνήθεια να συνδυάζονται ατέρμονα μεταξύ τους. Έτσι, κάθε τόσο θα βγαίνει στη φόρα κι από ένα νέο «supergroup» (θα έβαζα πολύ περισσότερα εισαγωγικά αν μπορούσα, πιστέψτε με) και θα μας πουλάει μούρη με τα «πρωτοκλασάτα» ονόματα που έχει στις τάξεις του.

Μια τέτοια περίπτωση είναι κι αυτή των Σουηδών Fullforce, το βιογραφικό των οποίων περιλαμβάνει μερικά διόλου αμελητέα ονόματα, όπως αυτά των HammerFall, Yngwie Malmsteen, Dream Evil, Cloudscape και Narnia, μεταξύ άλλων. Φυσικά οι συστάσεις τους δε δίνουν κάποια εγγύηση για την ποιότητα της μουσικής τους, παρά μόνο επικυρώνουν την εμπειρία των πέντε μελών, κάτι που γίνεται εμφανές από την πρώτη κιόλας ακρόαση της παρθενικής τους δουλειάς, "One".

Στιλιστικά, η μπάντα φλερτάρει με τη μελωδικότητα των Firewind και των Avantasia, βάζοντας την ταχύτητα μονίμως σε δεύτερη μοίρα και αποφεύγοντας έτσι το χαρακτηρισμό ενός ακόμα euro-power συγκροτήματος. Οι συνθέσεις στηρίζονται κατά κύριο λόγο στις κιθάρες και στα πλήκτρα, μέσω των οποίων μπορούν να προκύψουν επιπλέον παραλληλισμοί με το πομπώδες ύφος των Thunderstone ("Walls Of Secrets"), το groove του Victor Smolski στο riffing ("Mythomaniac"), αλλά και την οξυδερκή επιθετικότητα των Symphony X ("Open Your Eyes").

Παράλληλα, η κλίση των Fullforce στους mid tempo ρυθμούς βοηθά να έρθει στην επιφάνεια η έντονη hard rock πτυχή τους, που αντλεί πολλά υφολογικά στοιχεία από τους Allen / Lande αλλά και τους Pink Cream 69 της δεύτερης περιόδου, ιδίως σε κομμάτια όπως τα "None Of Your Concern", "Rain" και "Into The Cradle". Τα φωνητικά του Michael Andersson (πρώην Cloudscape) διακρίνονται εύκολα ως κατευθυντήρια δύναμη, με τη χροιά του να πλησιάζει πολύ κοντά σ' αυτήν του Jørn Lande, έχοντας την ικανότητα να δώσει ένα υποτυπώδες ενδιαφέρον ακόμα και σε μια φαινομενικά αδιάφορη σύνθεση.

Ωστόσο, παρά τις δυνατότητες και τις επιμέρους καλές επιδόσεις της μπάντας, ο δίσκος στο μεγαλύτερο μέρος του δεν καταφέρνει να ξεκολλήσει από τη μετριότητα, η οποία τελικά καθορίζει και το συνολικό μήκος κύματός του. Στο τέλος της μέρας, πέραν των γνωστών ονομάτων και ελαχίστων καλών ιδεών, το "One" δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα ακόμα κοινότοπο άλμπουμ μίας ακόμα κοινότοπης μπάντας. Κι αν δεν ακολουθηθεί στο μέλλον από το "Two" και το "Three", αμφιβάλλω αν θα βρεθεί έστω και ένας παραπονούμενος.
  • SHARE
  • TWEET