Flotsam And Jetsam

Θα 'θελα να 'ξερα πόσοι είναι αυτοί που ασχολούνται ακόμα με τους Flotsam And Jetsam. Προσωπικά, το ενδιαφέρον μου αναθερμάνθηκε νωρίτερα φέτος, με αφορμή τη συναυλία τους στην Αθήνα. Η μπάντα έδειξε ότι είναι ένας ζωντανός οργανισμός που μπορεί ακόμα να προσφέρει και ο Erik A.K. έκανε φιλότιμη προσπάθεια πίσω απ' το μικρόφωνο. Σίγουρα, όμως, η απόσταση από το live στο studio είναι αρκετά μεγάλη, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τον δέκατο δίσκο τους, σχεδόν 25 χρόνια μετά από το "Doomsday For The Deceiver".

Τα "Unnatural Selection", "My God" και "Dreams Of Death" που προηγήθηκαν, αν και περιείχαν αξιόλογες στιγμές (ειδικά το τελευταίο), δεν κατάφεραν να τύχουν της καθολικής αναγνώρισης από τους οπαδούς του ακραίου ήχου. Μάλιστα, δε θα είναι υπερβολή αν πούμε ότι πολλοί τα τελευταία χρόνια αγνοούν την ύπαρξή τους. Οι Τεξανοί επιχειρούν να ανατρέψουν τις εντυπώσεις με το "The Cold", τον πιο φιλόδοξο και ολοκληρωμένο δίσκο τους εδώ και πολύ καιρό. Από την παραγωγή του Ralph Patlan και το εξώφυλλο του Travis Smith, στο πολλά υποσχόμενο lineup, η προσπάθειά τους γίνεται άμεσα ορατή.

Και όταν το πιάνο της εισαγωγής του "Hypocrite" δίνει τη θέση του στις ζωογόνες κιθάρες των Simpson / Carlson, κάτι πολύ ευοίωνο αρχίζει να συμβαίνει. Το power / thrash της μπάντας ακούγεται σοβαρό και δουλεμένο όσο λίγες φορές και το "Take" με το ομότιτλο συνεχίζουν ακάθεκτα. Στο "Better Off Dead" θα συναντήσουμε μία πανέμορφη δυναμική μπαλάντα και συγχρόνως ένα από τα ελάχιστα σημεία -μαζί με τα "Black Cloud" και "Always"- που θα θυμίσουν παλιότερες μέρες του group. Όμως αυτό ακριβώς είναι και το πλεονέκτημα του "The Cold". Η εκούσια παρέκκλιση, δηλαδή, από τα στεγανά του είδους και το φλερτ του με πιο grooveάτους και προοδευτικούς ήχους. Τα "Falling Short" και "Blackened Eyes Staring" δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους Nevermore των τελευταίων ετών, ούτε και ο Erik από τον Warrel, ο ξεσηκωτικός ρυθμός του "K.Y.A." μπολιάζει τους παραπάνω με κάποια νεο-thrash αντιδάνεια, ενώ τα πιο αργά και περιπετειώδη κομμάτια κρύβουν αρκετούς Queensrÿche στα progressive καλούπια τους (συμπεριλαμβανομένων των φωνητικών).

Γενικά, τα περισσότερα κομμάτια του album περιέχουν κι από κάτι θελκτικό, με τα κιθαριστικά μέρη να απολαμβάνουν τη μερίδα του λέοντος και την ερμηνευτική ωριμότητα του Erik A.K. να εξυψώνει επιβλητικές συνθέσεις, όπως τα "Secret Life", "Better Off Dead" και "The Cold".

Το κυριότερο πρόβλημά του δίσκου, δε, εστιάζεται στην ανυπαρξία του ευκολομνημόνευτου στοιχείου στα περισσότερα τραγούδια. Αρκετές μελωδίες, στις κιθάρες αλλά και στα φωνητικά, κρίνονται φτωχές ή και παντελώς αδιάφορες και ειδικά στις πιο γρήγορες επιθετικές στιγμές. Ο δεύτερος, κατά σειρά, ανασταλτικός παράγοντας του δίσκου έγκειται στους στίχους του. Ίσως για πολλούς να μην αποτελούν πρωταρχικό κριτήριο, όμως εδώ υπάρχουν κάποιοι πραγματικά απαίσιοι, ανώριμοι, παιδικοί στίχοι, που γίνονται μέχρι και ενοχλητικοί, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα (προς αποφυγή ανάγνωσης) το "K.Y.A." (Kick Your Ass).

Συνοπτικά, η δέκατη δουλειά των Flotsam And Jetsam είναι σίγουρα ανώτερη από τις πιο πρόσφατές τους. Είναι καλοδουλεμένη, έχει βάθος και επιφυλάσσει μερικές δυνατές συγκινήσεις. Κι όμως, για κάποιον λόγο, το "The Cold" απέτυχε να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μου, ιδιαίτερα όταν υπάρχει τέτοια πληθώρα αξιόλογων κυκλοφοριών του είδους στη χρονιά που διανύουμε. Οπότε, τείνω να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι όσο καλά και να προσπαθήσουν, το αποτέλεσμα είναι καταδικασμένο να μην υπερβεί κατά πολύ του μετρίου, ενώ σίγουρα δεν είναι όσο εθιστικό θα το ήθελαν οι δημιουργοί του.