Eternal Tears of Sorrow

Σαν νέος Lemony Snicket, σαν κολασμένος Tim Burton με δόντια αστραφτερά και κοφτερά σαν μαχαίρι που δεν μπορεί να πιστέψει πώς του ξέφυγε το σενάριο του “Coraline” μέσα από τα χέρια, ετοιμαζόμενος να πάρει την εκδίκησή του με την επερχόμενη «Αλίκη» (beware), σαν ένας σύγχρονος παραμυθάς ρομαντικού τρόμου, με χαρά ήρθα αντιμέτωπη με την καινούρια δουλειά των Φιλανδών Eternal Tears of Sorrow και τα περιπλανώμενα στο νυχτερινό ψύχος σκοτεινόπαιδά τους. Η διαφορά έγινε, ή για να ακριβολογήσω ακόμη περισσότερο, το συστατικό βρέθηκε στο έκτο αυτό άλμπουμ τους (κάτι μου λέει πως πιο πριν είχαν δει το φιλμ “Sauna”, του συμπατριώτη τους, A.J. Annila) και βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να μιλούμε αυτήν την στιγμή για την παταγώδη επιτυχία. Μπορεί το “Chaotic Beauty” να μην ξεπεράστηκε ποτέ, το «ποτέ» όμως έφτασε στο τέλος του. Γιατί;

Στο “Children of The Dark Waters” δεν θα βρείτε άλλη μια δακρύβρεχτη gothic ιστορία που ξεδιπλώνεται με φόντο το παγωμένο Pudasjarvi- τουναντίον, η δυναμική ξεχειλίζει σε τούτο το άλμπουμ που επιστράτευσε πλήκτρα, κιθάρες και τα harsh φωνητικά του Altti Vetelainen ώστε να γίνει όσο πιο αδυσώπητο κι επιθετικό γίνεται και να μπήξει τα νύχια του στην ευαισθησία της ψυχής μας ξεσκίζοντάς την. Τα μέγιστα βέβαια καταβάλει και η παραγωγή που απογειώνει ολοφάνερα το αποτέλεσμα, τα εύσημα όμως, κατά κύριο λόγο, πάνε στην εξαμελή μπάντα και στον τρόπο που χειρίστηκε το θέμα «επόμενος δίσκος». Ναι, το ατμοσφαιρικό gothic στοιχείο «το έχουν», ήθελε όμως μερικές προσθήκες για να ξεφύγει από τα συνηθισμένα και να κάνει την διαφορά.

Προσθήκες: death φωνητικά με μελωδίζον υπόβαθρο στο κύριο μέρος του cd, μετρημένη χρήση των πλήκτρων, μπόλικο χώρο στις κιθάρες και μια ιδέα από Amon Amarth αισθητική. Αριστούργημα! Αμφιβολία; Καμιά. Από το εναρκτήριο χιτάκι “Angelheart, Ravenheart (Act II: Children of The Dark Waters)”- συνέχεια όπως υποπτεύομαι του “Act I: Before the Bleeding Sun”, τρία χρόνια πίσω- και το “Baptized by the Blood of Angels” αμέσως καταλαβαίνουμε ηχητικά που θα κυμανθεί ο δίσκος, έως και την καλύτερη συνολικά στιγμή του στο ρεφρέν του “Midnight Bird”, όπου και ολόρθοι θα χειροκροτήσουμε σύσσωμοι οι ακροατές. Παραδοσιακό Φιλανδίσιο metal που καταφέρνει και σπάει την ασφαλή συμφωνική δικλείδα μπαντών όπως είναι οι Nightwish, ακουμπώντας ελαφρώς τις καλές στιγμές των Sentenced (RIP) του παρελθόντος, τις οποίες κι εμπλουτίζει με μελωδικά riffs κι εμπνευσμένες γέφυρες όπου χρειάζεται και κρίνεται απαραίτητο.

Γκρι, ασημί, λευκό… Οι Eternal Tears of Sorrow χάραξαν τον δρόμο που τους έδειξαν τα παιδιά των Σκοτεινών Νερών ευθύς εμπρός σας. Τραγουδώντας σιγανά “This is the dance that I once learned, the dance of the dying flames, The wistful song of the midnight bird, Will my wings carry me once again” το μονοπάτι αχνοφαίνεται και σας περιμένει να βυθιστείτε. Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα και μην διανοηθεί να κοιτάξει κάτω από το κρεβάτι. Για το νερό δεν ξέρω, αλλά το σκοτάδι σίγουρα θα είναι εκεί.