Forsaken

Είναι πια γεγονός και οι απανταχού λάτρεις των βαρύγδουπων riffs και των αργόσυρτων μελωδιών πρέπει ήδη να τρίβουν τα ζαρωμένα χέρια τους, αφού η εγγύς μας Μάλτα δημιουργεί τη δική της doom σκηνή. Δεν υπάρχει; Μηδένα προ του τέλους μακάριζε και άνοιξε αυτιά και μάτια για να μη χάσεις ημιτόνιο από αυτό που ακολουθεί. Μπορεί το όνομα να προμηνύει εγκατάληψη και δαίμονες κακών μαντάτων, αν μπλεχτείς στη μυσταγωγία των Forsaken, όμως, δύσκολα θα ξεφύγεις από το σταυρό του μαρτυρίου, μιας και η κρεμάλα στήθηκε ήδη ανάμεσα στα "Epicus Doomicus Metallicus" και του κατά πολύ μεταγενέστερου του, "Through The Darkest Hour". Η Αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.

Συνεργός και άνθρωπος-κλειδί στη νέα δουλειά τους, που φέρει τον επικότατο τίτλο "After The Fall", ο «δανεικός» Albert Bell (βλέπε τους συμπατριώτες αυτών, Nomad Son), που βάζει την υπογραφή του με το Iommi-κό μπάσο για ακόμη μια φορά, μετά την αναγνωρίσιμη χροιά του ελληνοποιημένου πλέον κι επίσης «δανεικού» Leo Stivala (Reflection), και με τη θαλπωρή της πρωτοκλασάτης I Hate records μας χαρίζουν τον τέταρτο επίσημο καρπό τους, γεμάτοι περηφάνια και πόνο (ως αρμόζει στην περίσταση). Είναι αυτό αρκετό όμως;

Ο αέρας μύρισε στάχτη, οι πρώτοι ήχοι της αδηφάγας πυράς ξεπροβάλλουν με την έναρξη του cd ανάμεσα στο αλύχτισμα λύκων και το πολλά υποσχόμενο "Aidenn Falls" προτάσσει το βαρύ του riff με εμφανείς επιρροές από την πένα του John Perez. Η παραγωγή «τα δίνει όλα» και κάπου στο ρεφρέν χάνεται κάθε ενδιαφέρον για τα φωνητικά τερτίπια του Leo, μέχρι την ώρα της αλήθειας που ξεκινά το δεύτερο κουπλέ. Η ιδέα μου; Δυστυχώς όχι. "Sins Of The Tempter" και "The Lord Sayeth" και το σκηνικό των προπατόρων επαναλαμβάνεται στα riffs, ενώ το πέναλτι χάνεται στο «και πέντε» του front man. Καθ' όλη τη διάρκεια του άλμπουμ έπιασα αρκετές φορές τον εαυτό μου να σκέφτεται πώς θα ήταν το ακουστικό σύνολο με άλλον τραγουδιστή - όχι μεγάλο όνομα απαραίτητα, αφού τόσα αηδόνια κυκλοφορούν εκεί έξω: Victor Griffin, Terry Jones, Albert Witchfinder.

Απογοήτευση. Υπερβολή; Ίσως, αφού τα standards έχουν ανέβει κατά πολύ με τόσες μπάντες να κυκλοφορούν ελεύθερες εκεί έξω. Η διαφορά των Forsaken είναι το διάχυτο επικό τους στοιχείο και η μαεστρία στη δημιουργία doom ατμόσφαιρας. Μέχρι εκεί όμως. Βέβαια δε μπορώ παρά να υποβάλλω τα σέβη μου κάθε ώρα που θα μου δίνεται η ευκαιρία να υποκύπτω στο λάγνο φίλημα της Armida ("Armida's Kiss") -η Ιερουσαλήμ είναι μακριά και ο Ρινάλντο υπέκυψε χιλιάδες χρόνια πριν, ωσάν τον Οδυσσέα στα καμώματα της Κίρκης- και κατά τα εννέα λεπτά του, κι ας αναρωτιέμαι τι έκανε εκείνη την ώρα ο Robert Lowe μεταξύ Τέξας και Στοκχόλμης.

Μετά την Πτώση ακολουθεί το καινούριο, η αναπτέρωση, η ανατολή. Η θεϊκή παρέμβαση. Λαμά σαβαχθανί. Τετέλεσθαι.