Fair To Midland

Arrows And Anchors

Season Of Mist (2011)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 12/07/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Μου αρέσει να χώνω τον όρο alternative αραιά και που στα ακούσματα μου, γιατί φαίνομαι ψαγμένος. Μου αρέσει επίσης, πιο πολύ, να χώνω τον όρο progressive αραιά και που στα ακούσματά μου, γιατί φαίνομαι ακόμα πιο ψαγμένος. Καλά, ειδικά όταν συνδυάζω και τα δύο μαζί, στο ίδιο άκουσμα, μπορείς να φανταστείς πόσο ψαγμένος νιώθω. Μπορείς κι εσύ λοιπόν, φίλε αναγνώστη, να νιώθεις σπουδαίος, γιατί αυτή ακριβώς είναι η μουσική των Fair To Midland.

Αν είναι η πρώτη φορά που διαβάζεις το όνομα αυτής της μπάντας, σταματάς ό,τι κάνεις και βάζεις να ακούσεις το "Fables From A Mayfly" του 2007. Απλά πράγματα. Ένα μυστικό τόσο καλοκρυμμένο που θαρρείς πως κάποιοι το κάνουν επίτηδες. Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας συστήσω τα παιδιά.

Πεντάδα από το Τέξας των Ηνωμένων Πολιτείων, μαζί κοντά δεκατρία χρόνια τώρα, τριάμιση πες άλμπουμ, εκ των οποίων το προαναφερθέν είναι ένα από τα αρτιότερα μουσικά δείγματα που έχω ακούσει ποτέ μου, και τώρα, καλοκαιριάτικα, τα τινάζουν όλα στον αέρα με το "Arrows And Anchors". Για δύο πράγματα είναι φημισμένη -σχήμα λόγου δηλαδή- η μπάντα. Ένα, η παράνοιά της πάνω στη σκηνή, σε οποιονδήποτε μουσικό τομέα, και δύο, η παράνοιά της ακόμα πιο πάνω από τη σκηνή.

Το συγκρότημα, λοιπόν, ακροβατεί θεσπαίσια σε τεχνικά μουσικά μονοπάτια, περνάει μαεστρικά από εξαιρετικές μελωδικές στιγμές, μόνο για να κάνει επιτόπια στροφή και να σε βομβαρδίσει με κάποιον εξωπραγματικό βρυχηθμό, πηγασμένο από το μυστήριο λαρύγγι του μπροστάρη, και τέλος σου εκσφενδονίζει πιασάρικα ρεφραίν δίχως έλεος, προκαλώντας σε να μη σου μείνουν καρφωμένα στο κεφάλι. Ομολογουμένως, το "Arrows And Anchors" είναι αρκετά πιο δυσνόητο από το προηγούμενο, μιας και λείπουν κομμάτια κράχτες -για να μην πω «χιτάκια»-, αλλά ακρόαση με την ακρόαση ξεδιπλώνεις μία-μία τις στρώσεις των κομματιών και σου φανερώνεται η ιδιαίτερη ιδιοφυΐα της μπάντας, είτε αυτή είναι κρυμμένη σε κάποια έξαλλη μπασογραμμή, είτε σε κάποια απρόσμενη φωνητική αρμονία, είτε απλά σε ένα πωρωτικό riff.

Ο δίσκος ανοίγει με ένα εκκλησιαστικό όργανο, και κάτι σα λειτουργία, προετοιμάζοντας μας για την τελετουργία, που είναι η ακρόαση του δίσκου αυτού. Το εναρκτήριο riff του "Whiskey And Ritalin" συνοψίζει τα πάντα για την παράνοια στην οποία αναφέρθηκα προηγουμένως, συνδυάζοντας την με ένα πιασάρικο ρεφραίν, και από πίσω τα όργανα οργιάζουν. Ακολουθεί υπερήφανο και το πρώτο single του δίσκου, "Musical Chairs", το οποίο παίζει αδιάκοπα σε σχεδόν κάθε playlist μου εδώ και ένα χρόνο που έχει διαρρεύσει ως demo μορφή. "Uh-Oh" και φαίνεται η πρόοδος που έχει κάνει η μπάντα στο να εισάγει τα πλήκτρα ακόμα περισσότερο στις συνθέσεις της, και έπειτα ακολουθεί το «βλάχικο» "Amarillo Sleeps On My Pillow", στο οποίο χρησιμοποιούν μέχρι και washing board για να προσδώσουν ακόμα πιο πειστικά το τίμιο τεξανό feeling.

Κάτι που έκαναν πάντα μαεστρικά οι Fair To Midland ήταν να ενώνουν θαυμάσια το ένα κομμάτι με το άλλο, ώστε η ακρόαση του δίσκου να είναι ένας ολοκληρωμένος κύκλος. Αυτό φαίνεται καταπληκτικά στα "Typhoid Mary Sends Her Best" και "Short Haired Tornado", με το πρώτο να αποτελεί intro του δεύτερου και παράλληλα να καταφέρνει να δίνει μία αναγκαία ανάσα στο δίσκο, που μέχρι εκείνο το σημείο σε έχει πάρει ένα εικοσάλεπτο από τα μούτρα. Το "Short Haired Tornado", το οποίο μάλλον αποτελεί και προσωπικό highlight του άλμπουμ, είναι μια συνθετική οπτασία, με μία καταπληκτική ενορχήστρωση, πάμπολλα ηχητικά layers, είτε αυτά είναι αρμονικά φωνητικά, samplάκια, tapping riff ή και πλήκτρα. Χαμός. Και όλα αυτά πλαισιωμένα από τις φανταστικές φωνητικές μελωδίες του Darroh Sudderth, αν όχι μία από τις πιο ταλαντούχες, σίγουρα μία από τις πιο ενδιαφέρουσες φωνές και προσωπικότητες στο χώρο - μονάχα η ικανότητα του να κάνει tuvan throat singing τον κάνει και ξεχωρίζει, για να μην αναφέρω το εντυπωσιακό εύρος της φωνής του, όπως αυτό εύκολα παρατηρείται στην ωμή τρέλα του "Rikki Tikki Tavi".

O δίσκος κλείνει με ένα δεκάλεπτο έπος, με τον οπτιμιστικό τίτλο "The Greener Grass", το οποίο αποτελεί ένα αμάλγαμα όλων όσα είναι οι Fair To Midland και τα οποία είναι πολύ δύσκολο να αποτυπωθούν με λέξεις. Τέλος, ξαναπερνάμε στο ίδιο εκκλησιαστικό όργανο που άνοιξε το δίσκο, ολοκληρώνοντας το μυστήριο, απλά κοροϊδεύοντάς μας και κάνοντας μας να ξαναβάλουμε το δίσκο από την αρχή.

Το "Arrows And Anchors" είναι σίγουρα το επόμενο βήμα μπροστά για τη μπάντα, μια άριστη παραγωγή, ένα φανταστικό σύνολο κομματιών, το οποίο ρέει άνετα και δεν κουράζει ούτε στιγμή. Η μουσική δεινότητα των συντελεστών του δίσκου είναι φανερή ανά πάσα στιγμή, είτε πρόκειται για περίπλοκα μέτρα, απίστευτες μπασογραμμές ή την καλοδουλεμένη κιθαροδουλειά. Το δικό μου έργο τέλειωσε και ελπίζω να κατάφερα να πείσω έστω και λίγους να αφεθούν στην τεξανή παράνοια και να αφήσουν τον ανεμοστρόβιλο Fair To Midland να τους παρασύρει στο αλλοπρόσαλλο ταξίδι του.

  • SHARE
  • TWEET