Fruupp

Το τέταρτο και τελευταίο άλμπουμ των Ιρλανδών Fruupp τους βρήκε με δύο σημαντικές αλλαγές. Καταρχήν η αποχώρηση του Stephen Houston από τα πλήκτρα εξαιτίας θρησκευτικών (!) πεποιθήσεων και κατά δεύτερον η πλήρωση της θέσης του παραγωγού από τον Ian McDonald, υπεύθυνο για τα πνευστά των King Crimson. Αναμενόμενο λοιπόν να υπάρχει και αλλαγή στον ήχο τους.

Αυτό που είναι αναπάντεχο είναι το ότι δείχνουν να τα καταφέρνουν με την πρώτη στο νέο εγχείρημά τους. Απομακρυνόμενοι από το progressive με folk – baroque στοιχεία παρελθόν τους, εδώ προσεγγίζουν περισσότερο συγκροτήματα όπως οι πρώτοι Barclay James Harvest και ενίοτε οι Camel, με έντονες δόσεις λυρισμού και (ελέω McDonald) ισχυρές ενέσεις σαξοφώνου. Ο John Mason που πήρε τη θέση του πίσω από τα πλήκτρα δένει αμέσως με τους υπόλοιπους, ενώ διεκδικεί και παίρνει αρκετό χρόνο για να αναδείξει τις αρετές του.

Οι συνθέσεις είναι συνήθως μεγάλης διάρκειας και, παρά τις συνεχείς εναλλαγές ρυθμού και στυλ, δεν κουράζουν, αντίθετα αποτελούν κατά προσωπική εκτίμηση ό,τι καλύτερο συνέλαβαν από την εποχή του πρώτου τους άλμπουμ. Οι δύο αυτές προσπάθειες αποτελούν εξάλλου και τη σημαντικότερη, τελικά, παρακαταθήκη που άφησαν οι Fruupp στον ανταγωνιστικό κόσμο του prog-rock.

Από το δίσκο αυτό επιχείρησαν να «σπρώξουν» ως τελευταία τους ευκαιρία για εμπορική καταξίωση ένα single, το μόνο κομμάτι του άλμπουμ κάτω από τα τρία λεπτά, το Μπητλικό “Janet Planet” που ούτε έχει σχέση με το ύφος τους, ούτε ιδιαίτερα εμπνευσμένο είναι, με αποτέλεσμα να μη σημειώσει καμία σημαντική επιτυχία. Αντίθετα το έτερο μικρής διάρκειας (4 λεπτά) και πιο εμπορικό τραγούδι του άλμπουμ, το “Why” αποτελεί μία πανέμορφη πιανιστική μπαλάντα που θα μπορούσε να είχε καλύτερη τύχη. Αλλά όπως και οι ίδιοι έλεγαν στο “Future Legends”: “decisions, decisions…”.

Επειδή η τύχη παίζει περίεργα παιχνίδια όμως, τα charts των επιτυχιών θα ασχοληθούν τελικά με τους Fruupp σχεδόν 30 χρόνια μετά, όταν ο rapper Talib Kweli και η Norah Jones θα χρησιμοποιήσουν μέρη από το “Sheba's Song” για το δικό τους “Come The New Day” και θα φτάσουν στο Νο 2 του Billboard το 2006!

Η αλλαγή του μουσικού ανέμου προς το punk, έμελλε να στερήσει κάθε όρεξη για νέες προσπάθειες από το συγκρότημα, το οποίο διαλύθηκε τη στιγμή που έδειχνε να βρίσκει τα πατήματά του. Μία σύντομη καριέρα και τέσσερα άλμπουμ μετά, οι Fruupp δικαιούνται το (έστω και μικρό) μερίδιό τους στην αναγνώριση και ίσως η σειρά αυτή των επανεκδόσεων τούς το προσφέρει.