Finch

Οι Καλιφορνέζοι Finch είναι αυτό που λέμε περιπτωσάρα και ο λόγος δεν είναι άλλος από το ότι στα 15 συνολικά χρόνια ύπαρξής τους έχουν καταφέρει να διαλυθούν και να επανενωθούν δύο φορές, με μικρές αλλαγές στο line-up τους και με μόλις δύο ολοκληρωμένους δίσκους στο ενεργητικό τους.

Την τελευταία φορά που επανενώθηκαν το 2012, το έκαναν για δύο και μόνο live εμφανίσεις, μία στην πολιτεία απ' όπου κατάγονται και μία στο Λονδίνο. Απ’ όσα δήλωσαν μετά το πέρας εκείνων των συναυλιών, μία σπίθα άναψε ξανά μέσα τους και τελικά βρέθηκαν να περιοδεύουν σε ολόκληρη την Αμερική με το Warp Tour. Στο πλαίσιο της εν λόγω περιοδείας εμφανίστηκαν μπροστά σε νέο κοινό, το οποίο δεν τους γνώριζε μεν, αλλά τους αντιμετώπισε αρκετά θετικά ώστε να πάρουν την απόφαση να συνεχίσουν να υφίστανται πλέον και δισκογραφικά.

Κάπως έτσι, φτάσαμε στο σημείο να κυκλοφορούν το τρίτο τους full άλμπουμ με τίτλο "Back To Oblivion", για το οποίο δεν προκαλεί εντύπωση πως απευθύνθηκαν στον παραγωγό Brian Virtue να τους βοηθήσει, καθώς είναι γνωστός για τις συνεργασίες του με  Audioslave, Korn, 30 Seconds To Mars και φυσικά τους Deftones, οι οποίοι αποτελούν και μία από τις μεγαλύτερες επιρροές στον ήχο των Finch. Το αποτέλεσμα είναι ένα άλμπουμ αποτελούμενο από δεκατρείς συνθέσεις, κινούμενο σε ένα alternative metal μοτίβο, όπως το είχαν υιοθετήσει από τις πρώτες τους ημέρες.

Στον δίσκο υπερισχύουν αριθμητικά οι πιο up-tempo συνθέσεις, με τα "The Great Devine", "Us Vs Them" και "Anywhere But Here" να είναι από τα καλύτερα δείγματα γραφής τους, χωρίς όμως να αποτελούν κάτι το εξαιρετικό. Αντιθέτως, τα κομμάτια που κλέβουν την παράσταση είναι τα τρία πιο mid- tempo και ατμοσφαιρικά του δίσκου, με τα σχεδόν εξάλεπτα "Inferium" και "Play Dead" να είναι μακράν οι πιο εμπνευσμένες συνθετικές απόπειρες της μπάντας, ενώ στο απλό αλλά πολύ όμορφο "New Wave" οι ακουστικές κιθάρες δίνουν το πάτημα στον Nate Barcalow να χρωματίσει  πολύ όμορφα το κομμάτι με τη φωνή του. Στιχουργικά, κινούνται σε μία πεπατημένη για το είδος κατεύθυνση, καθώς επικεντρώνονται σε υπέρ-αναλυμένα  προσωπικά ζητήματα, αλλά τουλάχιστον το κάνουν σωστά, χωρίς να γίνονται πολύ μελοδραματικοί.

Συμπερασματικά, η πρώτη κυκλοφορία των Finch για αυτή την δεκαετία χαρακτηρίζεται σχετικά ικανοποιητική. Δεν μπορεί να παραβλεφθεί το γεγονός πως περιλαμβάνει αρκετές μέτριες συνθέσεις, αλλά σίγουρα διαθέτει κάποια κομμάτια τα οποία αξίζουν τουλάχιστον μιας ακρόασης.